27 nov - ON TOP OF THE WORLD
27 november 2017 - Ao Nang, Thailand
Vandaag was echt een fantastische dag, ben nog steeds aan het nagenieten van het prachtige uitzicht en het gevoel bovenop de wereld te staan.
Vanochtend vroeg opgestaan om 6.51 om naar Railey Beach te gaan om de klim naar de Lagoon te doen die ik gisteren niet heb kunnen doen vanwege het gebrek aan een zwembroek. Tosti-ontbijt gehaald bij de 7eleven zodat ik snel onderweg was. Om 8u was ik op Railey Beach met slechts een paar andere toeristen. Direct doorgelopen naar de klim, waar ik al m'n spullen in mijn waterdichte zak deed omdat ik niet wist wat ik tegen zou komen. De klim omhoog was wel pittig, het was namelijk echt klimmen, niet lopen, ik wilde bijna zekeringen vastmaken maar als je normaal oplet is er geen man overboord. Boven bij de viewpoint aangekomen, wel mooi en ik was wel onder de indruk, maar het valt in het niets bij wat ik later vandaag gezien heb. Een stukje teruggelopen naar waar de afslag naar de Lagoon was. Omdat een Lagoon op zeeniveau ligt en omringd is door bergen moest ik een stijle afdaling maken, gelukkig waren er op sommige stukjes ladders anders had ik het denk ik niet aangedurfd. Bij de Princess Lagoon aangekomen om 9.15, waar ik de eerste van de dag was die het mocht aanschouwen. Prachtig om zo'n stukje natuurlijk als eerste te mogen zien. Ik legde m'n spullen op een rots en ben het water doorgelopen naar de andere kant. Achter mij liet ik een spoor van opgewoelde modder achter, waardoor de volgende toeristen toch een minder mooi beeld hadden dan ik. Aan de andere kant kwam ik erachter dat de rotsen een stuk puntiger en pijnlijker zijn dan ik dacht aan mijn blote voeten, dus semi snel teruggelopen naar mijn schoenen waar het tweede paar toeristen ook aankwam en wat foto's van mij gemaakt hebben die ze meteen gemaild hebben. Na weer uit de Lagoon geklommen te zijn kwam ik meer toeristen tegen, dus ik was precies op tijd. Op de terugweg hoorde ik over een monkeycave vlak bij het strand, uiteindelijk niet naar de cave gegaan, want ik had om 11.30 afgesproken om naar het volgende uitzicht te gaan dus daar had ik geen tijd meer voor. Terug op Aonang Beach terug gelopen naar het hostel, onderweg geluncht en bij het hostel snel gedoucht om de rode modder van me af te spoelen die ik verzameld had onderweg. Daar zag ik de Duitse mensen van gisteren die vertelde dat de andere twee toch niet mee gingen omdat ze naar Railey Beach gingen. Om 11.45 gaan we op de scooter weg naar het tweede uitzicht, Hang Nak. Een leuke scooterrit later kwamen we daar aan, liepen omhoog en kwamen een groepje van 7 mensen tegen die ook omhoog gingen, waarvan eentje een goede camera bij zich had en onderweg van iedereen hele mooie foto's gemaakt heeft. De tocht omhoog duurde 2 uur, totaal bezweet kwamen we aan en het was het allemaal waard. Nog nooit heb ik zoiets moois gezien. Eerder in Pai had ik al een top of the world gevoel, maar dat is kinderspel vergeleken bij hoe hoog we nu uitkwamen. Ik kan niet goed beschrijven hoe het eruit zag, de bossen waren als mos, de zee als een plas en wij als reuzen boven de rest van de wereld. Het was surrealistisch. Normaal heb ik best wel een beetje hoogtevrees, maar nu had ik er gek genoeg vrij weinig last van. Dat kwam omdat het er zo ongeloofwaardig uitzag, alsof ik naar een foto keek of voor een greenscreen stond. Bovenop de berg konden we 180° rondkijken, waar we aan de zijkant een uitstekende rots boven de afgrond vonden. Als eerste had ik de ballen om daar te gaan zitten, met mijn voeten over de rand. Toen deed ik het wel bijna in mijn broek, onder mijn rots die 1,5m naar beneden uitstak was niks. Geen rotsen, 1500m hoogte. Op dat moment voelde ik me echt de koning te rijk, de wereld aan mijn voeten. Vanaf een andere rots hebben we foto's gemaakt die schitterend uitvielen. Een meisje had een a4tje bij zich met daarop "I'm fine mom", fantastisch idee dus hebben we daar allemaal een foto mee gemaakt, zal mams vast leuk vinden. Er was nog wel een naar moment op de top toen een van de jongens een foto maakte met de goede camera terwijl zijn rugzak open stond. Ik stond erachter en had dat ook niet in de gaten. Toen hij zich omdraaide viel er een lens uit zijn rugzak en alsof het zich allemaal afspeelde in slow motion stuiterde hij twee keer op de rots en verdween daarna geluidloos over de rand van de klif de afgrond in. Als aan de grond genageld keken we naar de rand van de rots waar de lensdop van de lens was afgevallen, maar we de lens nooit meer terug zouden krijgen. Dat was wel een moment waarop duidelijk werd hoe hoog we zaten en als er hier "iets" naar beneden valt is het voor goed verloren.
