6 dec - Vietnam, een grote stap!
6 december 2017 - Hanoi, Vietnam
6 dec - Vietnam, een grote stap!
Korte nacht en vroeg ochtend. Om 3.30 gaat de wekker, de ferry vertrekt om 5u, waarbij ze zeggen een half uur van tevoren aanwezig te zijn anders kan het zijn dat je ticket vervalt. Volgens het hostel is het 1,1km lopen, dus reken 20 min. Als ik eindelijk mijn nest uit kom ben ik binnen 10 minuten onderweg nadat ik nog kort met pijn in mijn hart afscheid neem van Alyssa en Taylor, met wie ik toch meer dan een week gereisd heb. Hopelijk zie ik ze nog een keer terug. We hebben al gezegd een keer naar Calgary/Amsterdam te gaan dus dan zeker elkaar op te zoeken. Dit was de vierde keer dat we afscheid van elkaar genomen hebben. De eerste keer in Pai, maar toen spraken we in Chiang Mai weer af, waar we een keer onterecht afscheid namen omdat Luke en ik een dag te vroeg bij onze bus aankwamen, daarna wel echt afscheid in Chiang Mai, waarbij ik niet zeker wist of ik ze wel nog zou meeten in het zuiden als ik besloot om toch niet naar de Full Moon party te gaan. En nu dus voorde vierde keer waarbij ik zeker weet ze in Thailand niet nog een keer te zien omdat ze vanaf Bangkok doorvliegen naar Canada op de 9e. Nu ga ik dus weer alleen op pad. Alleen naar een nieuw land dat ik niet ken, met een valuta die ik niet ken (Dong) en een taal waarin ik niet eens hallo of bedankt kan zeggen, vooral hopen dat ik goed terecht kom. Ik heb zo veel tips gekregen over het land en activiteiten om te doen, dat ik waarschijnlijk niet eens tijd heb om het allemaal te kunnen doen. Mijn hostel heb ik als enige al geboekt, zodat ik weet waar ik slaap. Met de Grab-app kun je een goedkope taxi krijgen heb ik van Taylor en Alyssa gehoord, dus dat ga ik maar eens proberen als ik vanavond om 21u een rit naar mijn hostel nodig heb.
Vanaf mijn hostel loop ik om 3.55 in het donker richting de ferry, waar ik 50 minuten te vroeg al om 4.10 aankom, maar liever te vroeg dan te laat. Er zijn nog meer mensen die deze veel te vroege ferry nemen naar het vliegveld dus dat stelt me wel gerust. De bananen die ik gisteren gekocht heb zijn al snel op als ontbijt. Naast het ferryverzamelpunt is een 7eleven, maar ik wacht maar even met eten halen tot ik goed en wel bij Surat Thani airport ben, omdat je in Thailand nooit zeker weer wanneer je vertrekt. Bij een ander loket moet ik een sticker krijgen om de boot op te kunnen, omdat ik niet op zit te letten sta ik later alsnog in de rij terwijl ik als eerste hier zat te wachten op de ferry. Ook lijkt het geven van een sticker een best lastige taak aangezien er allemaal een hele tijd duurt voor de rij in beweging komt. Met mijn 3uur slaap zit ik hier niet echt op te wachten, maar omdat ik wel kan functioneren met kort slaap (en 2 bananen) gaat het allemaal prima.
