4 + 5 nov - Aankomst in Bangkok & Doorreizen naar Koh Tao
4 november 2017 - Bangkok, Thailand
In Bangkok aangekomen kreeg ik bij het uitstappen een klap van 28 graden in m'n gezicht, heerlijk. Daarna was er een minder prettige verrassing, namelijk de immigratie in Thailand, waar we in een Eftelingachtige gigantische slinger rij van bijna 2u kwamen te staan. Maar alles ging goed en daarna konden we de bagage ophalen die goddank mee is gekomen met ons uit Caïro. Er was namelijk een meisje die vanuit een andere stad doorkwam en een relatief korte overstap had van een uurtje, waarbij haar backpack het waarschijnlijk niet gered heeft om op tijd mee te komen. Ook de code die ze gekregen had om haar bagage mee op te sporen bleek een cijfer te missen dus was onbruikbaar, gelukkig waren de airport mensen enigszins behulpzaam en zeiden ze dat die bagage dan waarschijnlijk met het volgende toestel mee zou komen. Aangezien ik om 18u de bus moest hebben richting Koh Tao en het toen 1520 was, besloten we om nog snel een simkaart te kopen (7dagen onbeperkt 4G, 219baht=€7) en naar de 7-eleven te gaan voor flesjes water. Mijn 2 medereizigsters waren ook van plan om naar Khao San Road te gaan want daar waren hun hostels, dus konden we een taxi delen. Dat scheelt weer in de prijs maar ook heb je dan het gevoel minder snel opgelicht te worden, maar ja waarschijnlijk zijn we wel opgelicht want het was voor ons allemaal de eerste keer in Thailand en het snel omrekenen van baht naar euro en nog bedenken of dat wel een goeie prijs was zit er nog niet helemaal in.
Moe van het reizen en het niet kunnen slapen kwamen we aan bij Khao San Road. Ook waren we allemaal een beetje misselijk omdat we niet genoeg hadden gegeten en de geur van de lucht in Bangkok was ook niet echt bevorderlijk. Op maps.me zag ik dat er een subway was die niet te vinden was, dus zijn we maar naar de Burger King gegaan voor the full Asia experience om een whopper te eten die er overigens beter uit zag dan ik ooit gezien heb, veel meer zoals de advertenties. Ook durfden we het nog niet aan om op onze lege magen het streetfood te proberen, laat staan de schorpioenen/tarantula's (dat komt later nog wel). Inmiddels was het 17.15 en moest ik "uiterlijk" om 17.30 bij de bus zijn volgens mijn ticket. Dus op zoek naar een klein achterafwinkeltje in de drukste straat van Bangkok. Eitje. Toen ik de hele straat door was en niks gevonden had, terwijl ik links en rechts de Thaise massages, maatpakken, schorpioenen en gratis kledingadvies af moest slaan, werd ik toch een beetje zenuwachtig. Zo mis ik gelijk de bus en loopt m'n hele aansluiting in de war. Maar hé zo is het backpack leven hoor ik altijd, dus het komt wel goed. Aan het eind van de straat werd ik aangesproken door 5 Thaise locals die zeiden studenten te zijn en hun Engels moesten oefenen door toeristen te interviewen.
Bang om beroofd te worden zei ik 'nee bedankt', want ik had als voorbereiding op mijn reis gelezen over allerlei soorten scams, waar ik er een was met zogenaamde Engelse studenten. Maarrrr eigenlijk had ik ook hulp van hen nodig om die bus te vinden, dus in ruil voor een interview zouden ze me helpen met zoeken. Dat namen ze erg serieus, waarbij ze zelfs in het Thais hebben gebeld met de organisatie van de reis. Maar met Google maps en de hulp van streetfood verkopers was het toch gelukt om dat winkeltje te vinden, net op tijd dacht ik want daarna werd ik samen met 3 Deutschen naar de locatie van de bus gebracht, waar ik nu al 80 min zit te wachten. Zo blijkt maar weer dat je soms voor niks wordt bang gemaakt met verhalen over scams, terwijl de locals heel behulpzaam zijn als je het normaal vraagt. Het interview kwam niet echt verder dan waar ik vandaan kwam, naartoe ging en waarom. Toch leuk dat ik hen ook een beetje heb kunnen helpen.