Na het uitzicht een laatste keer goed in me opgenomen te hebben begonnen we aan de afdaling met kleine uitstapjes naar en pond en een waterval die niet echt de moeite waard waren, of misschien waren we zo verwend met het uitzicht dat het ons niet zoveel meer deed. Tegen de tijd dat we beneden kwamen ging de zon al onder en reden we met 6 scooters en de zonsondergang terug naar onze hostels. Terug in het hostel met een ongelooflijk voldaan gevoel het zweet van me afgewassen onder een warme douche. Ik heb weer mensen op de hoogte gesteld van mijn activiteiten, in m'n eentje wat gegeten, wat ik trouwens prima vind, geeft me tijd om de blog bij te werken, en zometeen maar even kijken wat ik ga doen. Tijdens het eten merk ik dat ik steeds meer pittige kruiden nodig heb en ik het branderige gevoel op m'n lippen eigenlijk wel lekker vind. Misschien zo wel een biertje drinken met de mensen die ik ontmoet heb en anders wat potjes pool/tafeltennis spelen. Ook vroegen Blake, Val en John gisteravond of ik vanavond naar de Reggae Jungle Bar kom voor een biertje, dus dat is ook nog een optie. Na even gezeten te hebben vraag ik rond of mensen een potje willen tafeltennissen of poolen, waarna ik 3 potjes pool en tafeltennis tegen een Duitser die hier ook gisteren aangekomen is. Bij het poolen win ik alles, maar met tafeltennis word ik van de baan geslagen, duidelijk waar mijn skills meer liggen. Daarna is het al 22u en ik twijfel wat ik ga doen, morgen vertrek ik om 10u, dus al te gek word het zeker niet. Uiteindelijk ga ik toch maar naar de Reggae Jungle Bar omdat ik het leuk vond dat ze me uitnodigden en dat wil ik niet beschamen. De bar is best moeilijk te vinden, bij een straatje vanaf de main road naar binnen en dan doorlopen tot je het ziet (was de tip). Na 10min lopen terwijl je weggetje donker was en zonder verlichting, heb ik het gevraagd aan een local en blijkt dat ik er al voorbij was gelopen. Het bordje was heel klein en ik zocht naar het wordt Reggae, terwijl dat niet deel van de naam was. Gevonden, twee biertjes gedronken en om 2u lag ik in bed, iets later dan gepland. Ik ben van kamer gewisseld omdat er een den bleek te zijn die 200thb goedkoper was, nog maar 150thn dus. Het is de grootste dorm waar ik tot nu toe geslapen heb, voor maar liefst 28 man met ventilators in plaats van airconditioning, maar een prima bed, niks te klagen. Ik vind het best wel jammer om weg te gaan uit Aonang, ik heb hier met het hostel (pool- en pingpongtafel), de Jungle Bar en de mensen (Blake, Val, John en Tulic (die dus niet Cool heet helaas)) een heel leuk plekje gevonden, het is dat ik mijn ticket al geboekt heb en heb afgesproken met Alyssa en Taylor in Khao Sok, anders was ik hier nog wel een paar dagen gebleven. John is een Belg die hier al 4 maanden zit en het prima naar zijn zin heeft, flyert voor de Jungle Bar en zo een gratis kamer heeft. Als ik misschien terug kom in januari is hij er nog wel zegt hij. Val, de eigenaresse van de Jungle Bar zegt dat ik ook we mag komen flyeren als ik terug kom. Ondanks dat John natuurlijk gewoon Nederlands spreek, praten we de hele avond in het Engels, ik merk dat mijn Engels na 3 weken al sprongen vooruit heeft gemaakt, de Duitsers vroegen vanmiddag of ik uit Engeland kwam (zo goed is er nou ook weer niet, maar toch leuk om te horen). Engels praten in zo'n gezelschap is ook veel attenter, andere niet-Nederlands-sprekende mensen kunnen dan namelijk gewoon aanhaken in het gesprek. Na een lange vermoeiende dag ben ik blij dat ik in m'n bed lig.
