11 jan - Jon
11 januari 2018 - Mui Ne, Vietnam
Om 12u word ik door Jon wakker gemaakt met de vraag waarom ik nog steeds in bed lig. "Om te slapen" was blijkbaar niet het goede antwoord en ik word bij het ontbijt en zwembad verwacht. Bij het zwembad aangekomen doe ik precies hetzelfde als de afgelopen dagen; lui op een bedje liggen en genieten van het weer, de vibe en de mensen met wie ik reis. Dan is het liggen hier aan het water inderdaad toch wat beter dan binnen in bed. Met Fieke en twee andere jongens halen we lunch voor hen en ontbijt voor mij bij het tentje halverwege de weg naar beneden en ik probeer in mijn hoofd een beetje een plan voor de dag te maken. Vandaag wil ik proberen te gaan windsurfen. Het huren van spullen schijnt best duur te zijn voor kitesurfen en golfsurfen, dus verwacht ik hetzelfde voor windsurfen en besluit om rond 15u te gaan en dan een uurtje op het water te blijven. Met Jon speel ik weer wat pool, winnen lukt nog steeds niet echt, maar dat maakt niet uit natuurlijk. Als we twee meisjes een ijsje zien eten, kunnen we dat zelf niet voorbij laten gaan en tijdens het ijsje vinden we allebei dat we wel lang genoeg aan het zwembad gezeten hebben en maar eens wat met de dag moeten gaan doen. Samen met Alicia en Fieke lopen we naar het strand rond 14.30u, op zoek naar een windsurfplek voor mij en zand on op te liggen voor de meisjes en Jon. We proberen door een resort heen bij het strand te komen door te doen alsof we daar zelf slapen. Omdat we er niet uit zien als de gemiddelde resortgasten lukt het plan helaas niet en moeten we op zoek naar een ander resort. De "privé" stranden achter de resorts zijn de mooiste, andere stranden zijn veel kleiner (afstand water-kant) of er ligt afval op. Bij de tweede keer hebben we meer succes als we langs een restaurant langs, door een surfschool lopen waar in principe ook geen toegang zou moeten zijn, maar omdat we niemand tegenkomen staan we plots op het strand. Daar kan ik mijn ogen niet geloven. Er zijn meer mensen op het water dan op het strand zelf, de zee en lucht zijn bezaaid met kitesurfers die elkaar moeiteloos ontwijken en de trucs en jumps die ze doen er makkelijk uit laten zien. Ik speur op de zee maar zie geen enkele windsurfer op het water, zou ik wel kunnen surfen dan? De windsurfers die ik eerder zag waren allemaal een heel stuk verder op het water, veel te ver om te lopen. Wel heb ik een paar billboards zien staan waar met windsurfen geadverteerd werd, dus ik zou het vast kunnen vinden. We lopen langs het strand en als ik al die kitesurfers zie en vooral het gemak waarmee ze over de golven vliegen, begin ik er zelf ook warm voor te lopen. Misschien ga ik wel kitesurfen als ik geen windsurfplek vinden kan. Als we een surfschool vinden waar ook windsurfen bij staat, blijken ze dat niet meer te doen. Windsurfen was een tijdje geleden heel populair, maar omdat iedereen nu wilt kitesurfen zijn ze gestopt met windsurfen. De eigenaar van de surfschool raadt me wel een plek aan waar ik windsurfspullen kan huren; Jibe's, een kilometer verderop. Het begint voor watersportbegrippen al laat te worden, dus ga ik daar morgen wel langs. Hij geeft me wat informatie over kitesurfen en ik begin serieus te overwegen om het te doen. Het lijkt mij dat ik wel voordeel heb met windsurfervaring, dus misschien leer ik het wel snel. De cursus bestaat uit 2uur theorie op het land en 3uur les op het water, $36/uur. Als je de theorie sneller leert of aanleg hebt, kun je alles ook korter doen, dus heb je meer tijd op het water of ben je minder geld kwijt. Jon en de meisjes zijn inmiddels al teruggelopen naar het hostel, terwijl ik blijf hangen voor meer informatie en om alvast te oefenen met de kite. Ik mag op het land gratis proberen om met een kleine kite te vliegeren en als dat goed zou gaan en ik het ding makkelijk in de lucht houd, ga ik morgen kitesurfen, spreek ik met mezelf af.
