20 juni - Kelingkingklengking Beach?

Als de wekker ons wekt zitten we na een douche en het inpakken van de daybag aan het gratis ontbijt, dat alles behalve tegenvalt. Witte toast om in de toaster te doen, fluffy pancakes met 3 soorten jam, vers fruit (watermeloen en ananas), watermeloensap en instantkoffie. We werken een goed ontbijt naar binnen want ee hebben allebei flink trek (rijst vult op de lange termijn minder goed blijkt toch), want we hebben ook een lange dag voor de boeg. Om 9:10 vertrekken we vanaf het hostel naar de eerste stop: Kelingking beach(? het heeft een tijdje geduurd voordat we het uit konden spreken, volgens mij gaat het nog steeds niet goed). De taxi was op tijd bij het hostel, maar de mexicaanse punctualiteit is blijkbaar anders ingesteld dan de Indiase en de Nederlandse, wel vervelend als je zo op mensen moet wachten. In de auto naar de eerste stop is het daarin tegen gelijk heel gezellig, Luis heeft goede verhalen van het reizen en zijn ietwat chaotische leven, we praten over de verschillen tussen onze landen, waarbij het wel duidelijk wordt dat het verschil tussen ons eerstwereldland en Mexico en India immens is. Alledrie de jongens komen uit de bovenste laag van de bevolking, de rijkeren van het land. Familiebedrijven in Mexico en een afgestudeerd arts met nu twee eigen bedrijven binnen de geneeskunde (doorligplekken en genetische mapping van zeldzame genetische afwijkingen) en een beurs van de overheid uit India. Met horten en stoten, hobbelen en bobbelen we over de matige wegen van Nusa Penida. We rijden in een trein van taxi's naar Kelingking Beach, waar we onderweg langs verschillende backpackers op scooters rijden, van wie van het gezicht is af te lezen dat de lol er nu wel een beetje af is. We zijn allemaal nu al erg tevreden met de keuze voor een taxi. Aangekomen bij de top van de berg boven het strand, worden we gelijk getrakteerd op het eerste foto-moment. Een prachtig uitzicht over de witte stranden, gelegen tussen inhammen van steile rotsen met groene bekleding, en helderblauw water, donkerder naarmate je verder van het strand kijkt. We kijken onze ogen uit, is dit al het natuur-hoogtepunt vannonze reis? Voordat we op pad gaan en afdalen naar het strand, krijgen we van Eka (onze chauffeur) de tip om hier wat te gaan eten, bij de volgende plekken is het namelijk een stuk duurder. We lopen langs dé fotoplek van Nusa Penida, waar een rij staat om een foto te kunnen maken. Die mogen we natuurlijk niet missen. Nadat we daar allemaal een foto hebben gemaakt dalen we af. Het afdalen gaat aan het begin nog redelijk makkelijk, maar wordt steeds meer een klim dan een loop. We zijn erg tevreden met de keus voor schoenen, na een tip van meerdere backpackers. Die nieuwe Nike's doen hun werk, maar Emma had liever haar betere schoenen met een beter profiel gedragen, in plaats van de schoenen die ze nu aanheeft, die wel lekker zitten, maar haar wel steeds laten wegglijden. De klik naar beneden gaat nog aardig, de meeste plekken kunnen we vooruit af gaan, maar voor sommige plekken is omdraaien en achteruit afdalen wel nodig. Het is de moeite meer dan waard geweest. Beneden komen we aan bij witte stranden en een witte branding bij het blauwe water. Het strand wordt omgeven door hoge kliffen die overlopen in de licht bewolkte lucht. We halen gelijk onze telefoon tevoorschijn om de prachtigste plaatjes te schieten, net zoals velen om ons heen doen. De foto's zijn prachtig, we kopen een duur biertje om na de klim extra van te genieten (die man zegt het bier elke dag van boven naar beneden te dragen, terwijl wij al moeite hadden met gewoon klimmen). Zwemmen kan hier helaas niet, de golven breken vlak bij het strand en we zien de stroming van de golven al een paar schoenen en slippers stelen van het strand. We hebben onze spullen gelukkig op rotsen gelegd, dus die zijn wel veilig. Na de afdaling komt natuurlijk ook de beklimming van de berg. Het pad omhoog is hetzelfde pad als naar beneden en geen tweebaansweg. Af en toe moeten we wachten voor mensen die willen afdalen, maar we zijn met een grote groep en hebben/krijgen daarom ook veel voorang op onze weg naar boven. Boven gaan we wat eten bij een lokaal tentje op aanraden van de chauffeur. Het eten is veel duurder bij de volgende stops en hier valt het reuze mee. Ik blijf bij de lokale gerechten (fried rice with vegetables and egg), maar als Emma "french fried" en "chiken nuged" op het menu ziet staan, kan ze zich niet inhouden, dat heeft ze ook wel verdiend na die intense klim. Met Eka (de chauffeur) rijden we naar het volgende punt: Angel's Billabong en Broken Bridge. Het gehobbel en bobbel speelt een beetje op onze magen, maar aangekomen bij de volgende toeristische trekpleister, is dat gevoel verdwenen als een ijsje in de Balinese zon. De Angel's Billabong bestaat uit het slaan van de reusachtige zeegolven op de rotsen met een huizenhoge splash van water tot gevolg. We lopen verder met prachtig uitzicht over een klein binnenmeer, gevoed door een tunnel van een gat in de muur (de broken bridge) lopen we rond over het terrein. Op het maken van foto's na is er niet veel te doen, dus gaan we na die activiteit door met Eka in de taxi en rijden weg richting Crystal Beach. We hebben van andere backpackers gehoord dat deze totaal niet interessant is en besluiten deze over te slaan. We vragen Eka of hij een beter strand weet om de zonsondergang te kijken en dat weet hij wel, hij zal ons naar zijn favoriete plek brengen voor de sunset. 