Vanochtend vroeg opgestaan om 6.51 om naar Railey Beach te gaan om de klim naar de Lagoon te doen die ik gisteren niet heb kunnen doen vanwege het gebrek aan een zwembroek. Tosti-ontbijt gehaald bij de 7eleven zodat ik snel onderweg was. Om 8u was ik op Railey Beach met slechts een paar andere toeristen. Direct doorgelopen naar de klim, waar ik al m'n spullen in mijn waterdichte zak deed omdat ik niet wist wat ik tegen zou komen. De klim omhoog was wel pittig, het was namelijk echt klimmen, niet lopen, ik wilde bijna zekeringen vastmaken maar als je normaal oplet is er geen man overboord. Boven bij de viewpoint aangekomen, wel mooi en ik was wel onder de indruk, maar het valt in het niets bij wat ik later vandaag gezien heb. Een stukje teruggelopen naar waar de afslag naar de Lagoon was. Omdat een Lagoon op zeeniveau ligt en omringd is door bergen moest ik een stijle afdaling maken, gelukkig waren er op sommige stukjes ladders anders had ik het denk ik niet aangedurfd. Bij de Princess Lagoon aangekomen om 9.15, waar ik de eerste van de dag was die het mocht aanschouwen. Prachtig om zo'n stukje natuurlijk als eerste te mogen zien. Ik legde m'n spullen op een rots en ben het water doorgelopen naar de andere kant. Achter mij liet ik een spoor van opgewoelde modder achter, waardoor de volgende toeristen toch een minder mooi beeld hadden dan ik. Aan de andere kant kwam ik erachter dat de rotsen een stuk puntiger en pijnlijker zijn dan ik dacht aan mijn blote voeten, dus semi snel teruggelopen naar mijn schoenen waar het tweede paar toeristen ook aankwam en wat foto's van mij gemaakt hebben die ze meteen gemaild hebben. Na weer uit de Lagoon geklommen te zijn kwam ik meer toeristen tegen, dus ik was precies op tijd. Op de terugweg hoorde ik over een monkeycave vlak bij het strand, uiteindelijk niet naar de cave gegaan, want ik had om 11.30 afgesproken om naar het volgende uitzicht te gaan dus daar had ik geen tijd meer voor. Terug op Aonang Beach terug gelopen naar het hostel, onderweg geluncht en bij het hostel snel gedoucht om de rode modder van me af te spoelen die ik verzameld had onderweg. Daar zag ik de Duitse mensen van gisteren die vertelde dat de andere twee toch niet mee gingen omdat ze naar Railey Beach gingen. Om 11.45 gaan we op de scooter weg naar het tweede uitzicht, Hang Nak. Een leuke scooterrit later kwamen we daar aan, liepen omhoog en kwamen een groepje van 7 mensen tegen die ook omhoog gingen, waarvan eentje een goede camera bij zich had en onderweg van iedereen hele mooie foto's gemaakt heeft. De tocht omhoog duurde 2 uur, totaal bezweet kwamen we aan en het was het allemaal waard. Nog nooit heb ik zoiets moois gezien. Eerder in Pai had ik al een top of the world gevoel, maar dat is kinderspel vergeleken bij hoe hoog we nu uitkwamen. Ik kan niet goed beschrijven hoe het eruit zag, de bossen waren als mos, de zee als een plas en wij als reuzen boven de rest van de wereld. Het was surrealistisch. Normaal heb ik best wel een beetje hoogtevrees, maar nu had ik er gek genoeg vrij weinig last van. Dat kwam omdat het er zo ongeloofwaardig uitzag, alsof ik naar een foto keek of voor een greenscreen stond. Bovenop de berg konden we 180° rondkijken, waar we aan de zijkant een uitstekende rots boven de afgrond vonden. Als eerste had ik de ballen om daar te gaan zitten, met mijn voeten over de rand. Toen deed ik het wel bijna in mijn broek, onder mijn rots die 1,5m naar beneden uitstak was niks. Geen rotsen, 1500m hoogte. Op dat moment voelde ik me echt de koning te rijk, de wereld aan mijn voeten. Vanaf een andere rots hebben we foto's gemaakt die schitterend uitvielen. Een meisje had een a4tje bij zich met daarop "I'm fine mom", fantastisch idee dus hebben we daar allemaal een foto mee gemaakt, zal mams vast leuk vinden. Er was nog wel een naar moment op de top toen een van de jongens een foto maakte met de goede camera terwijl zijn rugzak open stond. Ik stond erachter en had dat ook niet in de gaten. Toen hij zich omdraaide viel er een lens uit zijn rugzak en alsof het zich allemaal afspeelde in slow motion stuiterde hij twee keer op de rots en verdween daarna geluidloos over de rand van de klif de afgrond in. Als aan de grond genageld keken we naar de rand van de rots waar de lensdop van de lens was afgevallen, maar we de lens nooit meer terug zouden krijgen. Dat was wel een moment waarop duidelijk werd hoe hoog we zaten en als er hier "iets" naar beneden valt is het voor goed verloren.