Wat valt dat tegen zeg... Het is veel lastiger om te vliegeren dan dat ik verwacht had en dat de andere het eruit laten zien. Het lukt me goed om hem in de lucht te houden, maar ik moet wel goed opletten en met mijn ogen op de kite steeds bijsturen. Op het water krijg je die kans niet, dan let je op de mensen om je heen en op de golven, bovendien is het ook de bedoeling dat je ergens naartoe stuurt en dat zie ik nog niet helemaal gebeuren tot nu toe. Als ik de cursus zou gaan doen, ben ik $180 verder voordat ik op het water misschien kan blijven staan, laat staan vliegen over het water. Als ik een cursus kitesurfen zou willen doen, wil ik dat ook niet maar 1 dag doen en er een week of 3 voor uittrekken om het echt te leren. Voor dat geld vind ik de halve ervaring van kitesurfen het niet waard. Ik ontmoet nog twee windsurfers die me dezelfde plek aanraden, voordat ik terug loop naar het hostel ga ik daar even langs. Het huren van spullen kost $18/uur, en $40 voor 4 uur. Omdat ik van Italië gewend ben om een hele dag op het water te zijn, lijkt me de tweede optie veel beter om te doen morgen. Ze zeggen dat ik rond 10u zou moeten komen en de wind rond 13u het best is. De wind is hier veel sterker dan ik gewend ben en daarom wordt hier met zeilen half zo groot gevaren. Ik heb ik nog nooit op golven gesurft, dus dat zal ook een nieuwe ervaring worden, maar ik heb er zin in! Terug in het hostel kom ik Iris tegen, met wie ik ook geneeskunde studeer in Utrecht, het moet niet gekker worden. Ik wist dat ze in Saigon was, dus had gevraagd wanneer ze naar Mui Ne zou komen en of ze het leuk zou vinden om verhalen uit te wisselen. Dus we hadden afgesproken om in dit hostel te meeten, maar toch blijft het vreemd om mensen die je kent op 10000kilometer afstand weer tegen te komen. Ik verleng mijn verblijf alweer een nacht, omdat ik morgen na het surfen waarschijnlijk geen zin heb om een bus in te stappen, waarna we met een groep mensen de duinen achter het hostel op lopen om vanaf daar de zonsondergang te zien. Tijdens de zonsondergang skype ik met Emma om haar het moois van de zon te laten zien. Ze zit op de fiets op weg naar de uni met een muts op. Het verschil had bijna niet groter kunnen zijn als ik hier zo zit in mijn zwembroek, zonder zorgen in het zuid-oosten. Erg leuk om haar weer eens te spreken en om Utrecht weer een keer te zien. Nadat de zon in het water verdwenen is, wordt het natuurlijk snel donker en lopen we terug over de duinen naar het hostel. We spreken over 40 minuten af om wat te gaan eten bij dezelfde plek als de vorige avonden, dus hebben we nog even tijd om te douchen. Met een groep van 14 man lopen we naar het restaurantje toe, de grootste groep tot nu toe. Deze keer bestel ik 3 maaltijden omdat ik alleen ontbeten heb (springrolls, fried rice with beef, hamburger), een biertje en we doen met de halve tafel een shot tequila. Totaal ben ik €4,20 kwijt aan deze vreetbui, wat houd ik toch van Vietnam. Na het heerlijke diner lopen we terug, waar Jon ons alweer ingeschreven heeft voor het beerpongtoernooi vanavond. Nu gaan we het beter doen dan gisteren, dat voelen we. Poolen, biertje, goede mensen en de sfeer is zoals elke avond fantastisch. We spelen een potje pool om de tijd te doden tot we beginnen. Jon is verbrand op zijn rug en zegt dat het heel erg jeukt. Hij doet zijn shirt uit wat wel wat verlichting geeft, precies