Inmiddels ben ik al 1,5u de blog aan het bijwerken sinds het er een beetje bij ingeschoten is afgelopen dagen en de korte nachtrust begint me in te halen. Nog een lange reis voor de boeg. In de cabins waarin ik zit is het behoorlijk fris met de A/C en ben ik vannacht van de A/C in het hostel een beetje verkouden geworden. Toch maar gaan slapen op de ferry, als gelukkig een van de laatste passagiers in de cabine me wakker maakt als we zijn aangekomen bij de Donsak pier, stap ik uit en loop als een slaapdronken schaap achter de andere mensen aan, iedereen moet toch naar het vliegveld volgens mij. Bij het eind van de pier innen ze onze kaarten en wijzen naar een rij minivans; "go to minivan minivan" als ik vraag welke van de 4 krijg ik niet echt antwoord dus loop maar weer achter de rest van de mensen aan. Aangezien de minivan vol is, moeten we wachten op een andere. Eigenlijk wil ik wel nog even naar de wc, als sinds de ferry, maar daar wilde ik m'n spullen niet achterlaten en vond het teveel gedoe om het mee te slepen, en hier gaan ze waarschijnlijk niet op mij wachten en is er niemand om mij sne van de wc te plukken. Dan maar wachten tot het vliegveld... Als we onderweg zkjne de minivan worden we halverwege overgeheveld naar een andere minivan, de reden blijft onduidelijk, maar als ik iets geleerd heb van een maand reizen is je dat je soms maar gewoon met de flow mee moet gaan. Als je goed oplet dat je je tas bij je hebt dan komt ben je al een heel eind. Plus als iedereen naar de airport moet, zit je vast goed. In de tweede minivan rijden we door gigantische plassen. De weg is overstroomd, zelfs de chauffeur van de minivan maak foto's van de weg. De regenafvoer van de afgelopen dagen is blijkbaar niet heel succesvol geweest. Als we stil komen te staan bij een aantal politiewagens vragen we ons allemaal af wat er aan de hand is. Links van ons is een vrachtwagen rechtdoor over de rotonde een rij winkels in gereden. Alleen de uitstekende achterkant van de vrachtwagen is nog te zien. Nergens zie ik ambulances en geen gewonde mensen dus dat valt gelukkig nog mee.
De rest van de reis naar het vliegveld verliep redelijk vlekkeloos. Bij aankomst rond 11u (1,5u vertraging, met een latere ferry had ik het ook gehaald maar had ik wel moeten haasten), heb ik ontbeten bij hetzelfde tentje als ik 3 weken eerder met Luke en Jasper zat voordat we naar Chiang Mai vlogen. Na de lunch kon ik inchecken, omdat ik door vlieg naar Hanoi, wordt mijn backpack ook direct naar Hanoi gebracht, dus die hoef ik niet uit- en in te checken. Het meisje achter de balie controleer controleert de papieren die ik heb voor Vietnam en omdat ze twijfelen begint te kijken word ik zenuwachtig. De papieren die ik heb, heb ik via een site toegestuurd gekregen, dus niet via een ambassade of iets dergelijks. Wel heb ik er voor betaald, en een letter of approval van de overheid gekregen. Na overleg met een collega blijkt het goed te zijn, dus ben ik opgelucht. Het echte visum krijg ik bij aankomst in Vietnam in m'n paspoort gemaakt. Als ik om 11.45 aankom bij de gate moet ik nog een uur wachten voor ik naar binnen mag, rondom mij zitten maar een paar mensen wat ik wel vreemd vind, maar mij is duidelijk verteld dat ik hier moest wachten dus het zal wel goed zijn. Om 12.30 ga ik het nog maar een keer vragen en mag dan wel doorlopen. Als ik door de douane ben, krijg ik nog een stempel in mijn paspoort (naast de originele en de extension stamp), dus de eerste pagina van mijn paspoort is vol! Als ik binnen de gate inloop is het verdacht rustig. Ik zie links de uitgang naar het vliegtuig, dus ik ga daar maar in de buurt zitten in de hoop dat ik dan net vergeten word ofzo. Daar zit nog een andere jongen aan wie ik voor de zekerheid maar vraag of hij ook naar Bangkok gaat, dan blijk dat hij ook naar Hanoi doorreist en even later blijkt hij zelfs in hetzelfde hostel te zitten. Steve is 31, heeft ontslag genomen van zijn baan in Las Vegas omdat hij gek werd van de tijden, waarbij hij om 12u 's nachts begint, om 9u in de ochtend in de ligt, de dag gebruikt om te slapen en op die manier een vitamine D tekort opliep en zijn vriendin nooit meer zag want die werkt precies de andere tijden. Daar was hij zo klaar mee dat hij is gaan reizen voor een maand en heeft nog 17 dagen Vietnam over. Hij vertelt dat hij samen met een vriendin naar Bangkok reist, maar zij was aar paspoort vergeten op te halen bij de balie die ze als borg ingeleverd had, waardoor ze moest wachten totdat het open ging om 8u, de ferry miste, maar op miraculeuze wijze toch het vliegtuig gehaald heeft. Ze is door een buschauffeur met een bus vol schoolkinderen afgezet bij de pier, de ferry en de bus hadden wind mee want ze deed er 4u over ipv de 6u die het mij kostte en dat de vlucht een half vertraging heeft scheelt ook een hele boel. Ondertussen zitten Steve en ik nog te wachten in een lege gate als we zijn reisgenoot door het glas bij de andere gate zien staan. Wat we allemaal vreemd vinden want we zouden dezefde vlucht moeten hebben, maar zitten dus in een andere gate. Als hij net wil gaan vragen hoe het zit, worden we opgehaald en via een gang naar de andere gate gebracht waar veel meer mensen zitten te wachten op de vlucht. Omdat wij als enige doorvliegen naar Hanoi, moesten we langs de visakeuring zodat dat in Bangkok niet hoeft. Dat is al veel logischer, vandaar dat we als een van de enigen in de gate zaten te wachten. De vlucht zelf verloopt op de vertraging na zonder problemen en binnen 45 minuten zijn we in Bangkok, waar we 3,5u moeten doorbrengen op het vliegveld. Omdat we als enige moeten overstappen staat er buiten het vliegtuig een dame met een bordje met onze namen erop, we werden zelfs opgehaald en naar onze overstap geleid.
