21 juni - Snorkelen en de East Coast

Het snorkelen begint vroeg, om 7.30u worden we alle 8 (een meisje is niet komen opdagen) opgehaald door twee busjes, worden afgezet bij de haven, krijgen onze spullen (flippers en een bril met snorkel) en worden naar de boot begeleid. Het snorkelen gaat goed! Bij de eerste stop zijn er geen manta rays, dus daar valt verder niet zoveel te zien. Voor Emma is het allemaal nieuw en daarmee best spannend, samen zwemmen we door het open water en proberen het snorkelen uit. Het gebruik van een snorkel vergt wat overtuiging dat je er niet van verdrinkt en ook niet gaan hyperventileren, want dan krijg je geen verse lucht binnen. Het gaat steeds beter en bij de tweede stop zien we heel veel mooie vissen. De kleuren onderwater zijn zo fel, blauw, groen, geel, rood, noem het maar op of we hebben een vis in die kleur gezien. De wereld is onderwater zo mooi en stil, je kunt er echt tot rust komen en genieten van het moois dat de natuur te bieden heeft. De stroming is ook hier best sterk en met behulp van een reddingsboei en onze begeleider komen we terug bij de boot om naar de volgende stop te gaan. Tussen de stops in zitten we met ons gezicht in de zon en onze haren in de wind, de zee doet ons goed. Bij de derde stop blijft Emma op de boot, het terugzwemmen bij de tweede stop heeft wat energie gekost dus ze kijkt het even aan. En dat was een goede keuze. De stroming is hier niet te doen, vanuit de boot zijn we zoveel bezig met naar de vissen kijken dat we in die 10 seconden zo ver afdrijven dat de boot ons moet komen ophalen (wat volgens mij ook verwcht was door de lokale instructeurs). We houden ons met een man of 8 vast aan het touw van een anker van een wat grotere boot en zwemmen daarna met de stroom mee naar de boot. Twee Engelse meisjes zijn zover afgedreven dat we nog een stop voor hen moeten maken en dan zijn we weer klaar voor de vierde en laatste stop. Ook hier is de stroming sterk en vaart de boot vast vooruit om ons daar weer op te pikken. Ze hebben zeker de beste stop voor het laatst bewaard, want er komen prachtige vissen voorbij.
De terugweg hebben we nog niet geregeld, want Emma wilde zo graag weer achterop een scooter naar het hostel. We hadden het idee verder van het hostel af te zijn, maar als we binnen 10 minuten weer voor de ingang staan, realiseren we dat we dan toch een flink wat te hoge prijs hebben afgesproken voor deze rit. Nouja niks aan te doen, zij blij, wij thuis. 
Ik lunch even wat (guess what, fried rice) en Emma haalt een zak chips want de rijst komt aan alle kanten haar neus uit. We hangen wat bij het zwembad, ik begin met het bijhouden van de blog, Emma sluit even de ogen en probeert de knallende spierpijn van gisteren weg te dromen. Uit onze ooghoek zien we een laptop en knopen een praatje aan met Erik, die zijn laptop bij zich heeft om zijn scriptie af te schrijven. Wat een prachtige plek om dat te doen, wel met enigszins meer afleiding dan de soberwitte muren van de Universiteitsbibliotheek. De papieren die ik voor coschap moet invullen bkijken pdfs te zijn en moet ik uitprinten, invullen, inscannen en opsturen. Tot onze verbazing heeft het hostel wel een printer, maar gelukkig wel zonder inkt, zo makkelijk had het niet kunnen zijn. Eventueel kan mams de stappen voor mij doorlopen, dus stuur ik het naar haar door.
We wachten tot 14u, dan zouden de Mexicanen terugkomen en gaan we naar de oostkust. Als het 14u is, is de taxi er al wel, maar onbreken onze vrinden. Om 15u krijg ik een bericht dat ze er over 10 minuten zijn, en als ze 20 minuten later binnenkomen blijkt Santiago te zijn gevallen met de bike. Geen major injuries, maar genoeg bloed op zijn tenen om even te ontsmetten en een dikke pleister op te plakken. Als we om 16u bij de bali (haha) komen is de taxi natuurlijk niet meer daar. We willen écht de eastcoast nog zien, maar het is een uur rijden en de zon gaat hier wat vroeger onder dan in NL (18u). We overtuigen de taxi en Emma ervan (de taxi met geld, Emma met woorden, want ze was best moe) om ons toch nog te brengen/mee te gaan naar Diamond Beach. We nemen ook Lory op sleeptouw, die is met de Mexicanen komen overwaaien van de duikschool. onderweg naar Diamond beach zien we de zon angstvallig snel richting de zee bewegen en hopen dat we het op tijd halen. Onze chauffeur (Hary/Henry/Hairy?) doet zijn best om de snelste tijd neer te zetten op het circuit van Nusa Penida en brengt ons in 45 minuten bij de finish. 