als we gehaald worden om onze eerste wedstrijd te spelen. Ik ga hem natuurlijk niet in zijn hemdje laten staan, dus trek ik ook mij shirt uit en zeggen tegen het meisje dat ons halen kwam dat ze onze namen goed moet onthouden, want wij gaan vanavond het toernooi winnen. Een beetje zelfvertrouwen mag wel. Onze eerste wedstrijd winnen we met gemak, we gooien er allebei 3 weg, in 9 rondes is het gedaan. Allebei zijn we echt goed aan het spelen, als we dit voor kunnen houden, zou het wel eens een lang toernooi kunnen worden. We drinken Budweiser als biertjes, wat makkelijk weg drinkt en bovendien uit hét beerpongland en thuisland van Jon komt, de VS. Tussendoor blijven we pool spelen en omdat de eerste wedstrijd zo goed ging, blijven we bijgelovig vasthouden aan de traditie van Budweisers en geen shirt. De tweede wedstrijd spelen we tegen de mannelijke eigenaars van het hostel, een Belg en een Vietnamees die 9 jaar geleden in België getrouwd zijn en het hostel zelf hebben laten bouwen. Het blijkt dat ze bijna geen winst maken aan de backpackers (dat kan ook bijna niet met de belachelijk lage prijzen hier), maar dat ze de winst halen uit de private rooms en het resort dat ze ook bezitten. Ze houden het hier zo goedkoop omdat ze de sfeer heerlijk vinden en dat klopt ook. Ondanks dat ze al 2,5jaar bijna elke dag beerpong spelen, zijn ze niet zo goed en verslaan we ze ook, kwartfinale it is. Met Jon is het ongelooflijk gezellig, we kennen elkaar pas 2 dagen maar het voelt veel langer, dit is het soort vriendschap waar ik naar op zoek ben deze reis. Morgen gaat hij verder naar Da Lat op de motor, het voelt als het einde van een relatie.
We winnen de derde ronde en daarna de vierde ronde ook (die verschrikkelijk spannend was), en dan staan we met beide voeten in de finale. We beginnen goed en komen 6-3 voor, 4-1 en dan beginnen onze tegenstanders ook bekers te raken. Een van de tegenstanders is echt heel goed, zijn dronken teamgenoot heeft het hele spel geen één bal geraakt. De laatste beker die we moeten raken blijft ons maar aanstaren, we raken de beker elke keer, maar de bal wil er maar niet in. Het noodlot slaat toe als Jon met 2-1 de bal perongeluk in onze eigen beker laat vallen en we tegen een gelijke stand aankijken. Het publiek wordt wild als de tegenstander de bal bij ons er precies in mikt, direct nadat we de bal in onze eigen beker lieten vallen. De redemption missen we en dat betekent het einde van het beerpongavontuur. We hebben hard gestreden, bijna gewonnen en vooral de tijd van ons leven gehad vanavond. Ik ga Jon echt missen als hij weg gaat morgen, zelfs zo dat ik overweeg om ook weer terug naar Da Lat te gaan en met hem mijn verjaardag daar te vieren. Alicia en Fieke gaan morgenochtend door naar Saigon omdat ze niet willen windsurfen en ik heb afgesproken hen daar weer te meeten en mijn verjaardag daarna met hen op Phu Quoc te vieren, een eiland in het zuiden. Nu weet ik niet meer wat ik doen moet, een nachtje slapen helpt misschien. Jon komt 100% een keer naar Nederland, en ik naar Chicago, dat spreken we bij deze af. Die afspraak heb ik al een paar keer gemaakt, maar dit is de eerste keer dat ik zeker weet dat ik die afspraak na ga komen. We gaan morgen (over 3,5uur...) samen ontbijten voordat ze de motor op stappen en ik de surfplank. Ik ben benieuwd hoe het windsurfen zal gaan morgen en wanneer ik Jon weer zien zal.