Na het uitzicht een laatste keer goed in me opgenomen te hebben begonnen we aan de afdaling met kleine uitstapjes naar en pond en een waterval die niet echt de moeite waard waren, of misschien waren we zo verwend met het uitzicht dat het ons niet zoveel meer deed. Tegen de tijd dat we beneden kwamen ging de zon al onder en reden we met 6 scooters en de zonsondergang terug naar onze hostels. Terug in het hostel met een ongelooflijk voldaan gevoel het zweet van me afgewassen onder een warme douche. Ik heb weer mensen op de hoogte gesteld van mijn activiteiten, in m'n eentje wat gegeten, wat ik trouwens prima vind, geeft me tijd om de blog bij te werken, en zometeen maar even kijken wat ik ga doen. Tijdens het eten merk ik dat ik steeds meer pittige kruiden nodig heb en ik het branderige gevoel op m'n lippen eigenlijk wel lekker vind. Misschien zo wel een biertje drinken met de mensen die ik ontmoet heb en anders wat potjes pool/tafeltennis spelen. Ook vroegen Blake, Val en John gisteravond of ik vanavond naar de Reggae Jungle Bar kom voor een biertje, dus dat is ook nog een optie. Na even gezeten te hebben vraag ik rond of mensen een potje willen tafeltennissen of poolen, waarna ik 3 potjes pool en tafeltennis tegen een Duitser die hier ook gisteren aangekomen is. Bij het poolen win ik alles, maar met tafeltennis word ik van de baan geslagen, duidelijk waar mijn skills meer liggen. Daarna is het al 22u en ik twijfel wat ik ga doen, morgen vertrek ik om 10u, dus al te gek word het zeker niet. Uiteindelijk ga ik toch maar naar de Reggae Jungle Bar omdat ik het leuk vond dat ze me uitnodigden en dat wil ik niet beschamen. De bar is best moeilijk te vinden, bij een straatje vanaf de main road naar binnen en dan doorlopen tot je het ziet (was de tip). Na 10min lopen terwijl je weggetje donker was en zonder verlichting, heb ik het gevraagd aan een local en blijkt dat ik er al voorbij was gelopen. Het bordje was heel klein en ik zocht naar het wordt Reggae, terwijl dat niet deel van de naam was. Gevonden, twee biertjes gedronken en om 2u lag ik in bed, iets later dan gepland. Ik ben van kamer gewisseld omdat er een den bleek te zijn die 200thb goedkoper was, nog maar 150thn dus. Het is de grootste dorm waar ik tot nu toe geslapen heb, voor maar liefst 28 man met ventilators in plaats van airconditioning, maar een prima bed, niks te klagen. Ik vind het best wel jammer om weg te gaan uit Aonang, ik heb hier met het hostel (pool- en pingpongtafel), de Jungle Bar en de mensen (Blake, Val, John en Tulic (die dus niet Cool heet helaas)) een heel leuk plekje gevonden, het is dat ik mijn ticket al geboekt heb en heb afgesproken met Alyssa en Taylor in Khao Sok, anders was ik hier nog wel een paar dagen gebleven. John is een Belg die hier al 4 maanden zit en het prima naar zijn zin heeft, flyert voor de Jungle Bar en zo een gratis kamer heeft. Als ik misschien terug kom in januari is hij er nog wel zegt hij. Val, de eigenaresse van de Jungle Bar zegt dat ik ook we mag komen flyeren als ik terug kom. Ondanks dat John natuurlijk gewoon Nederlands spreek, praten we de hele avond in het Engels, ik merk dat mijn Engels na 3 weken al sprongen vooruit heeft gemaakt, de Duitsers vroegen vanmiddag of ik uit Engeland kwam (zo goed is er nou ook weer niet, maar toch leuk om te horen). Engels praten in zo'n gezelschap is ook veel attenter, andere niet-Nederlands-sprekende mensen kunnen dan namelijk gewoon aanhaken in het gesprek. Na een lange vermoeiende dag ben ik blij dat ik in m'n bed lig.