20 dec - Dong Vang naar Meo Vac
20 december 2017 - Mèo Vạc, Vietnam
Een mooie dag op het programma. Voor het ontbijt lopen we de stad in, waar we op een pleintje een terrasje vinden en maar weer eens een Bahn-mi met ei eten. Floran en Valerie vertellen over de hike de berg op die ze gisteren middag nog gedaan hebben. Het uitzicht was erg mooi, dus Maarten en ik besluiten dat ook te gaan doen. Het stuk naar Meo Vac is niet zo ver, een kilometer of 30, dus na het ontbijt en een echt goede cappuccino lopen we al zwetend de stijle bergweg op vanaf waar we een prachtig uitzicht over de vallei hebben. Onderweg komen we lokale tieners tegen die de weg lopen alsof het niks is, terwijl Maarten en ik blij zijn als we de top bereikt hebben. Na de hike pakken we onze motoren en gaan op weg naar Meo Vac. Er was eerst een idee om misschien naar de Ban Gioc Waterfalls te gaan. Een watervalgebied in het verre Oosten van Vietnam. Zelfs met de extra 2 nachten zouden we die afstand (280km heen en terug) niet redden, wat wel erg jammer is als ik de foto's op internet zie. Beneden lopen we over de markt om wat nootjes en snacks te kopen voor onderweg. De pinda's en bananen doet Maarten in de zijvakken van zijn tas. Bij mijn motor aangekomen zie ik dat ik ook een lekke band heb, terwijl ik de laat vervangen haalt Maarten wat water en dan kunnen we eindelijk op weg. Onderweg komen we allerlei zijweggetjes tegen, de een nog mooier dan de vorige. Mijn Actioncam heeft een drukke dag vandaag, ze hebben niet gelogen over de schoonheid van de route. Een van de zijweggetjes leidt naar een dorpje, waar we druk begroet worden door een tiental kinderen met wie Maarten maar al te graag wat selfies schiet. Als we weer naar beneden rijden merken we waarom ze Maarten zo fantastisch vonden, niet zijn lengte, maar onze snacks in zijn zijvakken waren wat ze aantrok. De kleine bengels hebben alles zo uit het vakje meegepakt, zonder dat Maarten met zijn camera het doorhad. Het zijn maar snacks dus geen man overboord zeggen we met een rommelend geluid uit onze magen op de achtergrond. De weg naar Meo Vac is ongelooflijk. Ik denk dat ik in totaal wel 2,5u van de 3u durende route op film heb staan. Aangekomen in Meo Vac rijden we er direct doorheen om naar een ander plaatsje, Khau Vai (?) te gaan. Ons trekgevoel begint nu wel op te spelen, dus we zoeken onderweg wat noodles die we uiteindelijk niet kunnen vinden. Het is nog 20km naar Khau Vai, we moeten ook nog terug en willen niet in dezelfde situatie als gisteren terecht komen, dus rijden we maar terug naar Meo Vac. Hier vinden we eindelijk lunch om 16u, we hebben onze eigen pakjes noodles meegenomen van gisteren van het eten (die waren over), dus als we die geven aan een vrouwtje in een winkel maakt ze die voor ons klaar en geeft er zelfs twee mandarijnen bij. Zonder ons geld voor het klaarmaken te accepteren rijden we naar de Homestay waar we weer een 4persoonskamer boeken. Maarten en ik zijn er nu als eerst. De meisjes wilden vandaag namelijk naar Lung Cu toe en deden er daarom wat langer over. Voor het eten lopen we naar een tempel in de buurt vanaf waar we de zonsondergang willen zien. Weer schatten we de snelheid van het vallen van de avond verkeerd in en missen het hoogtepunt van de kleuren aan de horizon achter de bergen. Wel zijn we het hoogtepunt van 20 Vietnamese meisjes die stuk voor stuk met onze blonde haren en lengte op te foto wilden. Ik denk dat we op 20 verschillende Instagram pagina's terecht zijn gekomen. Terug in het hostel doen we vanavond wel weer het familydinner dat deze keer best tegenvalt en waar een Poolse vrouw aanschoof die niet van ophouden wist als er gaat over het vertellen van oninteressante verhalen en levenslessen waar niemand van ons op te wachten zat. Wel krijgen we van de Homestay een fles rijstwijn omdat we geen sleutel voor onze kamer konden krijgen, een prima deal vinden we, zolang de andere backpackers uit onze kamer blijven waar elektronica op ligt te laden.