Wat valt dat tegen zeg... Het is veel lastiger om te vliegeren dan dat ik verwacht had en dat de andere het eruit laten zien. Het lukt me goed om hem in de lucht te houden, maar ik moet wel goed opletten en met mijn ogen op de kite steeds bijsturen. Op het water krijg je die kans niet, dan let je op de mensen om je heen en op de golven, bovendien is het ook de bedoeling dat je ergens naartoe stuurt en dat zie ik nog niet helemaal gebeuren tot nu toe. Als ik de cursus zou gaan doen, ben ik $180 verder voordat ik op het water misschien kan blijven staan, laat staan vliegen over het water. Als ik een cursus kitesurfen zou willen doen, wil ik dat ook niet maar 1 dag doen en er een week of 3 voor uittrekken om het echt te leren. Voor dat geld vind ik de halve ervaring van kitesurfen het niet waard. Ik ontmoet nog twee windsurfers die me dezelfde plek aanraden, voordat ik terug loop naar het hostel ga ik daar even langs. Het huren van spullen kost $18/uur, en $40 voor 4 uur. Omdat ik van Italië gewend ben om een hele dag op het water te zijn, lijkt me de tweede optie veel beter om te doen morgen. Ze zeggen dat ik rond 10u zou moeten komen en de wind rond 13u het best is. De wind is hier veel sterker dan ik gewend ben en daarom wordt hier met zeilen half zo groot gevaren. Ik heb ik nog nooit op golven gesurft, dus dat zal ook een nieuwe ervaring worden, maar ik heb er zin in! Terug in het hostel kom ik Iris tegen, met wie ik ook geneeskunde studeer in Utrecht, het moet niet gekker worden. Ik wist dat ze in Saigon was, dus had gevraagd wanneer ze naar Mui Ne zou komen en of ze het leuk zou vinden om verhalen uit te wisselen. Dus we hadden afgesproken om in dit hostel te meeten, maar toch blijft het vreemd om mensen die je kent op 10000kilometer afstand weer tegen te komen. Ik verleng mijn verblijf alweer een nacht, omdat ik morgen na het surfen waarschijnlijk geen zin heb om een bus in te stappen, waarna we met een groep mensen de duinen achter het hostel op lopen om vanaf daar de zonsondergang te zien. Tijdens de zonsondergang skype ik met Emma om haar het moois van de zon te laten zien. Ze zit op de fiets op weg naar de uni met een muts op. Het verschil had bijna niet groter kunnen zijn als ik hier zo zit in mijn zwembroek, zonder zorgen in het zuid-oosten. Erg leuk om haar weer eens te spreken en om Utrecht weer een keer te zien. Nadat de zon in het water verdwenen is, wordt het natuurlijk snel donker en lopen we terug over de duinen naar het hostel. We spreken over 40 minuten af om wat te gaan eten bij dezelfde plek als de vorige avonden, dus hebben we nog even tijd om te douchen. Met een groep van 14 man lopen we naar het restaurantje toe, de grootste groep tot nu toe. Deze keer bestel ik 3 maaltijden omdat ik alleen ontbeten heb (springrolls, fried rice with beef, hamburger), een biertje en we doen met de halve tafel een shot tequila. Totaal ben ik €4,20 kwijt aan deze vreetbui, wat houd ik toch van Vietnam. Na het heerlijke diner lopen we terug, waar Jon ons alweer ingeschreven heeft voor het beerpongtoernooi vanavond. Nu gaan we het beter doen dan gisteren, dat voelen we. Poolen, biertje, goede mensen en de sfeer is zoals elke avond fantastisch. We spelen een potje pool om de tijd te doden tot we beginnen. Jon is verbrand op zijn rug en zegt dat het heel erg jeukt. Hij doet zijn shirt uit wat wel wat verlichting geeft, precies