Daarna lopen we gelijk naar de gate toe waar we ook boarden. Als we bij de gate aankomen is het een grote chaos. Zoveel Aziaten bij elkaar, het lijkt alsof er een volksverhuizingen aan de gang is. Ik haal 2 kant en klare plastic broodjes en een flesje water waar ik €7 voor moet betalen, nog nooit zoveel betaald voor een lunch en dan nog de minst lekkere ook. We blijven nog even zitten op de grond aan de buitenzijde van de drukte maar besluiten om het te ontvluchten en boven te wachten tot we bijna mogen boarden. Een broodje van de Subway en een hele tijd later kunnen we het vliegtuig in. Waar ik naast een hele aardige Vietnamese vrouw komt te zitten die wel een aardig woordje Engels spreekt en bovendien een dochter heeft die in Vancouver gewoond heeft. Ze wil me graag wat Vietnamese woorden leren, dus pakt een vliegtuigafvalzakje en leert me onderweg naar Vietnam de basis van de taal. Hallo, bedankt, tot ziens, hoe gaat het (deze is heel lastig want er is niet alleen verschil tussen man en vrouw, maar ook 4 leeftijdscategorieën) en niet te vergeten: bier. Ze geeft me wat vietnamees eten, heel goedkoop is het; 1 USD/kilo en zo smaakt het ook, een soort taaie rijst zonder veel smaak. In ruil voor de taal en het eten leen ik haar mijn reiskussentje als ze probeert te slapen.
Aangekomen in Hanoi wacht ik buiten het vliegtuig op Steve die in hetzelfde hostel zit als ik, misschien kunnen we een taxi delen. Achteraf was dat niet zo handig, want hij had de Full visa package genomen dus hoefde niet te wachten op zijn visum. Eerst moet ik nog geld pinnen om mijn visum mee te betalen. €1 is ongeveer 25.000 Vietnamese dong, dus als ik €80 uit de muur trek, ben ik even miljonair met 2000000 Dong op zak. Als ik bij de visabalie aankom heb ik alle papieren al ingevuld voor vertrek, dus ik kan direct doorlopen naar de balie, terwijl anderen de papieren allemaal nog in moeten vullen. Ik lever mijn paspoort, pasfoto, papieren in en wacht tot mijn naam na 20 minuten wordt omgeroepen, ik 600.000 dong betaal (€24) en dan heb ik mijn visum voor Vietnam in handen. Heel makkelijk eigenlijk. Voordat ik bij mijn bagage kan komen moeten we langs immigratie waar ik weer een nieuwe stempel krijg in mijn paspoort. Mijn backpack is al van de band gehaald en ligt tussen een stuk of 6 andere koffers. Dat visum duurde toch langer dan gepland dus. Ik ben al lang blij dat mijn bagage is overgekomen vanuit Bangkok. Steve en ik waren de enige die de overstap maakten en hij heeft geen bagage ingecheckt dus mijn tas was de enige die overgeplaatst moest worden. Inmiddels is het 21.40 en moet ik nog naar mijn hostel zien te komen, de grab app werkt niet zonder verbinding en mijn Thaise simkaart heeft hier geen data natuurlijk. Ik spreek een westerse jongen en meisje aan en vraag of ze ook naar het old quarter gaan en een taxi willen delen. Ze hebben een hotel geboekt met ophaalservice van het vliegveld, 600m van waar mijn hostel zit. Perfect dus, ze hebben alles van tevoren al betaald, dus als ik vraag wat het kostte om de kosten te splitsen wuiven ze dat weg. Ze hebben al betaald, dus als er plek in de taxi is mag ik gewoon gratis mee. Voordat we vertrekken koop ik