Jammer genoeg gaan de mensen die ik heb leren kennen op het vliegveld de andere kant op dus wordt er weer van mij verwacht dat ik sociaal doe. Aan de andere kant heb ik ongeveer 4u geslapen in er vliegtuig en lekker antisociaal zijn geeft me ook weer de gelegenheid om bij te slapen.
Luke en Jasper, ik kom eraan!
OP NAAR KOH TAO
In de bus is het uiteindelijk toch niet gelukt om niet te socializen, voor mij komen twee Nederlandse jongens te zitten; Tim en Marvin, met al zeker 3 dagen meer Thailand-ervaring dan ik, dus al wat ins-en-outs gekregen voor als ik over 3 weken weer terug kom in Bangkok, vooral de fietstours van "Co van Kessel" raadden ze me aan. Naast me zit een Finse jongen die als hij terugkomt het leger in moet voor een half jaar vanwege de dienstplicht.
Moe als ik ben ga ik toch maar slapen om 20u lokale tijd, als ik nou de hele nacht door kan slapen tot aan de boot, sla ik de hele jetlag over dacht ik. 8 uur later word ik wakker als blijkt dat ik maar 3 uur geslapen heb, nog 7 busuren te gaan... Om 00.30 stoppen we om een hap te gaan eten bij een "wegrestaurantje". Een pitstop voor een pittig bord rijst voor 50 baht (€1,80). Normaal ben ik niet van het pittige eten, maar als je geen keus hebt blijkt het toch wel lekker te zijn. De wc's zijn de volgende uitdaging, een gat in de grond, geen wc papier en alleen een soort badkuip met een laag water erin. Dus besluit ik om wel te wachten tot ik op het eiland ben over 8 uur...
Flesje water gekocht en weer op weg. Nog even slaap proberen te pakken voor de overstap op de boot. Plus het is nu 2u 's nachts, zo kom ik nooit van de jetlag af.
Het is nu 3u en ondanks het kussentje van Egyptair dat ik heb meegenomen uit het vliegtuig heb ik het slapen maar opgegeven. Het is heel vreemd om naar buiten te kijken waar het donker is, weten dat het 3u in de nacht is en toch niet moe zijn. Ook met z'n allen in een zwetende bus zitten waarbij je met je blote armen tegen degene naast je plakt is niet bevorderlijk voor de situatie.
Ennnn natuurlijk kan de reis niet 100% soepel verlopen. De bus is een half uur geleden voorbij mijn bestemming gereden. Volgens mijn bootticket zou ik vertrekken vanaf Chumphon, maar we zijn daar inmiddels al voorbij. Volgens mij zijn we daar überhaupt niet gestopt, anders had ik het wel gemerkt want slapen lukt toch niet. De buschauffeur is ook niet te bereiken vanuit binnen en om iedereen wakker te maken voor aandacht van de chauffeur gaat me ook een beetje ver, niemand anders lijkt zich er ook zorgen over te maken of misschien ben ik wel de enige die op deze manier naar Koh Tao gaat. De eerstvolgende stop is Surat Thani, een 150km verder naar het zuiden, waarvandaan wel een stippellijntje loopt naar Koh Tao volgens maps, dus misschien kan ik een ander ticket kopen of de buschauffeur proberen duidelijk te maken dat hij de fout gemaakt heeft en niet ik. Wel ben ik op het moment erg tevreden met de simkaart die ik gekocht heb, anders was ik er niet achter gekomen en kon ik er ook niks over opzoeken, dus heb er ook geen stress over. Het enige wat ik nu kan doen is wachten tot we stoppen en dan naar de buschauffeur toe stappen, slapen gaat nu zeker niet meer lukken. Ik hoor nu mensen achter mij ook Chumphon zeggen, dus misschien ben ik niet de enige gedupeerde.
Toen we bij Surat Thani aankwamen bleek dat het de bedoeling was om niet te stoppen bij Chumphon. Iedereen gaat naar Surat Thani en vanaf daar door naar de verschillende eilanden (Koh Tao, Koh Samui, Koh Phangan). Terwijl het op de kaart toch zeker 400 km scheelt om vanavond Chumphon naar Koh Tao te gaan. Nu varen we zo eerst naar Koh Phangan en vanaf daar naar Koh Tao, de toeristische route dus. Ook een voor mij nieuw hoogtepunt qua sanitaire voorzieningen meegemaakt, een pot (upgrade ten opzichte van het gat van de vorige keer) met een emmer ernaast om je kont mee te wassen. Bij het winkeltje kon ik dan wel wc papier kopen dus nog enigszins prettig. Ook gelijk het eerste tussenjaar ijsje gegeten (de cornetto's smaken het hetzelfde als thuis), korte broek aangedaan en over 3 uur met de boot naar de eindbestemming!