Aangekomen bij Eka's voorstel is er helemaal geen strand te bekennen. "No beach, but you can swim!" Haha bedankt Eka, dat was niet de afspraak. Ik zie Eka een knikje geven naar onze ontvangen van de plek waar we zijn aangekomen. We kunnen het in ieder geval even bekijken voordat we een oordeel geven. We lopen "Amok" binnen en wat een paradijsje is dit. Een zwembad naast de klif, met uizicht op de zonsondergang. Vriendelijk personeel en, wat veel belangrijker is, we hoeven alleen re betalen voor de drankjes. Daarnaast mogen we gebruik maken van de stoelen, krijgen we handdoeken en kunnen we in het zwembat van een biertje genieten. Al lachend en genietend zitten we in het zwembad als we de eigenaar van de plek ontmoeten: een rijke Fransman met een goed gevoel voor business. We grappen wat met hem en dopen hen vervolgens tot onze gemeenschappelijke vader. We besluiten zijn erfenis alvast te verdelen en volgens mij zijn wij de gelukkige nieuwe eigenaar van het zwembad en een restaurant bij de haven. Het is echt een heerlijke dag, met Luis, Santiago en Rohan hebben we ontzettend veel lol over chickenfights en onze vader, die niet eens voor onze drankjes heeft betaald. Na de zonsondergang haalt Eka ons weer op. Zo'n fantastische plek vond hij het dus niet, tussendoor is hij even weg geweest. Eka brengt ons terug richting het hostel, onderweg willen we nog wat eten, dus worden we afgezet bij een lekker restaurantje. Emma heeft wat last van haar maag en besluit alvast terug te gaan naar het hostel, Eka zet haar af. Met de boys gaan we wat eten bij het tentje en het plan was om daarna een cafeetje op te zoeken, maar we zijn allemaal flink afgepeigerd door de intens gezellige dag. Emma en ik willen morgen snorkelen en Luis en Santiago willen morgen gaan duiken. We stopen bij een plek met beide opties en kijken naar de mogelijkheden voor morgen. Er is nog ruimte om te snorkelen, maar er was ook een tour vanuit het hostel. Ik schrijf het telefoonnummer op en neem het mee naar het hostel. Daar blijkt Emma al een groeo van totaal 9 mensen geronseld te hebben, een taxi geregeld met groepskorting en we vertrekken 's ochtends om 7.30u. Helemaal top zus, niks meer aan doen. Spelletjes spelen zit er niet meer in, we zijn moe en besluiten morgen an onze verschillende acties in de middag (wij zullen om 11u weer terug in het hostel zijn, Santiago en Luis om 14u) om ook nog de Eastcoast te bekijken, met de schijnbaar prachtige diamond beach. Rohan heeft een berichtje gekregen van een vriendin die bij National Geografic werkt en met een documentaire de Rinjani gaar beklimmen en vroeg of hij mee wilden. Daar hoefde hij natuurlijk niet lang over na te denken en gaat morgen helaas met de boot terug naar Bali om hen te ontmoeten.
Morgen weer een lange en waarschijnlijk leuke dag voor de boeg, we duiken ons bed in en slapen met onze oordoppen (er wordt goed gesnurkt) tot de volgende ochtend door.