snel een simkaart voor Vietnam, €12, 60GB data voor een maand. De taxi is een privebusje met genoeg plek voor 5 Sammen, dus krijg ik van Alec en Sofia een gratis taxirit naar old quarter, dat is een goed begin van het reizen in Vietnam! Zelf reizen ze in totaal 10 maanden, hebben er al 3 gehad en ongelooflijk veel mooie dingen gezien. Ik heb niet het idee dat ze op een budget reizen, want als we bij het hotel aankomen komt iemand de tassen naar binnen dragen over de brede marmeren trap naar de hoge en met kroonluchters verlichte lobby. Ik bedank ze hartelijk en loop naar mijn veel goedkopere hostel toe, waar het feest om 23u al in volle gang is. Bij de balie betaal ik voor mijn nacht en boek er gelijk een bij omdat ik morgen wel graag een feestje wil. Boven leg ik mijn spullen neer, lenzen in, haar in de wax en op zoek naar dat feestje beneden. Beneden vraag ik aan de balie of Steve al ingecheckt is, maar ze hebben 0 reserveringen op die naam, dus hij zit helemaal niet in dit hostel. Nu moet ik ineens nieuwe mensen gaan ontmoeten terwijl die al dronken zijn en ik met mijn brood nuchtere hoofd geen zin heb om in mijn eentje te komen te zitten. Het feest is zo druk, luid en overweldigend dat ik besluit het niet aan te kunnen. Ik moest met de balie communiceren met pen en papier, zo hard stond de muziek. Boven kijk ik de eerste aflevering Game of Thrones opnieuw omdat ik door die boeken zin heb om het ook opnieuw te kijken en ga slapen.
Korte nacht en vroeg ochtend. Om 3.30 gaat de wekker, de ferry vertrekt om 5u, waarbij ze zeggen een half uur van tevoren aanwezig te zijn anders kan het zijn dat je ticket vervalt. Volgens het hostel is het 1,1km lopen, dus reken 20 min. Als ik eindelijk mijn nest uit kom ben ik binnen 10 minuten onderweg nadat ik nog kort met pijn in mijn hart afscheid neem van Alyssa en Taylor, met wie ik toch meer dan een week gereisd heb. Hopelijk zie ik ze nog een keer terug. We hebben al gezegd een keer naar Calgary/Amsterdam te gaan dus dan zeker elkaar op te zoeken. Dit was de vierde keer dat we afscheid van elkaar genomen hebben. De eerste keer in Pai, maar toen spraken we in Chiang Mai weer af, waar we een keer onterecht afscheid namen omdat Luke en ik een dag te vroeg bij onze bus aankwamen, daarna wel echt afscheid in Chiang Mai, waarbij ik niet zeker wist of ik ze wel nog zou meeten in het zuiden als ik besloot om toch niet naar de Full Moon party te gaan. En nu dus voorde vierde keer waarbij ik zeker weet ze in Thailand niet nog een keer te zien omdat ze vanaf Bangkok doorvliegen naar Canada op de 9e. Nu ga ik dus weer alleen op pad. Alleen naar een nieuw land dat ik niet ken, met een valuta die ik niet ken (Dong) en een taal waarin ik niet eens hallo of bedankt kan zeggen, vooral hopen dat ik goed terecht kom. Ik heb zo veel tips gekregen over het land en activiteiten om te doen, dat ik waarschijnlijk niet eens tijd heb om het allemaal te kunnen doen. Mijn hostel heb ik als enige al geboekt, zodat ik weet waar ik slaap. Met de Grab-app kun je een goedkope taxi krijgen heb ik van Taylor en Alyssa gehoord, dus dat ga ik maar eens proberen als ik vanavond om 21u een rit naar mijn hostel nodig heb.