Nouuuuu toch nog niet met de boot, eerst gaan we nog met een andere bus naar de pier toe 50 km verder. Dat had ik niet helemaal bedacht dus ik heb m'n lenzen al in gedaan en kan niet meer slapen. Het plan is om wakker te blijven tot vanavond en dan van de jetlag af te zijn, maar dat plan had ik gisteren ook. Misschien een klein middagdutje en dan red ik het ook wel.
Moe van het reizen en het niet kunnen slapen kwamen we aan bij Khao San Road. Ook waren we allemaal een beetje misselijk omdat we niet genoeg hadden gegeten en de geur van de lucht in Bangkok was ook niet echt bevorderlijk. Op maps.me zag ik dat er een subway was die niet te vinden was, dus zijn we maar naar de Burger King gegaan voor the full Asia experience om een whopper te eten die er overigens beter uit zag dan ik ooit gezien heb, veel meer zoals de advertenties. Ook durfden we het nog niet aan om op onze lege magen het streetfood te proberen, laat staan de schorpioenen/tarantula's (dat komt later nog wel). Inmiddels was het 17.15 en moest ik "uiterlijk" om 17.30 bij de bus zijn volgens mijn ticket. Dus op zoek naar een klein achterafwinkeltje in de drukste straat van Bangkok. Eitje. Toen ik de hele straat door was en niks gevonden had, terwijl ik links en rechts de Thaise massages, maatpakken, schorpioenen en gratis kledingadvies af moest slaan, werd ik toch een beetje zenuwachtig. Zo mis ik gelijk de bus en loopt m'n hele aansluiting in de war. Maar hé zo is het backpack leven hoor ik altijd, dus het komt wel goed. Aan het eind van de straat werd ik aangesproken door 5 Thaise locals die zeiden studenten te zijn en hun Engels moesten oefenen door toeristen te interviewen.
Bang om beroofd te worden zei ik 'nee bedankt', want ik had als voorbereiding op mijn reis gelezen over allerlei soorten scams, waar ik er een was met zogenaamde Engelse studenten. Maarrrr eigenlijk had ik ook hulp van hen nodig om die bus te vinden, dus in ruil voor een interview zouden ze me helpen met zoeken. Dat namen ze erg serieus, waarbij ze zelfs in het Thais hebben gebeld met de organisatie van de reis. Maar met Google maps en de hulp van streetfood verkopers was het toch gelukt om dat winkeltje te vinden, net op tijd dacht ik want daarna werd ik samen met 3 Deutschen naar de locatie van de bus gebracht, waar ik nu al 80 min zit te wachten. Zo blijkt maar weer dat je soms voor niks wordt bang gemaakt met verhalen over scams, terwijl de locals heel behulpzaam zijn als je het normaal vraagt. Het interview kwam niet echt verder dan waar ik vandaan kwam, naartoe ging en waarom. Toch leuk dat ik hen ook een beetje heb kunnen helpen.
Jammer genoeg gaan de mensen die ik heb leren kennen op het vliegveld de andere kant op dus wordt er weer van mij verwacht dat ik sociaal doe. Aan de andere kant heb ik ongeveer 4u geslapen in er vliegtuig en lekker antisociaal zijn geeft me ook weer de gelegenheid om bij te slapen.
Luke en Jasper, ik kom eraan!
OP NAAR KOH TAO
In de bus is het uiteindelijk toch niet gelukt om niet te socializen, voor mij komen twee Nederlandse jongens te zitten; Tim en Marvin, met al zeker 3 dagen meer Thailand-ervaring dan ik, dus al wat ins-en-outs gekregen voor als ik over 3 weken weer terug kom in Bangkok, vooral de fietstours van "Co van Kessel" raadden ze me aan. Naast me zit een Finse jongen die als hij terugkomt het leger in moet voor een half jaar vanwege de dienstplicht.
