21 dec - Meo Vac naar Du Gia

Vandaag hebben we eens geen wekker gezet, niet dat we de andere dagen steeds op tijd weg zijn gegaan, maar toch voelt het anders. Dus worden we een voor een wakker in de steenkoude kamer onder onze behaaglijk warme dekens, zonder enige zin om de kou weer te trotseren. Ik word vandaag redelijk op tijd wakker, wat me de tijd geeft om 1 dag te schrijven, ik loop er inmiddels 4 achter omdat we hier zoveel doen en weinig tijd voor onszelf hebben. Als de rest ook wakker is en we de algemene vraag hebben gesteld "Is iedereen al wakker?", wat je meestal doet als je in een gezelschap slaapt, moet er iemand als eerste gaan douchen. Maarten neemt het op zich en verbruikt gelijk al het warme water, soms zit er hier een limiet op en soms blijven de douches onbeperkt warm, dat weet je achteraf pas. Nadat ik mijn kop onder de lauwe kraan heb gestoken om wakker te worden, spullen heb ingepakt (het voordeel van weinig spullen bij je hebben is dat je snel bent ingepakt en minder kans hebt om iets te vergeten, het nadeel is dat ik geen schone onderbroeken, sokken, T-shirts of enige andere kleren meer heb), lopen we naar beneden, checken uit en gaan opzoek naar ontbijt. Het avondeten van gisteren was minder goed dan verwacht, dus willen we ergens anders ontbijten. We vinden een streetfoodbreakfast met broodjes ei en thee, waar ik even met Johan en Sanne skype, tijdje geleden dat ik hen gesproken had. Vandaag gaan Maarten en ik beter voor onszelf zorgen en op ons eten letten dat het niet gestolen wordt. Voordat we vertrekken slaan we pakjes noodles in, koekjes en nootjes, die we "verstoppen" in onze scooters. Na het tanken zijn we onderweg. Floran en Valerie zijn al vooruit gegaan, we rijden nu niet meer samen vanwege het snelheidsverschil. Na nog geen 2 minuten komt er een redelijk scherpe bocht naar rechts met modder, steentjes, water en een slecht zicht door hoog gras in de berm. De auto die mij in de bocht tegemoet kwam zag ik te laat en door de modder en steentjes voelde ik mijn motor onder mij uitglijden toen ik het stuur naar rechts gooide om niet onder de auto terecht te komen. Om eerlijk te zijn had ik de bocht rustiger kunnen nemen en meer aan mijn kant kunnen blijven, maar de auto, die naderhand hard door reed, sneed de bocht ook af. Van Maarten hoorde ik dat ik wel 360° om mijn horizontale as gedraaid heb, ik dacht dat ik gewoon onderuit gleed. Op wat last van mijn rechter enkel en heup na ben ik er heelhuids vanaf gekomen. De kniebeschermers en helm hebben wel erg geholpen. Mijn motor heeft meer schade opgelopen, het rechter voetpedaal zit scheef en is half afgebroken, de overige krassen zaten er al op. De val had ik niet beter kunnen plannen, aan de overkant van de weg zit een mechanic, die mijn pedaal er helemaal af slaat en het daarna met een lasapparaat weer vast last (zonder oog- of handbescherming). Mij is verteld dat monteurs alleen betaald willen worden als ze daadwerkelijk iets vervangen aan je voertuig, dus als ik geld aanbied in ruil voor zijn tijd en hulp wuift hij dit weg. Op de weg heb ik er geen last van dat ik gevallen ben. Geen angst of pijn, er is wel meer nodig om mij klein te krijgen (in Vietnam ben ik zelfs behoorlijk lang met mijn 1.75m). De weg neemt ons voor de zoveelste keer deze dagen mee de bergen in, waar we het ene mooie uitzicht na het andere krijgen. Mijn Sony Actioncam raakt al behoorlijk vol, ik denk dat ik al 3,5u aan videomateriaal geschoten heb, veel te veel natuurlijk, maar elk stukje lijkt mooier te zijn dan het stukje ervoor. In een dorpje vinden we weer zijweggetjes van de hoofdweg langs bergranden en door velden. Aangezien we vandaag maar ongeveer 50km op de planning hebben staan, is er genoeg ruimte om van het pad af te wijken en de verdere natuur te