Hier hadden we beter over na moeten denken. De zon gaat namelijk helemaal niet in het oosten onder en aangezien de niet-zeekant van Diamond beach wordt begrensd door een honderd meter hoge klif, is deze geheel in schaduw gehuld, niet goed voor de foto's, de temperatuur en de moeite om van de even lange trap af te dalen. Gelukkig is er naast Diamond Beach ook Atuh beach. Deze heeft geen klif en heeft daarom meer licht (de zon is ook hier al weg). Tijdens de afdaling (dit gaat ondanks de spierpijn zo slecht nog niet) komen er wat andere backpackers naar boven die zich hardop afvragen waarom wij in godsnaam nu nog naar beneden gaan en niet morgen. Maar morgen gaan we naar Gili Trawangan, dus dan wordt t lastig. We dalen af naar het strand en merken dat we letterlijk de enige zijn, op de locals in de restaurantjes na. Ook wel logisch, het is low tide, dus het water heeft zich teruggetrokken tot 20 meter voor de kust, waardoor het strand nu bestaat uit rotsachtige zeebodem in plaats van het kenmerkende groenblauwprachtige water dat we hier al zoveel hebben gezien. De Mexicanen hebben nog niet geluncht en barsten van de trek, dus besluiten we om gelijk eten te bestellen. omdat we de enige toeristen zijn, worden we gelijk geholpen, maar omdat we de enige toeristen zijn, moet het vuur voor de versgegrilde "red snappers" (die Luis, Santiago en ik bestellen) eerst aangemaakt worden. Het brandhout bestaat uit kokosnoten en de vis wordt tussen twee ijzeren roosters gebraden."You lucky, this are the last fishes, so only big ones. Normally more expensive, but for you same price." Top. Het braden van de vissen duurt veel langer dan verwacht, na een uur begint het al goed te schemeren en als we eindelijk het eten krijgen is het zo donker dat we onze telefoons met zaklamp aan in de parasol boven het tafeltje leggen om te kunnen zien wat we eten. Vers gegrilde red snapper kan ik iedereen aanbevelen. Vol van smaak met limoen en witte rijst. Emma is meer dan tevreden met haar hamburger, goed om weer wat westers te eten, het continue oosterse eten had nog al een negatief effect op Emma's maag. Zoals gezegd bevalt het eten goed, en in ons achterhoofd weten we dat we zo in het donker de trap weer op moeten. Wat een leuke ervaring om in het donker te dineren oo het strand. Dit is iets wat niet veel toeristen doen, ten opzichte van de andere tours waar we in de rij staan om dezelfde foto te maken maar dan met ons eigen blije hoofd. Na de maaltijd betalen we bij ons tentje, dat overigens het enige tentje is dat nog open is op dit tijdstip, voor de rest is het zwart compleet donker. Normale toeristen komen hier niet 's nachts, dus waarom zou je lampen ophangen? De vis smaakte ineens nog beter toen we erachter kwamen dat de jongen van ons kraampje voor het eerst zijn eigen vis gevangen had en die daarna voor ons bereid heeft. We zagen hoe trots hij erop was en vertelden hem hoe lekker het wel niet gesmaakt heeft. In het donker beklimmen we met behulp van onze telefoonzaklampen de onregelmatig stenen trap. Ik draag Emma's tas om de spierpijn enigszins te verlichten, en Emma bikkelt door de trap op tot we boven worden opgewacht door Hairy. Het is 19.15 en pikdonker als Harry ons terug rijdt naar het hostel en daar afzet. We vragen gelijk of er al een confirmation is voor de boot van morgen, maar dit blijkt helaas niet het geval. Santiago en Luis gaan morgen ook mee naar Gili T, waar we ook weer met Marinda, Joe en Euan gaan meeten. Een half uurtje later is het dan toch geregeld en besluiten om ook maar weer op tijd ons bed in te gaan. Ik bel met mams om te kijken naar die papieren, maar we besluiten om nog even te controleren of ik niet toch bij een volgend hostel kan printen, dat zou wel een heel gedoe schelen met het zetten van handtekeningen. Na het gezellige belletje duik ik m'n boek in en daarna m'n bed. Morgen naar Gili T!