3 juli - Yoga, komododraken en een bootfeestje

3 juli 2019 - Komodo National Park, Indonesië

Uitgerust worden we wakker van een veel minder bewogen nacht dan de eerste. Misschien waren we gewend aan het schommelen van de boot, misschien was de zee ons nu beter gezind dan gedurende de storm van gisteren. In ieder geval was her goed te doen vannacht. Om 6u worden we wakker van de slimme mensen die een wekker hebben gezet voor de zonsopgang vandaag. Eveline en ik klimmen naar buiten en gaan op het bovenste bovendek zitten. Op de kapiteinscabine(?) kun je ook zitten, er staat een ladder naast om het makkelijk te bereiken en vanaf daar is er een prachtig panoramisch uitzicht over de horizon. Als Emma ook haar hoofd de hoek omsteekt, zegt ze nog even te gaan opfrissen en omkleden, waarna ze nét op tijd is om de zonsopgang mee te maken. Eveline doet thuis aan yoga en vindt deze zonsopgang een goed moment om daar wat van uit te voeren. Natuurlijk ben ik de misnte niet en altijd bereid om nieuwe dingen te leren, dus heeft deze stijve hark wat nieuwe bewegingen geleerd om al je spieren af te scheuren en jezelf in het openbaar zo makkelijk mogelijk voor lul te zetten. Echt ontspannend was het niet, maar ik voelde me wel losser dan ervoor. Misschien ga ik dit wel volhouden (99,99% kans van niet). Nadat we hebben ontdekt dat ik leniger ben dan Emma (yess), komen Bram en Vera met het ontbijt mee naar het bovendek. Bananapancakes met chocosaus, ook hier zijn geen verrassingen. We poetsen onze tanden uit het raam van onze slaapkamers, chillen op het voorste voordek, waar we prachtige "Kijk mij ik ben een schipper en ik zie land aan de horizon"- foto's maken en meren aan bij de eerste stop van de dag: Komodo-island. Op dit eiland leven de komodo-draken (waar zou de naam vandaan komen?), ernstig vieze beesten en de grootst levende hagedissoort ter wereld. Ik zeg expres vies, want deze beesten hebben zo'n bizarre hoeveelheid bacteriën en andere viezigheid in hun speeksel zitten, dat dat letterlijk hun manier van jagen is. Ze bijten een prooi, niet dodelijk, maar het speeksel komt wel in de bloedbaan van het dier terecht. Na een aantal (dagen, uren?) valt het beest dood neer, septische infectie (ook wel bloedinfectie genoemd). Een Komododraak kan zijn speeksel tot op wel 30 kilometer ruiken en wandelt dan rustig naar zijn maaltijd toe. Rustig is misschien zacht uitgedrukt want ze rennen veel sneller dan wij mensen. Komododraken kunnen tot 20% van hun eigen lichaamsgewicht eten en zelf 300kg zwaar en 3m lang worden. Dat zijn de afmetingen van de King of the Komodo's, Hercules, de grootste Komodo op het eiland. Babykomodos leven in bomen, om andere roofdieren en zelfs andere komodo's (ze doen aan kannibalisme) te ontlopen. Hier kunnen ze zelf eten vinden in de vorm van kleine hagedissen of andere beesten die dom genoeg zijn om in de buurt te komen. Als ze volwassen zijn of groot genoeg op om de grond te leven (20kg) komen ze naar beneden en leven dan daar verder. Vrouwtjes worden 35 en mannetjes tot wel 50 jaar oud. Tot zo ver mijn spreekbeurt over komododraken.  O ja, er schijnt een mythe te zijn over een backpacker die per ongeluk op een staart is gaan staan, gebeten werd en direct naar Bangkok is gevlogen om de best mogelijke medische behandeling te krijgen. Ondanks alle mogelijke antibiotica is hij binnen een week overleden aan een septische infectie. Uit de buurt blijven dus...