Vanaf mijn hostel loop ik om 3.55 in het donker richting de ferry, waar ik 50 minuten te vroeg al om 4.10 aankom, maar liever te vroeg dan te laat. Er zijn nog meer mensen die deze veel te vroege ferry nemen naar het vliegveld dus dat stelt me wel gerust. De bananen die ik gisteren gekocht heb zijn al snel op als ontbijt. Naast het ferryverzamelpunt is een 7eleven, maar ik wacht maar even met eten halen tot ik goed en wel bij Surat Thani airport ben, omdat je in Thailand nooit zeker weer wanneer je vertrekt. Bij een ander loket moet ik een sticker krijgen om de boot op te kunnen, omdat ik niet op zit te letten sta ik later alsnog in de rij terwijl ik als eerste hier zat te wachten op de ferry. Ook lijkt het geven van een sticker een best lastige taak aangezien er allemaal een hele tijd duurt voor de rij in beweging komt. Met mijn 3uur slaap zit ik hier niet echt op te wachten, maar omdat ik wel kan functioneren met kort slaap (en 2 bananen) gaat het allemaal prima.
Inmiddels ben ik al 1,5u de blog aan het bijwerken sinds het er een beetje bij ingeschoten is afgelopen dagen en de korte nachtrust begint me in te halen. Nog een lange reis voor de boeg. In de cabins waarin ik zit is het behoorlijk fris met de A/C en ben ik vannacht van de A/C in het hostel een beetje verkouden geworden. Toch maar gaan slapen op de ferry, als gelukkig een van de laatste passagiers in de cabine me wakker maakt als we zijn aangekomen bij de Donsak pier, stap ik uit en loop als een slaapdronken schaap achter de andere mensen aan, iedereen moet toch naar het vliegveld volgens mij. Bij het eind van de pier innen ze onze kaarten en wijzen naar een rij minivans; "go to minivan minivan" als ik vraag welke van de 4 krijg ik niet echt antwoord dus loop maar weer achter de rest van de mensen aan. Aangezien de minivan vol is, moeten we wachten op een andere. Eigenlijk wil ik wel nog even naar de wc, als sinds de ferry, maar daar wilde ik m'n spullen niet achterlaten en vond het teveel gedoe om het mee te slepen, en hier gaan ze waarschijnlijk niet op mij wachten en is er niemand om mij sne van de wc te plukken. Dan maar wachten tot het vliegveld... Als we onderweg zkjne de minivan worden we halverwege overgeheveld naar een andere minivan, de reden blijft onduidelijk, maar als ik iets geleerd heb van een maand reizen is je dat je soms maar gewoon met de flow mee moet gaan. Als je goed oplet dat je je tas bij je hebt dan komt ben je al een heel eind. Plus als iedereen naar de airport moet, zit je vast goed. In de tweede minivan rijden we door gigantische plassen. De weg is overstroomd, zelfs de chauffeur van de minivan maak foto's van de weg. De regenafvoer van de afgelopen dagen is blijkbaar niet heel succesvol geweest. Als we stil komen te staan bij een aantal politiewagens vragen we ons allemaal af wat er aan de hand is. Links van ons is een vrachtwagen rechtdoor over de rotonde een rij winkels in gereden. Alleen de uitstekende achterkant van de vrachtwagen is nog te zien. Nergens zie ik ambulances en geen gewonde mensen dus dat valt gelukkig nog mee.
