30 dec - Sleepless sleeperbus naar Hoi An
30 december 2017 - Hoi An, Vietnam
Om 6.30u schreeuwt de wekker me mijn bed uit. Ik gooi wat water in m'n gezicht, raak m'n spullen bij elkaar die ik al enigszins klaar heb gezet gisteravond en open de herrie makende deur zo stil mogelijk, wat geen schijn van kans heeft. Met piepen en kraken worden mijn kamergenoten wakker en draaien zich met een luide afkeurende zucht om. Beneden haal ik mijn was op en moet ik weer naar boven lopen omdat ik mijn handdoek vergeten ben, moet ik wéér iedereen wakker maken met de deur. Alicia is al beneden en vertelt dat er vanacht 1.5 miljoen ding is gestolen uit haar portemonnee die ik haar tas in haar kamer lag. Er is dus waarschijnlijk een andere backpacker geweest die gezin heeft dat ze het in haar tas stopte in plaats van in haar kluisje wat ze normaal elke dag doet. Wat verschrikkelijk om te merken dat er dus blijkbaar backpackers zijn die hiertoe in staat zijn. Als backpacker ben je namelijk afhankelijk van anderen of je een goede reis hebt of niet en de meesten proberen op een budget te reizen, waarbij je met €60 genoeg hebt om 12 nachten van te slapen. We pakken onze spullen bij elkaar en lopen naar de bus, waar we een berichtje aan mensen uit haar kamer sturen, misschien dat iemand iets gezien heeft. Zelf moeten we natuurlijk de bus in vandaag, dus hebben we geen tijd om rond te vragen. De bus is voor de verandering op tijd, dus om 7.10 zijn we onderweg naar Hoi An. In de bus bedenk ik dat ik waarschijnlijk had moeten ontbijten voor ik de bus in stapte, hopelijk stoppen we ergens voor eten. Half slapend breng ik de eerste twee uur door. Precies als ik denk dat ik het niet veel langer red zonder eten, komt Alicia als een reddende engel aanzetten met 3 overgebleven stukken pizza van gisteravond die ze wel delen wilt. Pizza ontbijt, beter gaat het niet worden vandaag. Dit is de eerste keer dat ik zo lang in een sleeperbus zit overdag. Wat ga ik doen al die tijd?
Om 11u worden we in Hue de bus uitgezet. Deze bus rijdt niet verder dan deze plek, dus moeten we tot 13u wachten voordat we verder kunnen naar Hoi An, tijd voor ontbijt dus. Bij het café waar we afgezet worden, worden we met de prijs van het eten nog meer afgezet, dus lopen we de stad rond op zoek naar eten. We horen over een markt op 25 minuten lopen en gaan daarom in dezelfde richting op zoek. We lopen een tijdje langs het water, waar we de meer toeristische plekjes niet echt ontwijken kunnen en daarom van het water af, terug in de richting van het café lopen, de markt is toch te ver weg. Na 5 minuten lopen vinden we precies wat we zochten. Een lokaal tentje met lage plastic stoelen, een Vietnamees vrouwtje die geen Engels spreekt geen kaart heeft en in het Vietnamees opzegt wat ze klaar kan maken. Zonder te weten wat we zullen eten bestellen we hopelijk iets van rijst en groenten. Het eten smaakt best prima, de vissoep die erbij zit valt minder in de smaakt, maar de thee is juist weer erg goed. We lopen terug richting het café, maar weten eigenlijk niet waar we heen moeten omdat we de naam van het café niet onthouden hebben. Oeps. Over en half uur gaan de bus en omdat we de wijk ingelopen zijn, weten we niet precies welke kant we op moeten. We zijn als eerst naar het water gelopen, dus we lopen terug naar waar we begonnen en kunnen uiteindelijk best makkelijk onze weg terug vinden naar het cafe, waar we een kaartspelletje (honderden) spelen en wachten op de bus. Dan komt het volgende avontuur. Bij de eerste bus hebben ze de tickets van de mensen met een open bus ticket ingenomen, dus die mensen hebben nu geen ticket meer om naar Hoi An te gaan. Omdat we denken dat dit wel vaker zal gebeuren maken we ons daar net zo druk over. Ik heb mijn ticket wel omdat ik geen open bus ticket gekocht heb, maar Alicia heeft wel dat probleem. Als de bus een half uur later dan gepland arriveert, wil de buschauffeur de mensen zonder ticket niet de bus in laten, terwijl er zo'n 10 mensen zijn met hetzelfde verhaal. Omdat hij ook nog matig Engels spreekt, gewoon zijn werk doet (zonder ticket geen vervoer, es logisch) en geen enkel verhaal accepteren wilt halen we een Vietnamees van het café erbij, die ons beloofd had dat het niet hebben van een ticket geen probleem is. Na 15 minuten schreeuwen over het niet hebben van een ticket, mogen we toch naar binnen. Die arme vent probeert gewoon zijn werk te doen, maar mag de volgende keer wel beter geïnformeerd zijn over de situatie, zeker omdat er zoveel mensen met hetzelfde probleem waren. Nu dat we onderweg zijn naar Hoi An is het nog een pittig stuk rijden, maar niet pittig genoeg om een pauze van een half uur in te lassen in de middle of nowhere. We komen om 18u eindelijk aan in Hoi An, na een busreis van 11 uur. We lopen richting Alicia's hostel, mijn hostel is ook die kant op, maar nog iets verder en halen onderweg wat te eten. Vanaf haar hostel (Tribee Kinh) is er daarna nog 20 minuten lopen voordat ik op de plek van bestemming ben in Sunflower Hostel, nu ben ik wel erg blij dat ik een goede backpack heb en mijn rug heel houd. Het hostel heeft eigenlijk 'Hotel' op de gevel staan, dus dat is al een goed teken. Binnen check ik in en zie ik in de binnenplaats een zwembad, tafels, stoelen, pooltafel en voetbaltafel. En dat alles voor €4, inclusief ontbijt. De rest van de avond hou ik voor mezelf. Ook al die je in de bus de hele dag niks, toch is het erg vermoeiend en daarom ga ik vroeg naar bed vandaag. Ook wil ik mijn energie voor morgen bewaren, aangezien dat een groot feest gaat worden.
