14 dec - Dag twee in de rijstvelden en val met de scooter

Na een prima lang nacht van 8u worden we wakker met een ontbijt van normale pannenkoeken en sterke Vietnamese koffie. Na een douche en wat fruit zijn we klaar om de dag te beginnen. Floran, mama Song en ik scheiden ons weer van de grote groep. Wat hebben we een geluk gehad met onze gids, zo'n lief vrouwtje die goed Engels spreekt en dat de hele weg laat horen. Ze vertelt over de cultuur, het land, de verschillende talen, mensen en hoe het er hier gedurende het jaar aan toe gaat. Daarna vertelt ze hoe ze onder een uithuwelijking uit is gekomen door bijna zelfmoord te plegen met giftige bladeren die in de bergen groeien, terwijl ze een ander vriendje had. Dat gebeurt wel vaker helaas, de meisjes werden zonder iets in te kunnen brengen uitgehuwelijkt, nu komt dat gelukkig veel minder voor en kunnen de meesten zelf kiezen met wie ze trouwen. Met Song lopen we voor de grote groep uit en trekken ons eigen plan, met een klein groepje kun je ook veel sneller lopen dan als je elke keer moet wachten op dat meisje dat toch maar haar sneakers aan heeft gedaan en wanhopig probeert zo langzaam mogelijk te lopen om de modder te ontwijken. Het liefst heeft ze dan ook nog een vriendje die zegt dat ze rustig aan moet doen en haar bijna de hele weg tilt en een stabiele hand biedt. En ja, zulke mensen hebben al vaker voor oponthoud gezorgd. Met zijn drieën lopen we weer door de rijstvelden, de mist is minder heftig dan gisteren, dus het belooft weer een mooie dag te worden. We blijven in het begin onder de mist die als en dak boven de vallei hangt waardoor we de toppen van de bergen niet kunnen zien en de vallei er heel klein uit laat zien. Zo krijgen we wel een goed beeld van de rijstvelden op de berghelling en de verschillende rivieren en stroompjes die langs de rijstvelden lopen en deze voorzien van water. We komen een groep van ongeveer 20 mensen tegen die we niet in kunnen halen en lopen daarom een uur op halve snelheid met de groep mee. Als zij stoppen zegt Song dat wij wel door lopen om ons weer van de groep te scheiden en ons eigen plan te trekken. Song weet van elke groep en gidsen precies welke route ze nemen en daarom gaan wij precies de andere kant op om meer van de omgeving te kunnen genieten. We lopen een stukje door de bamboo forest, krijgen een wandelstok die ons toch wel een paar keer behoedt voor een val, waarna we een extreem stijle afdalening hebben waarbij Floran uitglijdt op haar achterste ondanks de helpende hand van Song en haar mee sleept in de val wat wel voor een komisch act zorgt. Beiden hebben ze gelukkig nergens last van en ik doe maar extra voorzichtig op dat stukje grond. Er komen nog meer steile afdalingen aan die met regen onbegonnen werk zouden zijn omdat de modder voor een glijbaan zou hebben gezorgd. Song gebruikt het scherpe deel van de stok om de droge modder om te spelen en daarmee voor een ondergrond met grip te zorgen. We lopen verder langs een waterval waarna we de mensen die we van de homestay kennen zien bij de lunch in een dorpje. Zij hebben een kortere tour gedaan, zijn net klaar met eten en gaan zo terug naar Sapa Town omdat ze om 16u de bus terug naar Hanoi moeten hebben. Floran en ik hebben expres de late bus van 21u genomen zodat we de hele dag nog in Sapa konden blijven, wat een goede keuze geweest is. Na de grote lunch, die ik me behulp van een hond net op krijg, gaan we met de scootertaxi terug naar Sapa Town, waar Song ook voor betaalt. Onze schoenen zouden zijn afgeleverd bij de lunchplek (we lopen op de laarzen), maar die boodschap was niet helemaal goed aangekomen, dus gaat Song ervoor zorgen dat we die terug