De rest van de reis naar het vliegveld verliep redelijk vlekkeloos. Bij aankomst rond 11u (1,5u vertraging, met een latere ferry had ik het ook gehaald maar had ik wel moeten haasten), heb ik ontbeten bij hetzelfde tentje als ik 3 weken eerder met Luke en Jasper zat voordat we naar Chiang Mai vlogen. Na de lunch kon ik inchecken, omdat ik door vlieg naar Hanoi, wordt mijn backpack ook direct naar Hanoi gebracht, dus die hoef ik niet uit- en in te checken. Het meisje achter de balie controleer controleert de papieren die ik heb voor Vietnam en omdat ze twijfelen begint te kijken word ik zenuwachtig. De papieren die ik heb, heb ik via een site toegestuurd gekregen, dus niet via een ambassade of iets dergelijks. Wel heb ik er voor betaald, en een letter of approval van de overheid gekregen. Na overleg met een collega blijkt het goed te zijn, dus ben ik opgelucht. Het echte visum krijg ik bij aankomst in Vietnam in m'n paspoort gemaakt. Als ik om 11.45 aankom bij de gate moet ik nog een uur wachten voor ik naar binnen mag, rondom mij zitten maar een paar mensen wat ik wel vreemd vind, maar mij is duidelijk verteld dat ik hier moest wachten dus het zal wel goed zijn. Om 12.30 ga ik het nog maar een keer vragen en mag dan wel doorlopen. Als ik door de douane ben, krijg ik nog een stempel in mijn paspoort (naast de originele en de extension stamp), dus de eerste pagina van mijn paspoort is vol! Als ik binnen de gate inloop is het verdacht rustig. Ik zie links de uitgang naar het vliegtuig, dus ik ga daar maar in de buurt zitten in de hoop dat ik dan net vergeten word ofzo. Daar zit nog een andere jongen aan wie ik voor de zekerheid maar vraag of hij ook naar Bangkok gaat, dan blijk dat hij ook naar Hanoi doorreist en even later blijkt hij zelfs in hetzelfde hostel te zitten. Steve is 31, heeft ontslag genomen van zijn baan in Las Vegas omdat hij gek werd van de tijden, waarbij hij om 12u 's nachts begint, om 9u in de ochtend in de ligt, de dag gebruikt om te slapen en op die manier een vitamine D tekort opliep en zijn vriendin nooit meer zag want die werkt precies de andere tijden. Daar was hij zo klaar mee dat hij is gaan reizen voor een maand en heeft nog 17 dagen Vietnam over. Hij vertelt dat hij samen met een vriendin naar Bangkok reist, maar zij was aar paspoort vergeten op te halen bij de balie die ze als borg ingeleverd had, waardoor ze moest wachten totdat het open ging om 8u, de ferry miste, maar op miraculeuze wijze toch het vliegtuig gehaald heeft. Ze is door een buschauffeur met een bus vol schoolkinderen afgezet bij de pier, de ferry en de bus hadden wind mee want ze deed er 4u over ipv de 6u die het mij kostte en dat de vlucht een half vertraging heeft scheelt ook een hele boel. Ondertussen zitten Steve en ik nog te wachten in een lege gate als we zijn reisgenoot door het glas bij de andere gate zien staan. Wat we allemaal vreemd vinden want we zouden dezefde vlucht moeten hebben, maar zitten dus in een andere gate. Als hij net wil gaan vragen hoe het zit, worden we opgehaald en via een gang naar de andere gate gebracht waar veel meer mensen zitten te wachten op de vlucht. Omdat wij als enige doorvliegen naar Hanoi, moesten we langs de visakeuring zodat dat in Bangkok niet hoeft. Dat is al veel logischer, vandaar dat we als een van de enigen in de gate zaten te wachten. De vlucht zelf verloopt op de vertraging na zonder problemen en binnen 45 minuten zijn we in Bangkok, waar we 3,5u moeten doorbrengen op het vliegveld. Omdat we als enige moeten overstappen staat er buiten het vliegtuig een dame met een bordje met onze namen erop, we werden zelfs opgehaald en naar onze overstap geleid.
Daarna lopen we gelijk naar de gate toe waar we ook boarden. Als we bij de gate aankomen is het een grote chaos. Zoveel Aziaten bij elkaar, het lijkt alsof er een volksverhuizingen aan de gang is. Ik haal 2 kant en klare plastic broodjes en een flesje water waar ik €7 voor moet betalen, nog nooit zoveel betaald voor een lunch en dan nog de minst lekkere ook. We blijven nog even zitten op de grond aan de buitenzijde van de drukte maar besluiten om het te ontvluchten en boven te wachten tot we bijna mogen boarden. Een broodje van de Subway en een hele tijd later kunnen we het vliegtuig in. Waar ik naast een hele aardige Vietnamese vrouw komt te zitten die wel een aardig woordje Engels spreekt en bovendien een dochter heeft die in Vancouver gewoond heeft. Ze wil me graag wat Vietnamese woorden leren, dus pakt een vliegtuigafvalzakje en leert me onderweg naar Vietnam de basis van de taal. Hallo, bedankt, tot ziens, hoe gaat het (deze is heel lastig want er is niet alleen verschil tussen man en vrouw, maar ook 4 leeftijdscategorieën) en niet te vergeten: bier. Ze geeft me wat vietnamees eten, heel goedkoop is het; 1 USD/kilo en zo smaakt het ook, een soort taaie rijst zonder veel smaak. In ruil voor de taal en het eten leen ik haar mijn reiskussentje als ze probeert te slapen.
