15 feb - ANGKOR WAT

Om 3.45u is mijn wekker niet mijn beste vriend. Nog 5 minuten aub. Als ik om 4.15u weer wakker word van een backupwekker moet ik er wel uit, over 15 minuten zouden we beneden zijn namelijk. Met een beetje tegenzin en een beetje tempelzin sleep ik me mijn bed uit, kleed me aan, ik heb geen zin in al dat gedouche, dat doe ik vanmiddag wel. Als ik Adryan ook weer uit zijn bed gesleept heb gaan we naar beneden waar Hans en Sander al staan te wachten. We gaan direct weg met de tuk-tuk naar de ticketoffice om de dure entreetickets te halen om de tempels, waarvan ik altijd dacht dat het een wereldwonder was, voor een dag te mogen zien. De ticketoffice is nog niet open, we verspreiden ons over de rijen voor maximaal snelle kaarten en als ze open gaan is Sander als eerste aan de beurt. In alle haast ben ik vergeten extra geld mee te nemen en met de $2 die ik op zak heb, kan ik niet eens ontbijt halen. Ik leen geld van Sander en ga bij hem in de rij staan. Omdat ik gehoord heb dat je snel moet wezen voor een goed plekje, doe ik iets waar ik niet per se trots op ben, maar wat wel nodig is. Hans en Adryan staan achteraan twee andere lange rijen en omdat ik liever zo snel mogelijk naar Angkor Wat ga, roep ik dat ze er ook maar bij moeten komen staan, en zo dringen we met zijn drieën voor in de rij, staan binnen 10 minuten na opening van de ticketoffice weer buiten en zijn onderweg naar de zonsopgang. De tuk-tuk driver zet ons af bij de ingang van het tempelcomplex, zegt de mensen te volgen en om 6.40 weer terug te zijn om voor de mensenmassa uit naar de tempels te gaan. We volgen de mensen en zien een paar mensen naar het water lopen. We weten dat je de reflectie in het water kan zien, dus lopen we achter ze aan, gaan zitten aan de waterkant en moeten een uur wachten voordat de zon opkomt. Het is heel rustig, té rustig naar mijn idee. En dan snap ik waarom. We zien mensen over de hoofdingang naar binnenlopen Angkor Wat zelf in. Wij zitten buiten bij de toegangspoort, een hele andere plek dan de bedoeling is. Ik maak me een beetje zorgen over de ervanring van de zonsopgang, ik doe dit tenslotte maar 1 keer, misschien wel in heel mijn leven en dan wil ik wel een goede ervaring. De rest maak het niet zoveel uit, we zien de zonsopgang toch wel, het is hier heel rustig, terwijl we over de originele "Reflection Pond" hebben gehoord dat het vechten om een foto is, dus de hele ervaring eraf is. Ze hebben gelijk, dus ik ga verzitten en bereid me voor op een rustige zonsopgang. Niet de manier waarop het "hoort", maar dat maakt niet zoveel meer uit. De zonsopgang is kleurrijk, heldere lucht en de reflectie van de toegangspoort met de puntige tempels van Angkor Wat in de achtergrond. We zijn na de zonsopgang ook snel weer terug bij de tuk-tuk, halen nog voor de eerste tempel een broodnodig zeer overprijsd ontbijtje ($6 ipv $2) en Khao (de tuk-tuk driver) rijdt ons naar de eerste tempel, Bayon, waar we bijna als enige rondlopen, een hele ervaring zo'n grote tempel voor jezelf. In de tempel lopen weer aapjes rond. Een van de apen met een babyaap op de buik heeft wel interesse in ons, vooral in Adryan. Ze komt steeds dichterbij, Adryan schrikt en stapt achteruit, waarop de aap naar voren spring en zijn waterfles uit zijn hand grijpt. Ze zet haar tanden in de onderkant en drinkt zo uit het net gemaakte gat. Dit is niet de eerste keer dat ze zoiets doet, dat is duidelijk. De fles was bijna leeg, dus veel maakt het niet uit, maar komisch is het wel. We lopen door de tempel, er komen meer een meer toeristen, waarop wij de bordjes volgen langs de andere tempels, velden, meren en bomen. Tot nu toe is het prachtig. De tempels zijn enorme bouwwerken, met beelden en beeldhouwwerken, ongekend in de moderne architectuur. Deze tempels moeten in de gloriedagen nog veel grootser en adembenemender zijn geweest en als je met dat idee rond kijkt, wordt het nog veel indrukwekkender. Ik probeer me voor te stellen hoe het er uit zou hebben gezien. Ik kan een degelijk beeld in mijn hoofd vormen, wat waarschijnlijk in het niet valt bij het origineel. Alle tempels die we vandaag zien zijn gerestaureerd, wat logisch is aangezien niemand naar een berg stenen wil komen kijken, maar toch jammer dat het niet meer origineel is. Ik vraag me af hoe de archeologen weten hoe de tempels opgebouwd waren. Hoe komen ze van een berg stenen tot de restauratie van zulk een groot gebouw? Met allemaal vragen in mijn hoofd loop ik rond en verwonder mezelf over alle kleine details die ik zie. Details die hoogstwaarschijnlijk heraangebracht zijn, maar het niet minder indrukwekkend maken. Voordat we terugkomen bij de Khao vinden we een van de miljoen winkeltjes die broeken verkoopt. Me onze korte broeken voelen we ons enigszins respectloos tegenover de cultuur waar het bedekken van je knieën verwacht wordt. We kopen