krijgen, terwijl Floran en ik dus achterop de scooter terug naar Sapa Town worden gebracht. Hier wachten we op onze fantastische gids, waarmee we een scooter huren en naar de Silver Waterfall rijden (ik achterop bij Floran). Bovenin de bergen zijn we weer uit de mist gereden wat voor een prachtig uitzicht zorgt. Song zit achterop bij haar man en rijdt voorop naar de waterval. Bij de waterval is het rustig en bovenaan zie ik een man skypen met iemand, wat mij het idee geeft om ook te skypen. Dus ik bel mijn liefste zussie Emma via whatsapp en laat haar de waterval en mijn reisgezelschap zien, zelfs Song praat nog even met haar. Onder de waterval eten we gedroogde buffalo terwijl er zo'n 20 auto's stoppen en er 4x zoveel Chinezen uit tevoorschijn komen. Net op tijd klaar met de waterval dus. We rijden nog een stukje verder, maar vanwege de mist keren we weer om omdat we toch niks zien. Al de hele tijd wil ik eigenlijk toch wel proberen om scooter te rijden, iedereen zegt dat het extreem makkelijk is en het lijkt me eerlijk gezegd wel leuk om met de wind in je haren door de bergen te rijden, het hoort bij de backpackervaring. Sorry mams, ik weet dat ik had beloofd om geen scooter te gaan rijden en ik zou mezelf voor mijn hoofd slaan als ik zou vallen, maar ik heb het wel gedaan. Erg rustig begonnen en het is net zo makkelijk als iedereen zei dat het is. Gas geven, remmen, en sturen, dat is het enige dat bij scooterrijden van je wordt verwacht. En natuurlijk opletten op de rest van het verkeer (dat in de bergen niet echt aanwezig was dus dat maakt het al en stuk veiliger). Ik moet zeggen dat ik het ontzettend leuk vond om scooter te rijden en ik zie mezelf dit wel vaker doen op reis. Je ziet zoveel meer van het land door zelf te reizen dan dat je ziet als je met de bus reist. Omdat ik voor het eerst zou rijden, ging Floran achterop bij Song en haar man, met zijn drieën op de scooter. Na 5 minuten had ik wel door hoe het werkte en kwam Floran bij mij achterop, wat ook prima ging. Als je gewoon goed oplet, de gaten in de weg ontwijkt en het verkeer in je spiegels aan ziet komen is geen enkel probleem. We rijden terug naar Sapa Town en daarna door naar een ander rijstveld wat helaas in mist gehuld blijft. De omhooglopende weg naar het rijstveld wordt steeds smaller, kleiner en stijler, iets dat met de mist en de vallende avond toch niet helemaal lekker zit voor ons gevoel. Floran rijdt inmiddels weer, we komen aan bij het eindpunt van de route en keren om, om terug te gaan, de scooters in te leveren en op tijde de bus terug te kunnen nemen. Op de terugweg gaat het mis. De weggetjes omhoog waren nog wel te doen, gas geven en je haalt de top. De terugweg verloopt echter anders. De achterrem van onze scooter doet niet goed was doe gemaakt voor is, waardoor we op een van de stijlste weggetjes noodgedwongen de voorremmen moeten gebruiken. De combinatie van de helling, schemering, mist, modder op de weg en het gebruik van de voorrem zorgt ervoor dat halverwege de afdaling het voorwiel naar links wegglijdt en de scooter onder ons wegvalt. Floran valt met haar knie en handen op de stenen, ik weet me met mijn rechterbeen af te zetten op de grond en zo Floran te ontwijken door over haar heen te springen en op mijn handen te landen in het zand langs de weg. Met mijn voet kom ik ook nog tegen de helm van Floran aan, maar goed dat we die dingen op hebben. Mijn eerste gedachte is of ze niks gebroken heeft, maar op een adrenalinekick en shock na lijkt ze nergens last van te hebben. Zelf ben ik er door mijn landing in het zand ook zonder kleerscheuren vanaf gekomen en komen we met de schrik vrij. Song schrikt zich achter ons helemaal