Om 11u worden we in Hue de bus uitgezet. Deze bus rijdt niet verder dan deze plek, dus moeten we tot 13u wachten voordat we verder kunnen naar Hoi An, tijd voor ontbijt dus. Bij het café waar we afgezet worden, worden we met de prijs van het eten nog meer afgezet, dus lopen we de stad rond op zoek naar eten. We horen over een markt op 25 minuten lopen en gaan daarom in dezelfde richting op zoek. We lopen een tijdje langs het water, waar we de meer toeristische plekjes niet echt ontwijken kunnen en daarom van het water af, terug in de richting van het café lopen, de markt is toch te ver weg. Na 5 minuten lopen vinden we precies wat we zochten. Een lokaal tentje met lage plastic stoelen, een Vietnamees vrouwtje die geen Engels spreekt geen kaart heeft en in het Vietnamees opzegt wat ze klaar kan maken. Zonder te weten wat we zullen eten bestellen we hopelijk iets van rijst en groenten. Het eten smaakt best prima, de vissoep die erbij zit valt minder in de smaakt, maar de thee is juist weer erg goed. We lopen terug richting het café, maar weten eigenlijk niet waar we heen moeten omdat we de naam van het café niet onthouden hebben. Oeps. Over en half uur gaan de bus en omdat we de wijk ingelopen zijn, weten we niet precies welke kant we op moeten. We zijn als eerst naar het water gelopen, dus we lopen terug naar waar we begonnen en kunnen uiteindelijk best makkelijk onze weg terug vinden naar het cafe, waar we een kaartspelletje (honderden) spelen en wachten op de bus. Dan komt het volgende avontuur. Bij de eerste bus hebben ze de tickets van de mensen met een open bus ticket ingenomen, dus die mensen hebben nu geen ticket meer om naar Hoi An te gaan. Omdat we denken dat dit wel vaker zal gebeuren maken we ons daar net zo druk over. Ik heb mijn ticket wel omdat ik geen open bus ticket gekocht heb, maar Alicia heeft wel dat probleem. Als de bus een half uur later dan gepland arriveert, wil de buschauffeur de mensen zonder ticket niet de bus in laten, terwijl er zo'n 10 mensen zijn met hetzelfde verhaal. Omdat hij ook nog matig Engels spreekt, gewoon zijn werk doet (zonder ticket geen vervoer, es logisch) en geen enkel verhaal accepteren wilt halen we een Vietnamees van het café erbij, die ons beloofd had dat het niet hebben van een ticket geen probleem is. Na 15 minuten schreeuwen over het niet hebben van een ticket, mogen we toch naar binnen. Die arme vent probeert gewoon zijn werk te doen, maar mag de volgende keer wel beter geïnformeerd zijn over de situatie, zeker omdat er zoveel mensen met hetzelfde probleem waren. Nu dat we onderweg zijn naar Hoi An is het nog een pittig stuk rijden, maar niet pittig genoeg om een pauze van een half uur in te lassen in de middle of nowhere. We komen om 18u eindelijk aan in Hoi An, na een busreis van 11 uur. We lopen richting Alicia's hostel, mijn hostel is ook die kant op, maar nog iets verder en halen onderweg wat te eten. Vanaf haar hostel (Tribee Kinh) is er daarna nog 20 minuten lopen voordat ik op de plek van bestemming ben in Sunflower Hostel, nu ben ik wel erg blij dat ik een goede backpack heb en mijn rug heel houd. Het hostel heeft eigenlijk 'Hotel' op de gevel staan, dus dat is al een goed teken. Binnen check ik in en zie ik in de binnenplaats een zwembad, tafels, stoelen, pooltafel en voetbaltafel. En dat alles voor €4, inclusief ontbijt. De rest van de avond hou ik voor mezelf. Ook al die je in de bus de hele dag niks, toch is het erg vermoeiend en daarom ga ik vroeg naar bed vandaag. Ook wil ik mijn energie voor morgen bewaren, aangezien dat een groot feest gaat worden.