19 juni 2019 - Nusa Penida

8u 's ochtends en de wekker gaat. Hij maakt ons wakker terwijl ik het idee had net pas in slaap te zij gevallen. De twee uur slaap die ik gehad schijn te hebben, hebben niet heel veel verschil gemaakt, maar we proppen onze backpacks vol met onze inmiddels vieze t-shirts, toilettas, schoenen en andere spullen in en gaan samen met Marinda en Chris ontbijten. Buiten vertelt Marinda het verhaal over het natte bed aan Chris en heeft hij de oplossing tot het raadsel en gelijk het meest bizarre en misschien wel smerigste optie. Een van de Braziliaanse gasten was blijkbaar zo dronken geworden dat hij de wc niet meer vinden kon. Chris heeft hem gezien en gehoord terwijl hij in de kamer op en naast het bed stond te plassen. Gadverdamme. Gelukkig heeft Marinda niet in het bed geslapen. Na een stevig ontbijt (Emma kiest voor de American Breakfast met alles erop en eraan, ik neem weer de lekker vullende homemade peanutbutter sandwich met banaan) pakken we onze ingepakte backpacks en lopen met de chauffeur en een ander meisje naar de taxi. Onderweg naar de boot heeft Emma een ingeving over het aanhoudende opgeblazen gevoel dat ze 's avonds vaak heeft thuis. Misschien is ze wel lactose-intolerant geworden. Vandaag en gisteren heeft ze bijna geen melkproducten gegeten (thuis elke dag kaas) en nu heeft ze geen last van dat oogeblazen gevoel. Het is het waard om in ieder geval te proberen om de komende tijd dr melkproducten te laten staan en te merken of het gevoel wel of niet terug komt.
In de taxi worden we vergezeld door 3 goed gevulde Indiase zussen, die we hebben opgepikt bij een all-inclusive 5-sterren resort en genoeg snacks bij zich hebben om in één dag diabetes op te lopen. Tijdens de rit kon een van de dames tussen het smakken door nog aan de taxichauffeur vragen of ze ergens kon plassen, waarna we gelijk een nieuwe auto-indeling hebben gemaakt omdat de zussen eigenlijk niet op dezelfde rij van de auto passen. Dus werd er één zus voorin geplaatst, één in het midden en één op de tweede achterbank. Zoals de taxichauffeur al zei: "No you switch, small in de back, big in de front.", wijzend op de gezelligste zus. Ondanks de hogere benzinekosten zijn we zonder bij te betalen en verdere problemen aangekomen bij de haven, waar verschillende bootjes al lagen te wachten om hordes toeristen van het ene tropische eiland naar het andere te brengen. Na even gewacht te hebben komt de boot aan bij het strand, welke door 7 Balinezen vanaf de kant naar binnen wordt getrokken. Om geen natte voeten en bagage te krijgen, wordt er een loopbrug opgezet waarmee er een toeristenwissel plaatsvindt. De boottocht naar Nusa Penida is heerlijk. We zitten binnen met ons gezicht in de wind door het raam en genieten van het stuiteren van de speedboot op het water. In slechts 15 minuten meren we aan en lopennwe met ons bagage het strand op. Ondanks dat ik echt wat moet eten, besluiten we eerst een taxi naar het hostel te nemen. We krijgen scooters aangeboden om te huren, maar we hebben genoeg tips/waarschuwingen gekregen om dat op dit eiland niet te doen. De wegen zijn te slecht en veel mensen verlaten het eiland met een ongewilde souvenir. Dan besluiten we om een scootertaxi te nemen, wat een uitstekend besluit blijkt te zijn. Onze backpack wordt tussen de benen van de bestuurder gezet, onze rugzak houden we op en helmen lijken hier niet noodzakelijk te zijn. Emma rijdt met haar bestuurder voor en zelfs van achter zie ik de enorme glimlachbop haar gezicht en het denkbeeldige wijzen naar alles wat ze nog nooit heeft gezien buiten foto's en filmpjes van het internet. Hoge palmbomen, grote planten en overige jungle-ideeën aan onze linkerhand en zee, strand en sporadische woonhuisjes/semi-supermarktjes aan onze rechterhand. Met een brede lach en een zonnebril op het gezicht komen we 30min later aan bij Nuansa Penida Resort Hostel. "Dit was zooooo leuk, dit moéten we écht nog véél vaker gaan doen!" Emma ziet het al helemaal zitten. 
Het hostel is luxe, we betalen er wat meer voor, maar hebben bedacht wat goedkoper te gaan eten. Plus dit hostel werd ons aangeraden door Joe en Marinda, en het varen op tips van medebackpackers is altijd een goed idee. We krijgen onze bedden aangewezen en proberen een tour voor de volgende dag te boeken. De tour naar de westkust is het meest populair, orachtige uitzichten en stranden maken het tot een zeer gewilde plaats voor jaloersmakende foto's. Voor de tour krijgen we een persoonlijke chauffeur die ons overal heen brengt. De vaste prijs is 750k roepies, zo'n €50, dus met meer mensen betaal je minder per persoon. Mijn sociale vaardigheden zijn evenredig afgenomen met het aantal uur dat ik geslapen heb, maar voordat ik goed en wel gedoucht was, m'n spullen had neergezet en klaar was om mensen te ronselen voor de tour, had Emma de auto al volgepraat. Luis, Santiago en Rohan, 2 mexicanen en een Indiër zullen morgen met ons de westkust verkennen. Beide zijn we redelijk moe en besluiten makkelijk en goedkoop in het hostel te eten en vroeg naar bed te gaan. Er is gratis ontbijt 's ochtends van 7-10am en we vertrekken om 9u. We zetten de wekker om 8u en liggen er voor het eerst sinds de start van onze reis lekker optijd in. In bed check in mijn email en vind het verwachte mailtje van het Diakonessenhuis met de vraag of ik mijn informatie voor de start van het coschap kan opsturen. Met mijn telefoon lukt dat helaas niet, dus moet ik binnenkort maar op zoek naar een Digital Nomad om even zijn/haar computer te lenen en het een en ander te versturen.