als we gehaald worden om onze eerste wedstrijd te spelen. Ik ga hem natuurlijk niet in zijn hemdje laten staan, dus trek ik ook mij shirt uit en zeggen tegen het meisje dat ons halen kwam dat ze onze namen goed moet onthouden, want wij gaan vanavond het toernooi winnen. Een beetje zelfvertrouwen mag wel. Onze eerste wedstrijd winnen we met gemak, we gooien er allebei 3 weg, in 9 rondes is het gedaan. Allebei zijn we echt goed aan het spelen, als we dit voor kunnen houden, zou het wel eens een lang toernooi kunnen worden. We drinken Budweiser als biertjes, wat makkelijk weg drinkt en bovendien uit hét beerpongland en thuisland van Jon komt, de VS. Tussendoor blijven we pool spelen en omdat de eerste wedstrijd zo goed ging, blijven we bijgelovig vasthouden aan de traditie van Budweisers en geen shirt. De tweede wedstrijd spelen we tegen de mannelijke eigenaars van het hostel, een Belg en een Vietnamees die 9 jaar geleden in België getrouwd zijn en het hostel zelf hebben laten bouwen. Het blijkt dat ze bijna geen winst maken aan de backpackers (dat kan ook bijna niet met de belachelijk lage prijzen hier), maar dat ze de winst halen uit de private rooms en het resort dat ze ook bezitten. Ze houden het hier zo goedkoop omdat ze de sfeer heerlijk vinden en dat klopt ook. Ondanks dat ze al 2,5jaar bijna elke dag beerpong spelen, zijn ze niet zo goed en verslaan we ze ook, kwartfinale it is. Met Jon is het ongelooflijk gezellig, we kennen elkaar pas 2 dagen maar het voelt veel langer, dit is het soort vriendschap waar ik naar op zoek ben deze reis. Morgen gaat hij verder naar Da Lat op de motor, het voelt als het einde van een relatie.
We winnen de derde ronde en daarna de vierde ronde ook (die verschrikkelijk spannend was), en dan staan we met beide voeten in de finale. We beginnen goed en komen 6-3 voor, 4-1 en dan beginnen onze tegenstanders ook bekers te raken. Een van de tegenstanders is echt heel goed, zijn dronken teamgenoot heeft het hele spel geen één bal geraakt. De laatste beker die we moeten raken blijft ons maar aanstaren, we raken de beker elke keer, maar de bal wil er maar niet in. Het noodlot slaat toe als Jon met 2-1 de bal perongeluk in onze eigen beker laat vallen en we tegen een gelijke stand aankijken. Het publiek wordt wild als de tegenstander de bal bij ons er precies in mikt, direct nadat we de bal in onze eigen beker lieten vallen. De redemption missen we en dat betekent het einde van het beerpongavontuur. We hebben hard gestreden, bijna gewonnen en vooral de tijd van ons leven gehad vanavond. Ik ga Jon echt missen als hij weg gaat morgen, zelfs zo dat ik overweeg om ook weer terug naar Da Lat te gaan en met hem mijn verjaardag daar te vieren. Alicia en Fieke gaan morgenochtend door naar Saigon omdat ze niet willen windsurfen en ik heb afgesproken hen daar weer te meeten en mijn verjaardag daarna met hen op Phu Quoc te vieren, een eiland in het zuiden. Nu weet ik niet meer wat ik doen moet, een nachtje slapen helpt misschien. Jon komt 100% een keer naar Nederland, en ik naar Chicago, dat spreken we bij deze af. Die afspraak heb ik al een paar keer gemaakt, maar dit is de eerste keer dat ik zeker weet dat ik die afspraak na ga komen. We gaan morgen (over 3,5uur...) samen ontbijten voordat ze de motor op stappen en ik de surfplank. Ik ben benieuwd hoe het windsurfen zal gaan morgen en wanneer ik Jon weer zien zal.