6 feb - Bestolen

Als ik wakker word heb ik al het gevoel dat er iets niet klopt. Het enige dat ik in mijn kluis onder mijn bed stop is de moneybelt met paspoort, creditcard, pinpas, ID-kaart, verzekeringspas en 140$. De kluis bestaat uit twee deuren met een hangslotoptie als afsluiting. Ik gebruik het hangslotje met een dik ijzerdraad als slot, een slotje dat enigszins mee kan geven. Om gisteren wat geld uit de kluis te halen had ik het slotje moeten openen. In plaats daarvan kom ik erachter dat de deurtjes door het slappe hangslotje net ver genoeg open kunnen om mijn arm er in te steken en de moneybelt te pakken. Nadat ik heb gepakt wat ik nodig had, tel ik het resterende geld en stop het op dezelfde wijze terug achter de deurtjes terwijl ik om me een kijk in de voor mij leeg uitziende kamer of iemand het zag. Blijkbaar was dat wel het geval, want als ik als mijn spullen inpak om uit te checken en de moneybelt uit het kluisje haal, mis ik de 140$ die nog in de belt zat. 140 dollar zomaar verdwenen. Het moet wel een backpacker geweest zijn, want mijn paspoort en alle pasjes zitten er nog in, de meest waardevolle spullen die je op reis hebben kunt. Wat een lage actie, stelen van een andere backpacker die net als jij op een budget reist en zorgvuldig zijn geld uitgeeft. Ik ben verrassend rustig onder het verlies van mijn geld, niks meer aan te doen, boos worden of verdrietig heeft geen zin, en, het is maar geld. Geld is een van de dingen die 100% vervangbaar is. Mijn camera, telefoon, paspoort, pasjes of zelfs mijn favoriete trui had ik veel erger gevonden. Met een zuur gezicht kom ik bij de balie om uit te checken van mijn oude kamer en in mijn nieuwe. De 6$ voor de nacht kan ik net betalen, want ik heb de rest gisteren op gemaakt. Als ik zeg eerst te moeten pinnen omdat ik bestolen ben, vertel ik het verhaal en krijg ik van de man achter de kassa de kamer voor vanavond gratis en hij upgrade me naar een private room met eigen badkamer. Super aardig en precies wat ik nodig had. Ik leg mijn spullen weg en na het verhaal gaan Adryan, Isabel en ik met de scooters op jacht naar ontbijt. We vinden online een espresso café, waar we fantastisch eten en nog betere koffie voorgeschoteld krijgen. Echt goede koffie had ik al een tijdje net gehad. De brunch vult behoorlijk, de komende tijd hoef ik duidelijk niet te eten. Na de brunch gaan we op jacht naar andere dingen. Ik wil graag mijn slippers laten maken die al een week kapot zijn, Adryan wil een armbandje kopen en ik heb een computer nodig om de status van mijn ESTA formulier voor de VS te checken. De slippers zijn als eerst aan de beurt, we worden van hot naar her gestuurd, de eerste plek wijst ons naar de markt, waar we 4 maal naar een ander plekje gestuurd worden voordat we net buiten de markt een mannetje vinden die tassen aan het maken is. Binnen 2 minuten heeft hij het gefikst, hij wist precies wat hij aan het doen was en voor 25 cent lijkt de slipper als nieuw. Om 15u beginnen de crabraces waar we een folder van gezien hebben, inmiddels is het 13.30u en moet ik echt weten hoe het met mijn visum zit, dus ik besluit om naar het internetcafe te gaan terwijl Adryan en Isabel op zoek gaan naar een armband. In het café mag ik voor 75 cent een uur computeren. Mijn ESTA aanvraag is goedgekeurd en ik heb zelfs nog tijd over om op spele.nl ouderwetse spelletjes te spelen. Na een van mijn oude spelletjes weer uitgespeeld te hebben pak ikde scooter en rij terug naar het hostel, waar Adryan zijn armband laat zien en ik er direct ook een kopen wil. Ze hebben het gekocht bij epic arts cafe, het gehandicapten café waar we gisteren gebruncht hebben, dus het gaat nog naar een goed doel ook. We nemen afscheid van Isabel, want die gaat naar HCMC om 15.30 en kan niet meer naar de crabraces. We besluiten eerst een bandje te kopen voordat we naar de crabraces gaan, als we onderweg Eliza tegenkomen, die ook wel mee wilt naar de crabraces. We halen en bandje op, daarna Eliza bij het hostel en zijn op weg naar de crabraces. Ze worden gehouden bij een hostel aan de andere kant van de rivier, 10 minuten rijden. Bij het hostel aangekomen is het heel rustig, een paar oudere mannen, locals en een krijtcirkel in het midden. We kunnen een krab kiezen (alle krabben hebben een nummer op hun schild staan), mijn winnaar wordt nummer 22, degene die heftig in zijn bakje heen en weer aan het lopen is. De inzet is een dollar, de winnaar krijgt 3 en de rest gaat naar "een" goed doel. Misschien kan ik wat verloren geld terugverdienen. De krabben worden in het midden van de cirkel in een omheining gezet, en na het aftellen wordt de omheining opgetild en kunnen de krabben de cirkel uitlopen. Degene die dat als eerst doet wint natuurlijk. Mijn winnerskrab zet het op een lopen als een van de toeschouwers totaal opzettelijk met zijn hand op 10cm afstand van de krab wappert waardoor hij de andere kant weer op gaat lopen en nummer 18 als eerste (onterecht) de lijn passeert. Het hele schouwspel was grappig genoeg om er niet over te gaan zeuren en een dollar is niet zo heel veel geld. Na de eerste race hebben we het wel gezien en lopen we naar de scooters. We gaan op pad naar de rooftopbar waar we de zonsondergang gezien hebben twee dagen geleden. Daar staat een pooltafel waar we gratis gebruik van mogen maken en ik van de gelegenheid gebruik maak om een videoboodschap voor mams en oma op te nemen, dat vinden ze vast leuk, zeker omdat de blog er steeds vaker bij inschiet en ik loze uren gebruik om te typen eens per week. Na wat potjes pool en bier kijken we de zonsondergang met een fles witte wijn en met goede gesprekken. Ik word steeds betere vrienden met Adryan en Eliza is een goede toevoeging aan het gezelschap. Als het donker wordt, gaan we terug naar het hostel om vanaf daar wat te eten te zoeken. We komen bij dezelfde pizzaplaats uit als gisteren, waar we weer een pizza bestellen. Met zijn drieën lachen en grappen we de avond weg totdat we een tuk-tuk naar huis nemen, dat grapje met die honden doen we niet nog een keer.