Omdat het buiten op zoek aan naar activiteiten gisteren zo goed bevallen is, gaan we dat vandaag weer proberen. We gaan op zoeken naar Karaoke en lopen naar buiten de vrieskou in. Iets van het hostel af lopen we langs een open deur waardoor we een open haard zien. Maarten blijft iets langer staan e wordt door de locals naar binnen gewenkt om bij het vuur te komen zitten. Een beetje bezwaard maar wel dankbaar lopen we naar binnen waar we nog meer rijstwijn en koffie krijgen voorgeschoteld. De mannen spreken geen woord Engels, maar lachen de hele tijd en wij warmen onze stemmen op voor de karaoke door mee te zingen met de "best Christmas songs" die ze op YouTube opzetten. Er komt een jongen van 14 bij het vuur zitten. De zoon van de eigenaar die vloeiend Engels spreekt en daarom deze Homestay waar we terecht zijn gekomen voor het grootste deel runt. Over 20 jaar gaat de reizigersscène er totaal anders uit zien denk ik. Dan spreken de locals die nu nog kinderen zijn vloeiend Engels en is de charme van het backpacken er een beetje af denk ik. Het gebruik van Google translate en handgebaren vind ik wel iets hebben tot nu toe, het zou jammer zijn als dat verdwijnt. We nodigen Bau uit voor Karaoke, maar hij moet morgen naar school dus gaat zo zijn bed in. We gaan naar de karaokebar die een van de locals van het haardvuur aangeraden heeft. Hier in Vietnam nemen ze de karaoke erg serieus, dus we kunnen weer geen "normale" bar vinden, alleen VIP bars, waar we met zijn vieren geen zin in hebben. En op zoek gaan naar ander hostels om andere backpackers te vinden om de avond mee door te brengen. Op Hostelworld zoeken we naar het eerste hostel dat bij "Meo Vac" aangegeven staat, veel backpackers klikken namelijk gewoon de eerste optie aan dus we hopen ze daar tegen te komen. Het desbetreffende hostel is donker en ziet er nog saaier uit dan ons eigen Homestay, maar aan de overkant van de donkere straat horen we muziek waar we nieuwsgierig gaan kijken. Uit een soort garage met een gordijntje als deur komt het geluid. We staan voor de ingang en als we "hello?" zeggen gaat de muziek uit en doet een man van 30 het gordijntje opzij en lijkt enigszins verbaasd op als hij 4 westerse toeristen ziet staan. Zonder een moment van twijfel nodigt hij ons naar binnen om in zijn huis bij hen op de grond te komen zitten. Binnen zit een jonge vrouw en twee kleine kinderen. Op de muziek afgegaan dachten we dat er een feestje was, maar het blijkt een gezin met kinderen te zijn die wij om 22u nog van slaap af komen houden, oeps. Maar de mensen hier zijn zo aardig en vragen je meestal direct naar binnen, ongeacht of het hen uitkomt. Binnen krijgen we verse partjes sinaasappel en vertelt hij dat hij een musician is, wat hij ons laat horen met vier verschillen fluiten die aan de muur hangen. Een traditionele Chinese, Vietnamese, Thaise en een dwarsfluit. Het klinkt allemaal best goed en als we verder vragen naar zijn muziekcarrière bleken we hem niet goed verstaan te hebben en hij is eigenlijk een magician. Op de Smart tv laat hij ons zijn YouTube kanaal en filmpjes zien van zijn goocheltrucs waar meestal duiven in te voorschijn komen. De filmpjes zij opgenomen in het huisje waar we ons in bevinden. Het is een betonnen blok met een tweepersoonsbed over de volledige breedte aan de ene kant, waar in de rest van de kamer een kleed ligt om op te zitten. Naast het bed hangt een grote flatscreen smart tv, wat een vreemde verhouding geeft tussen de rest van het huisje en de electronica. Een grote tv en electronica zijn blijkbaar een prioriteit, want we hebben al vaker arm-uitziende mensen gezien met een iPhone of een grote tv thuis. Boven de tv hangen lijsten met geld uit landen waar hij al geweest is, veel Aziatische landen, maar ook Europees geld en een dollar, alhoewel hij die ook gekregen kan hebben. Na de goocheltruc filmpjes en zijn goochelcertificaat gezien te hebben komen de dansfilmpjes van zijn vrouw voorbij. Ze danst een Indische dans met twee vrouwen voor een publiek van 50 man, geheel in traditionele kleding. Halverwege het filmpje komt de moeder van de man ook nog binnen waarna hij haar liefdeskleed laat zien. Die heeft ze vroeger gemaakt voor de love market, een markt die een keer per jaar gehouden wordt en eigenlijk een soort speeddaten inhoudt. Je danst met elkaar en als je elkaar leuk vindt, breng je daarna 3 dagen samen in het huis van de vrouw en als het echt klikt kun je de bruiloft gaan plannen. Het kleed maakt de vrouw voor de man met de hand en kan tot 3 maanden duren. Het kleed was erg mooi en zeker met de hand knap gemaakt. We proberen inmiddels een manier te vinden om de avond af te ronden. Het is 23u en het kindje is nog wakker, waarschijnlijk door ons. Na het zoveelste filmpje wordt het echt tijd om naar huis te gaan, we bedanken de mensen hartelijk, trekken onze schoenen weer aan en gaan op weg terug naar het hostel, waar we in onze koude maar knusse kamer uitrusten.