We krijgen een paar gidsen aangewezen die ons met luide stem verkondigen niet te hard te praten en vooral niet te dichtbij te komen. Ze dragen een stok met katapult-einde (Y-vormig) bij zich, waarmee ik vermoed dat ze de draken op afstand proberen te houden. De stokken zien er schoon en ongebruikt uit, dus we voelen ons alweer wat veiliger. We gaan de medium-track doen die 1,5u zou duren (we zijn na 30 minuten weer terug in het verplichte restaurantje) maar de tocht is best goed. We volgen het pad en zien gelijk een draak. Het is een jong vrouwtje van slechts 20 kilo, maar omdat het de eerste is, wel heel indrukwekkend. Het beest poseert goed voor foto's, waarschijnlijk vindt het door de hitte alle beweging teveel moeite, maar het is mooi om te zien. Het loopt een beetje en wij lopen vervolgens ook weer verder. Dan komen we bij de man-made drinkplaats, waar heel vaak komodo's zitten maar nu toevallig natuurlijk niet. Dan gaan we van het pad af (onder begeleiding van een gids hoor mams) en vinden een mooi exemplaar tussen de bomen. Ze zeggen dat het heel speciaal is om zo'n mooie te vinden, dus als ik heel hard (maar niet té, want draak) bedankt roep, word ik gelijk naar voren gehaald om op de foto te gaan. Natuurlijk wel van een afstand, want draak. De gids gaat voor de draak op de grond zitten met mijn camera en ik zit achter de draak, waardoor het nét lijkt of ik hem aanraak als ik mijn hand in de lucht laat zweven op 3 meter afstand. Ben ik even blij dat we goed opgevoed zijn! Dan mag de rest ook op de foto, puh, nu is het niet meer zo speciaal. Na een fotoshoot lopen we in 10 minuten naar het restaurantje. Eigenlijk vinden we het wel prima, want het is warm, we hebben al een prachtige draak gezien en het restaurant verkoopt eten dat niet rijst is. We bestellen frietjes, calamaris en fried banana, maar moeten het als take-away meenemen omdat de boot op ons (de gehele backpackerscrew) wacht. Op ons wacht ook de lunch en daarmee de rijst. Verrassend genieg blijft er nu meer over dan op de andere dagen... 
Na de lunch brengt de boot ons naar de volgende stop: Pink Beach, een strand dat zijn naam te danken heeft aan, nou ja, "roze" zand, duh. Het zand is vermengd met even kleine stukjes afgebroken rood koraal, wat het strand een iets roziger tint geeft dan een normaal strand. Het is echter niks vergeleken bij de foto's die we van tevoren gezien hebben, sterker nog, we kwamen er pas na en half uur achter dat dit de desbetreffende pink beach was. Photoshop doet wonderen voor dit strand. Ik ga denk ik op Scheveningen ook een Pink Beach beginnen, billion dollar idea. In plaats van bakken op het strand hebben we een beter idee. We pakken de zwemvesten van de boot en treken die ondersteboven aan, waardoor we in een soort volwassen luier in het water kunnen zitten. Met een koud biertje in de hand en de zon op ons gezicht genieten we van de toeristen die hun best doen een zo "pink" mogelijke foto te produceren, naar hier naar alle waarschijnlijkheid niet in zullen slagen. Als het biertje op is, krijgen we het toch best koud, dat krijg je ervan als je dobbert, zonder beweging koel je af. Dus gaan we op de boot maar weer een spelletje spelen tot de rest terugkomt. De meiden wassen hun haar oo de boot (er is een douche op het voordek) en de mannen (Bram en in ik) proberen met een biertje in de hand zo duidelijk mogelijk te zeggen hoe fijn het is om geen lang haar te hebben op zulke momenten. 
De boot vaart door, mjam mjam time is geweest en het is partynight vanavond! We gasn stilliggen voor de avond en nacht en we hebben wel zin in een feestje! Op het voordek praten en lachen we, is Bram de DJ en op het bovendek wordt er door twee meisjes salsa gedanst. Dat is wel een handige skill om te hebben, misschien moet ik daar maar eens in gaan investeren in Nederland. We proberen een feestje te bouwen en op het benedendek gaat een discoball aan. Vera voelt zich niet lekker door het varen en ook Emma moet zich gewonnen geven aan de zee. Bram gaat mrt Vera mee en Eveline en ik hebben de leiding over het feestje. Met de speaker van Bram en de muziek van Eveline (mijn muziek is niet gedownload en daarom op de boot niet bruikbaar) proberen we een dansparty op touw te zetten, maar aangezien Eveline en ik de enige zijn die durven dansen, duurt het niet langer dan 2u voordat alle 8 mensen die we verzameld hadden (de rest was op het voordek aan het zitten en praten, net als de rest van de dagen) er de brui aan geven. Het was wel een goed feestje, beter dan dit konden we het niet maken. Misschien had Karaoke de avond nóg beter kunnen maken, maar dit voldeed prima aan de verwachtingen. Als alle feestgedruis is uitgedruisd, druisen ook wij naar boven, poetsen onze tanden weer uit het raam (voelt elke keer weer avontuurlijk) en hopen nog wat slaap te kunnen vatten voor morgen. Morgen is het helaas alweer de laatste dag van het bootavontuur en komen we aan op Flores!