Aangekomen in Hanoi wacht ik buiten het vliegtuig op Steve die in hetzelfde hostel zit als ik, misschien kunnen we een taxi delen. Achteraf was dat niet zo handig, want hij had de Full visa package genomen dus hoefde niet te wachten op zijn visum. Eerst moet ik nog geld pinnen om mijn visum mee te betalen. €1 is ongeveer 25.000 Vietnamese dong, dus als ik €80 uit de muur trek, ben ik even miljonair met 2000000 Dong op zak. Als ik bij de visabalie aankom heb ik alle papieren al ingevuld voor vertrek, dus ik kan direct doorlopen naar de balie, terwijl anderen de papieren allemaal nog in moeten vullen. Ik lever mijn paspoort, pasfoto, papieren in en wacht tot mijn naam na 20 minuten wordt omgeroepen, ik 600.000 dong betaal (€24) en dan heb ik mijn visum voor Vietnam in handen. Heel makkelijk eigenlijk. Voordat ik bij mijn bagage kan komen moeten we langs immigratie waar ik weer een nieuwe stempel krijg in mijn paspoort. Mijn backpack is al van de band gehaald en ligt tussen een stuk of 6 andere koffers. Dat visum duurde toch langer dan gepland dus. Ik ben al lang blij dat mijn bagage is overgekomen vanuit Bangkok. Steve en ik waren de enige die de overstap maakten en hij heeft geen bagage ingecheckt dus mijn tas was de enige die overgeplaatst moest worden. Inmiddels is het 21.40 en moet ik nog naar mijn hostel zien te komen, de grab app werkt niet zonder verbinding en mijn Thaise simkaart heeft hier geen data natuurlijk. Ik spreek een westerse jongen en meisje aan en vraag of ze ook naar het old quarter gaan en een taxi willen delen. Ze hebben een hotel geboekt met ophaalservice van het vliegveld, 600m van waar mijn hostel zit. Perfect dus, ze hebben alles van tevoren al betaald, dus als ik vraag wat het kostte om de kosten te splitsen wuiven ze dat weg. Ze hebben al betaald, dus als er plek in de taxi is mag ik gewoon gratis mee. Voordat we vertrekken koop ik snel een simkaart voor Vietnam, €12, 60GB data voor een maand. De taxi is een privebusje met genoeg plek voor 5 Sammen, dus krijg ik van Alec en Sofia een gratis taxirit naar old quarter, dat is een goed begin van het reizen in Vietnam! Zelf reizen ze in totaal 10 maanden, hebben er al 3 gehad en ongelooflijk veel mooie dingen gezien. Ik heb niet het idee dat ze op een budget reizen, want als we bij het hotel aankomen komt iemand de tassen naar binnen dragen over de brede marmeren trap naar de hoge en met kroonluchters verlichte lobby. Ik bedank ze hartelijk en loop naar mijn veel goedkopere hostel toe, waar het feest om 23u al in volle gang is. Bij de balie betaal ik voor mijn nacht en boek er gelijk een bij omdat ik morgen wel graag een feestje wil. Boven leg ik mijn spullen neer, lenzen in, haar in de wax en op zoek naar dat feestje beneden. Beneden vraag ik aan de balie of Steve al ingecheckt is, maar ze hebben 0 reserveringen op die naam, dus hij zit helemaal niet in dit hostel. Nu moet ik ineens nieuwe mensen gaan ontmoeten terwijl die al dronken zijn en ik met mijn brood nuchtere hoofd geen zin heb om in mijn eentje te komen te zitten. Het feest is zo druk, luid en overweldigend dat ik besluit het niet aan te kunnen. Ik moest met de balie communiceren met pen en papier, zo hard stond de muziek. Boven kijk ik de eerste aflevering Game of Thrones opnieuw omdat ik door die boeken zin heb om het ook opnieuw te kijken en ga slapen.