Moe als ik ben ga ik toch maar slapen om 20u lokale tijd, als ik nou de hele nacht door kan slapen tot aan de boot, sla ik de hele jetlag over dacht ik. 8 uur later word ik wakker als blijkt dat ik maar 3 uur geslapen heb, nog 7 busuren te gaan... Om 00.30 stoppen we om een hap te gaan eten bij een "wegrestaurantje". Een pitstop voor een pittig bord rijst voor 50 baht (€1,80). Normaal ben ik niet van het pittige eten, maar als je geen keus hebt blijkt het toch wel lekker te zijn. De wc's zijn de volgende uitdaging, een gat in de grond, geen wc papier en alleen een soort badkuip met een laag water erin. Dus besluit ik om wel te wachten tot ik op het eiland ben over 8 uur...
Flesje water gekocht en weer op weg. Nog even slaap proberen te pakken voor de overstap op de boot. Plus het is nu 2u 's nachts, zo kom ik nooit van de jetlag af.
Het is nu 3u en ondanks het kussentje van Egyptair dat ik heb meegenomen uit het vliegtuig heb ik het slapen maar opgegeven. Het is heel vreemd om naar buiten te kijken waar het donker is, weten dat het 3u in de nacht is en toch niet moe zijn. Ook met z'n allen in een zwetende bus zitten waarbij je met je blote armen tegen degene naast je plakt is niet bevorderlijk voor de situatie.
Ennnn natuurlijk kan de reis niet 100% soepel verlopen. De bus is een half uur geleden voorbij mijn bestemming gereden. Volgens mijn bootticket zou ik vertrekken vanaf Chumphon, maar we zijn daar inmiddels al voorbij. Volgens mij zijn we daar überhaupt niet gestopt, anders had ik het wel gemerkt want slapen lukt toch niet. De buschauffeur is ook niet te bereiken vanuit binnen en om iedereen wakker te maken voor aandacht van de chauffeur gaat me ook een beetje ver, niemand anders lijkt zich er ook zorgen over te maken of misschien ben ik wel de enige die op deze manier naar Koh Tao gaat. De eerstvolgende stop is Surat Thani, een 150km verder naar het zuiden, waarvandaan wel een stippellijntje loopt naar Koh Tao volgens maps, dus misschien kan ik een ander ticket kopen of de buschauffeur proberen duidelijk te maken dat hij de fout gemaakt heeft en niet ik. Wel ben ik op het moment erg tevreden met de simkaart die ik gekocht heb, anders was ik er niet achter gekomen en kon ik er ook niks over opzoeken, dus heb er ook geen stress over. Het enige wat ik nu kan doen is wachten tot we stoppen en dan naar de buschauffeur toe stappen, slapen gaat nu zeker niet meer lukken. Ik hoor nu mensen achter mij ook Chumphon zeggen, dus misschien ben ik niet de enige gedupeerde.
Toen we bij Surat Thani aankwamen bleek dat het de bedoeling was om niet te stoppen bij Chumphon. Iedereen gaat naar Surat Thani en vanaf daar door naar de verschillende eilanden (Koh Tao, Koh Samui, Koh Phangan). Terwijl het op de kaart toch zeker 400 km scheelt om vanavond Chumphon naar Koh Tao te gaan. Nu varen we zo eerst naar Koh Phangan en vanaf daar naar Koh Tao, de toeristische route dus. Ook een voor mij nieuw hoogtepunt qua sanitaire voorzieningen meegemaakt, een pot (upgrade ten opzichte van het gat van de vorige keer) met een emmer ernaast om je kont mee te wassen. Bij het winkeltje kon ik dan wel wc papier kopen dus nog enigszins prettig. Ook gelijk het eerste tussenjaar ijsje gegeten (de cornetto's smaken het hetzelfde als thuis), korte broek aangedaan en over 3 uur met de boot naar de eindbestemming!
Nouuuuu toch nog niet met de boot, eerst gaan we nog met een andere bus naar de pier toe 50 km verder. Dat had ik niet helemaal bedacht dus ik heb m'n lenzen al in gedaan en kan niet meer slapen. Het plan is om wakker te blijven tot vanavond en dan van de jetlag af te zijn, maar dat plan had ik gisteren ook. Misschien een klein middagdutje en dan red ik het ook wel.