23 juni - Another day another beach en een korte nacht

Gratis ontbijt, daar zullen we nooit genoeg van krijgen. Het is natuurlijk bij de prijs inbegrepen, maar zo voelt het niet. Emma kiest de bananapancakes, die wat deegig(?) blijken, dus bestel ik de "healty" optie, yoghurt met fruit en muesli, beker sinaasapoelsap erbij, spullen pakken en op naar het strand. Het strand is slechts een paar minuten lopen, waar we neerploffen op beanbags in de schaduw, een fruitshake (heerlijke verplichting) bestellen en duiken het water in zodra Luis en Santiago er zijn. We stellen ze voor aan de rest van de groep en het klikt gelijk goed, zoals we ook wel verwacht hadden, maar fijn om te merken dat het ook zo is. Als we weer aan de kant zijn zien we een snorkeaar 5 m van het strand en een grote zwarte vlek vlak bij hem in het water. We worden nieuwsgierig en als we dichterbij komen blijkt het een enorme schildpad te zijn! Als ik zeg dat hij een meter groot was, zou ik niet eens echt overdrijven, met een geleende zonnebril (die Emma natuurlijk van een jongen aangeboden krijgt) bekijken we de schildpad van onderwater waar hij nog veel beter te zien is. Er zwemmen twee vissen onder het dier met hem mee, een prachtig schild en het kopje komt af en toe boven het wateroppervlak om lucht te happen.  Zodra er nog meer mensen bijkomen besluiten we het dier met rust te laten en weer terug te gaan bakken in de zon. Met de lunch gaan Marinda, Euan en ik (Emma ging een kebab halen) naar het noordoostelijke punt van het eiland en eten daar wat local food in de vorm van fried rice en, je raadt het al, een super healty fruitshake met ginger, mango, banana en nog andere superfoods. Euan moet helaas de boot halen en vliegt door naar Australië, erg jammer want ook hij was een geweldig grappige vent. Met Marinda loop ik terug naar het strand waar we De Grote Dalmutti spelen, een boekje lezen en rond etenstijd terug gaan naar het hostel. We hadden het plan om pizza te gaan halen, maar omdat het beerpong tournooi om 7pm begint en Emma en ik die sws gaan winnen (meedoen is belangrijker dan winnen hoor), eten we snel wat bij het hostel en zijn we op tijd klaar voor weer een avond feesten. We hebben het zo geregeld dat Emma en ik de eerste wedstrijd tegen Luis en Santiago spelen. De wedstrijd is zenuwslopend spannend en uiteindelijk hebben we allebei nog 1 beker staan. Luis bakt er helemaaal niks van en heeft nog geen bal raak gegooid, maar Santiago staat prima te spelen. Ze zijn daarentegen geen partij voor Team Supreme Siblings en delven het onderspit na een raken worp van onze kant. Ons doel is gehaald, we hebben de Mexicanen laten zien wie de beste is en dat is maar goed ook want de volgende ronde worden we genadeloos ingemaakt door het team dat in de finale net verliest. De avond is nog jong, de biertjes koud en de mensen met wie we zijn maken de avond nog 10x beter. Om 10pm gaan we weer naar de jungle, wat als een exacte kopie van de avond ervoor voelt (Jerseyshore, geweldig), halen toch maar een kebab voor we naar huis gaan en douchen daar het zand nog even weg voor we weer onder de dekens kruipen.

"Sam I am lost where don't know where to go" - Santiago om 3u 's nachts, gelukkig was ik nog wakker. De locatie die hij stuurt is vlak dichtbij, maar als hij 5 minuten later een nieuwe locatie stuurt is hij compleet de verkeerde kant op gelopen. Zucht. "Stay where you are, I'll come and get you." Kleren aan, bril op, schoenen mee en gaan. Door de ongevaarlijk donkere straten van Gili T jog ik naat Santiago's lokatie. Daar vind ik hem iets meer dan licht aangeschoten en zonder slippers (kwijtgeraakt). Hij is erg blij me te zien want hij wist echt even niet hoe hij thuis moest komen. "Oh Sam man, my ass hurts, I think I sat in something you shouldn't be sitting in." Dan gaat er al een belletje rinkelen, zee-egels komen hier namelijk geregeld voor en als hij zegt dat hij ook nog in het water in geweest vannacht dan is het al bijna zeker. In het hostel wil ik er even naar kijken en laat hij zijn rechter bil zien. Ja. Dat zijn zee-egel steken. Er zijn verschillende zwartpaarse puntjes zonder angel en ik zie nog 1 angel die ik eruit zou kunnen halen. Ik maak Marinda wakker en leen een pincet, waarmee het nog steeds niet kukt om dat ding te verwijderen. Ik weet niet goed hoe gevaarlijk deze steken zijn, dus gaan we naar de bewaker van het hostel. Ik had bedacht dat de locals dit waarschijnlijk vaker zien en wel weten hoe het opgelost moet worden. Hij zegt gelijk dat we er een dokter bij moeten halen en dat Santiago de 5e deze maand is met dit probleem, alleen is het normaal in de voet ipv in de bil. De dokter wordt om 3:45 gebeld en komt om 4u aan met een petje achterstevoren, een korte broek en zijn vrouw. Hij kijkt er even naar en geeft aan dat we het gelijk kunnen behandelen, 1,1miljoen (€75) en dat het wel even kan duren omdat het best veel is. We verkassen naar de badkamer, nemen voor Santiago een beanbag mee om op te liggen en hij vraagt me om het hele proces vast te leggen. De dokter krast met een naald (schone naald, handschoenen en steriel ontsmettingsmiddel natuurlijk) de huid van de zwarte plekjes weg en legt uit dat de minuscule uiteinden van de zee-egel nog onder de huis zitten. Om die eruit te krijgen worden ze kapot geslagen met een soort stompertje, en zouden ze vanzelf uit de gemaakte wondjes stromen. Het duurt en het duurt voordat alles goed klein gemaakt is (op geleide van de pijn van Santiago). Hij krijg een zalfje en ibuprofen, waarna ik dan eindelijk om 5u in bed plof. Toch wel erg blij dat ik hem ben gaan halen en dat we toch de dokter hebben laten komen.