allemaal (op Sander na, die is echt goed voorbereid) een lange broek, met name voor Angkor Wat. De tweede tempel die op de lijst staat is de Angkor Thom tempel, oftewel de Tomb Raider Temple, de tempel waar de film opgenomen is. Toen Angelina Jolie de filmkwam opnemen werd ze verliefd op Cambodja, ze komt vaak terug, helpt het land en in 2003 heeft ze hier zelfs een speciale titel voor gekregen... Funfact. Deze tempel is compleet overgroeid met bomen. De reusachtige 20-40m hoge bomen groeien dwars door de tempels, stenen en voegen door. Het is een prachtige tempel, maar het aantal toeristen neemt toe, wat de magie een beetje wegneemt, maar waar ik prima doorheen kan kijken. Hans heeft daar meer moeite mee en omdat hij dat geregeld laat weten, begint het mij ook op te vallen. Halverwege de tempel raken we Adryan en Sander plots kwijt. Ze lopen voor ons uit en zijn er dan ineens niet meer. Heel vreemd, maar we hebben dezelfde tuk-tuk dus dan zien we ze daar wel vind ik. Hans wil graag zoeken, dus in plaats van het bewonderen van de tempel, zoeken we naar een Belg en een Indo tussen hordes Chinezen en westerlingen. We besluiten om naar de tuk-tuk terug te lopen, en ze blijken daar ook 1 minuut voor ons aangekomen te zijn. Khao brengt ons naar de laatste tempel, inmiddels is het al 12u geweest en de grootste van allemaal staat nog op ons te wachten; Angkor Wat. Met hoge verwachtingen van de hoofdtempel van het complex lopen we naar binnen en zijn direct al teleurgesteld. De tempel is als hoofdattractie compleet gerestaureerd, alle trappen zijn bedekt met makkelijk toegaanbare houten trappen en alle losliggende stenen zijn weggehaald uit de grasvelden rondom de tempel. Eerder heb ik gezegd dat ik zou willen weten hoe het vroeger geweest was, maar als ik dit zie, denk ik dat de overbodige restauratie het niet ten goede doet. De tempel zelf is wel mooi, maar om bij het hoogtepunt, een toren in het midden met uitzicht over de rest van de tempel, te komen, moeten we eerst 20 minuten in de rij staan. 20 minuten duurt het niet, want 5 minuten later staan we boven en kijken door de spijlen van de ramen uit over de binnenplaats en de rest van Angkor Wat. Adryan bidt bij een van de beelden boven in de torens. Als ik hem vraag of het respectloos is als ik het als niet-gelovige ook doe, zegt hij van niet en legt me uit hoe ik het doen moet. Op dat moment bid ik voor het eerst naar deze religie in de meest bekende tempels ter wereld, wat een hele bijzondere ervaring is. Ik voel een rilling over mijn rug van enthousiasme, dit is wel echt speciaal. Voordat we naar buiten lopen lijkt het me een slim idee om in plaats van de trap te nemen, zelf een rotsblok op te klimmen, waarbij ik direct uit mijn net nieuw gekochte, high-quality, $3,50 broek scheur. Heel jammer want ik vond deze echt heel leuk. Om aan de voorschriften te voldoen hebben we de lange broek gekocht om onze knieën te bedekken. In plaats daarvan zijn mijn knieën bedekt, maar is mijn boxer en de helft van mijn linker dijbeen zichtbaar, dat is vast niet volgens de norm. Ik loop met mijn benen wat dichter bij elkaar, maar het blijft wel zichtbaar volgens mij, gelukkig matcht mijn boxer een beetje met de broek, dus dat valt nog mee. Ik heb wel een korte broek in mijn tas, maar ik denk dat strippen in de tempel nog veel minder wordt goedgekeurd dan de huidige situatie. We lopen naar buiten, naar de échte Reflection Pond, waar we deze ochtend volgens de boekjes hadden moeten staan. In het daglicht is het best een vies pondje met platgetrapt gras van de toeristen en modder vlakbij het water. We lopen terug Angkor Wat in en lopen er recht door heen naar de tuk-tuk, we zijn helemaal klaar met tempels voor vandaag. Vanochtend dacht ik eraan om zelf nog een keer terug te gaan om de zonsopgang op de juiste manier te zien, maar na vandaag ben ik er zo gaar van dat het wel weer goed is. We hebben prachtige tempels gezien, mijn hoogtepunten waren het alleen zijn in de eerste tempel en de overgroeiing van de Tomb Raider Temple. Als we om 15u terug zijn voelt het alsof we al 48u wakker zijn. Ik doe mijn zwembroek aan, relax in het zwembad en speel met anderen kaartspelletjes tot we iets aan eten. Na het eten drinken we biertjes bij het hostel, vanavond gaan we naar de PubStreet, de uitgaansstraat van Siem Reap en hopelijk naar The Dutch Snack, een snackbar die (duh) Nederlandse snacks zoals frikandellen verkoopt. Helaas zijn we daar net te laat voor en is de snackbar al dicht. Hij verkoopt misschien wel Nederlandse snacks, maar is in ieder geval niet tot Nederlandse tijden open. De PubStreet zelf is oké, maar omdat ik me niet top voel na een hele dag tempels (dat overigens voelt alsof het gisteren was) en daarna ook nog feesten, geniet ik er minder van dan de bedoeling is. Na een vermoeiende dag/nacht/bijna 24u wakker zijn, noemen we het een nacht.