dood, maar we weten haar gerust te stellen. Op onze enigszins gekraste scooter rijden we door richting Sapa Town, we hebben geen keus, we moeten doorrijden ondanks dat we er niet veel zin in hebben. De weggetjes worden het komende kwartier niet breder, vlakker of minder glad, dus echt te springen staan we niet. Om het risico op een herhaling te voorkomen gaat Song achterop bij Floran en stap ik op de scooter bij haar man. Song is ongeveer de helft van mijn gewicht en misschien maakt dat een verschil voor de rest van de reis. 5 minuten later rijden we op eenzelfde weg, Floran en Song voorop en wij er achter. Achteraf voelde we het bovenaan het weggetje allebei al dat het weer mis zou gaan, zelfs terwijl ik nu niet op de scooter zat. Het voorwiel verliest voor een tweede keer zijn grip op de weg en in een déjà vu zie ik Floran en Song onderuit gaan op de weg. Op geschaafde handen en een nieuwe adrenalinekick na zijn beide vrouwen gelukkig oke. Deze grap gaan we niet nog een keer herhalen. Song rijdt (inmiddels in het donker, verlichting is er in de rijstvelden niet echt) op haar eigen scooter met Floran achterop, haar man rijdt met mij achterop op de tweemaal weggegleden scooter die hij zelf ook niet kent, maar dit lijkt de veiligste optie. Wij rijden voorop deze keer en als we bij eenzelfde weggetje aankomen voel ik het in mijn onderbuik en zie ik ons al op de stenen liggen. Maar de echtgenoot van Song is een ervaren scooterrijder en we komen heelhuids beneden aan, een hele kunst. We stoppen met rijden omdat hij ook gemerkt heeft dat de remmen het niet goed doen, wat tot twee keer toe tot een valpartij geleid heeft. Floran en ik lopen ondertussen door naar het eind van dit helse weggetje, waarna we op "normale" Vietnamese wegen terecht komen. Opgelucht komen we na een scooterrit met de laatste opstelling aan in Sapa Town, waar Song en haar man ons om 18.30u afzetten bij het busstation en de lichtbeschadigde scooter inleveren (geen extra kosten, als wij dat als westerlingen gedaan hadden hoogstwaarschijnlijk wel). Als ze terugkomen is het tijd om afscheid te nemen van onze fantastische tour guide van de afgelopen 2 dagen. Voor ons maakt ze en speciale prijs, $35pp in plaats van $40 voor een private tour, maar hier willen Floran en ik niks van weten. Ze is zo aardig voor ons geweest, heeft alles geregeld, uitgelegd en ons simpelweg een 5x betere reis bezorgd dan de andere reizigers als we de verhalen en foto's vergelijken. We geven haar beiden 1000000vnd, €40, wat ze gelukkig wel accepteert. Deze prijs vinden we het meer dan waard. Bij het busstation in de buurt vinden we op aanraden van Song een restaurantje waar we avondeten halen en met een kop hete thee bijkomen van het avontuur van zojuist. Om 20.30 lopen we door de kou terug naar het busstation, waar we de goede bus vinden maar die nog lang niet weg gaat, dus we lopen weer terug naar het restaurant waar we bij het vuur gaan zitten met een paar andere reizigers. 3 van de mannen zijn met motor van het zuiden naar het noorden gereisd. Aangezien Floran een motor kopen wil en dezelfde reis omgekeerd wilt doen, wisselen ze gegevens uit om later de motor eventueel over te kunnen kopen, erg makkelijk allemaal dat reizen. Ook legt hij wat uit over het voertuig en waar je op moet letten als je een motor koopt en rijdt. Om 20.55 lopen we voor de tweede keer terug naar het station, waar ons verteld wordt dat de bus pas om 22u gaat, nog een uur wachten bij het vuur dus. De bus brengt ontbijt uiteindelijk terug naar Hanoi, waar we om 4u aankomen en in de vroege ochtendkoude aankomen bij Central Backpackers, waar we gratis in de movieroom de rest van de nacht mogen slapen.