ontdekken. We rijden van het pad af de velden in en belanden in weer een ander klein dorpje met steile, maar verharde weggetjes. Op de bergen zijn nog smallere (1m) zandweggetje te zien waar Vietnamese jongens met hun motor zonder problemen hard overheen rijden. Als ze een klein foutje zouden maken, zou de val naar beneden wel eens niet goed af kunnen lopen. Alles gaat natuurlijk goed, de mensen hier rijden al vanaf hun 5e op een motor/scooter lijkt het. Ik zag gisteren een meisje van 14 met 2 andere kleinere kinderen op een scooter voorbij crossen. Als we een mooi plekje hebben gevonden op het weggetje pakken we de koekjes en wat water erbij en genieten van het uitzicht. Het stuk dat we vandaag rijden van Meo Vac naar Du Gia is een prachtig stuk, maar niks vergeleken met gisteren toen het ook nog eens strak blauw was, nu is het bewolkt, maar het regent tenminste niet. De wegen zijn vandaag veel minder goed dan andere dagen. De gaten in de grond zijn met concentratie goed te ontwijken, maar de stukken met zand en met losse kiezelstenen vind ik wat minder prettig. Maarten en ik blijven goed opletten en rijden langzaam als de wegen daarom vragen, maar zijn ook niet bang om het gas open te gooien als we zien dat dat kan. Na een tijdje krijgen we trek en zoeken een plekje om onze noodles hopelijk weer gratis op te warmen. We vinden een plekje (zoek naar plastic stoeltjes die buiten staan) waar de buren druk bezig zijn met het ontleden van een koe. De kop en onderpoten liggen in een bak water, terwijl de romp onder handen wordt genomen door een Vietnamees met een enorm kapmes en blote handen. De rest van de familie (waaronder de kleine kinderen) kijken toe, waarschijnlijk moeten zij dit later ook kunnen. Voor het hete water betalen we 4.000vnd, plus de noodles die 6.000 waren, is dat €0,40, toch goed bekeken voor een lunch. Op de motor merk ik dat ik niet veel eet, überhaupt op reis eet ik minder dan thuis. Daar ligt het altijd voor het grijpen of rol je naar de Albert Heijn voor een croissantje of een ander voorverpakt broodje/koekje.
Wel is het beter voor je lichaam op om minder momenten te eten dan de hele dag door; toch wel gezond dat backpacken. Met onze buik vol noodles rijden we door naar Du Gia Homestay, onderweg ontwijken we gaten, lopende mensen, vrachtwagens en koeien. De slingerweggetjes van de berg af en de berg op (tot het echt koud werd zelfs) zijn prachtig om te rijden. Du Gia is een klein dorpje waar we moe van de dag rijden aankomen. Floran en Valerie zijn er ook pas 5 minuten. Onze stops en zijweggetjes hebben wat langer gekost. De Homestay is weer erg schattig, leggen onze spullen bij ons bed en rusten uit tot het eten. We hadden het idee om zelf wat te zoeken in de stad, maar na een klein rondje besluiten we dat we toch maar mee het familydinner mee doen, een erg goede keuze zoals we ook op TripAdvisor gelezen hadden. Een uitgebreid diner (dezelfde gerechten als de andere dagen maar op de een of andere manier toch veel lekkerder) een biertje en wat verhalen over reizen later is het al tijd om te gaan slapen. 20.30u liggen de meisjes erin, 21u volg ik het voorbeeld. Met moeite om mijn ogen open te houden schrijf ik de blog van vandaag, ik loop nog 3 dagen (18, 19, 20) achter. Dat doe ik morgen wel, of later. Het is nu 22.15u, echt tijd om te slapen, met mijn jas en al mijn kleren aan wel te verstaan. Deze homestay is zo mogelijk nog kouder dan de vorige. De grote houten hut met nog grotere houten klapdeuren als ramen bieden vrij weinig isolatie, in de zomer is het vast een paradijs. Morgen gaan we hiken naar de waterval in de ochtend, dan verder rijden naar Yen Minh waarschijnlijk, waar we weer in Tom Homestay zullen slapen. Als het goed is zijn we dan op tijd voor kerst weer in Hanoi op de 24e in de ochtend