Omdat het buiten op zoek aan naar activiteiten gisteren zo goed bevallen is, gaan we dat vandaag weer proberen. We gaan op zoeken naar Karaoke en lopen naar buiten de vrieskou in. Iets van het hostel af lopen we langs een open deur waardoor we een open haard zien. Maarten blijft iets langer staan e wordt door de locals naar binnen gewenkt om bij het vuur te komen zitten. Een beetje bezwaard maar wel dankbaar lopen we naar binnen waar we nog meer rijstwijn en koffie krijgen voorgeschoteld. De mannen spreken geen woord Engels, maar lachen de hele tijd en wij warmen onze stemmen op voor de karaoke door mee te zingen met de "best Christmas songs" die ze op YouTube opzetten. Er komt een jongen van 14 bij het vuur zitten. De zoon van de eigenaar die vloeiend Engels spreekt en daarom deze Homestay waar we terecht zijn gekomen voor het grootste deel runt. Over 20 jaar gaat de reizigersscène er totaal anders uit zien denk ik. Dan spreken de locals die nu nog kinderen zijn vloeiend Engels en is de charme van het backpacken er een beetje af denk ik. Het gebruik van Google translate en handgebaren vind ik wel iets hebben tot nu toe, het zou jammer zijn als dat verdwijnt. We nodigen Bau uit voor Karaoke, maar hij moet morgen naar school dus gaat zo zijn bed in. We gaan naar de karaokebar die een van de locals van het haardvuur aangeraden heeft. Hier in Vietnam nemen ze de karaoke erg serieus, dus we kunnen weer geen "normale" bar vinden, alleen VIP bars, waar we met zijn vieren geen zin in hebben. En op zoek gaan naar ander hostels om andere backpackers te vinden om de avond mee door te brengen. Op Hostelworld zoeken we naar het eerste hostel dat bij "Meo Vac" aangegeven staat, veel backpackers klikken namelijk gewoon de eerste optie aan dus we hopen ze daar tegen te komen. Het desbetreffende hostel is donker en ziet er nog saaier uit dan ons eigen Homestay, maar aan de overkant van de donkere straat horen we muziek waar we nieuwsgierig gaan kijken. Uit een soort garage met een gordijntje als deur komt het geluid. We staan voor de ingang en als we "hello?" zeggen gaat de muziek uit en doet een man van 30 het gordijntje opzij en lijkt enigszins verbaasd op als hij 4 westerse toeristen ziet staan. Zonder een moment van twijfel nodigt hij ons naar binnen om in zijn huis bij hen op de grond te komen zitten. Binnen zit een jonge vrouw en twee kleine kinderen. Op de muziek afgegaan dachten we dat er een feestje was, maar het blijkt een gezin met kinderen te zijn die wij om 22u nog van slaap af komen houden, oeps. Maar de mensen hier zijn zo aardig en vragen je meestal direct naar binnen, ongeacht of het hen uitkomt. Binnen krijgen we verse partjes sinaasappel en vertelt hij dat hij een musician is, wat hij ons laat horen met vier verschillen fluiten die aan de muur hangen. Een traditionele Chinese, Vietnamese, Thaise en een dwarsfluit. Het klinkt allemaal best goed en als we verder vragen naar zijn muziekcarrière bleken we hem niet goed verstaan te hebben en hij is eigenlijk een magician. Op de Smart tv laat hij ons zijn YouTube kanaal en filmpjes zien van zijn goocheltrucs waar meestal duiven in te voorschijn komen. De filmpjes zij opgenomen in het huisje waar we ons in bevinden. Het is een betonnen blok met een tweepersoonsbed over de volledige breedte aan de ene kant, waar in de rest van de kamer een kleed ligt om op te zitten. Naast het bed hangt een grote flatscreen smart tv, wat een vreemde verhouding geeft tussen de rest van het huisje en de electronica. Een grote tv en electronica zijn blijkbaar een prioriteit, want we hebben al vaker arm-uitziende mensen gezien met een iPhone of een grote tv thuis. Boven de tv hangen lijsten met geld uit landen waar hij al geweest is, veel Aziatische landen, maar ook Europees geld en een dollar, alhoewel hij die ook gekregen kan hebben. Na de goocheltruc filmpjes en zijn goochelcertificaat gezien te hebben komen de dansfilmpjes van zijn vrouw voorbij. Ze danst een Indische dans met twee vrouwen voor een publiek van 50 man, geheel in traditionele kleding. Halverwege het filmpje komt de moeder van de man ook nog binnen waarna hij haar liefdeskleed laat zien. Die heeft ze vroeger gemaakt voor de love market, een markt die een keer per jaar gehouden wordt en eigenlijk een soort speeddaten inhoudt. Je danst met elkaar en als je elkaar leuk vindt, breng je daarna 3 dagen samen in het huis van de vrouw en als het echt klikt kun je de bruiloft gaan plannen. Het kleed maakt de vrouw voor de man met de hand en kan tot 3 maanden duren. Het kleed was erg mooi en zeker met de hand knap gemaakt. We proberen inmiddels een manier te vinden om de avond af te ronden. Het is 23u en het kindje is nog wakker, waarschijnlijk door ons. Na het zoveelste filmpje wordt het echt tijd om naar huis te gaan, we bedanken de mensen hartelijk, trekken onze schoenen weer aan en gaan op weg terug naar het hostel, waar we in onze koude maar knusse kamer uitrusten.