29 juni - Alsof lopen niet zwaar genoeg was

29 juni 2019 - Kuta Lombok, Indonesië

Zijn we gaan rennen vandaag.
Als om 6u Santiago's wekker gaat, heeft hij het te koud om zijn bed uit te komen. Aangezien ik de zonsopgang toch wel graag wil zien, sleep ik mezelf het bed uit, bril op, schoenen aan, sarong mee en hup, de kou in. Budhy zei dat de zon precies achter de Rinjani opkomt, dus we het niet helemaal kunnen zien, maar als ik boven kom staan Björn en zijn groepje daar al te kijken naar de kleuren aan de horizon. De berg wordt omgeven door zacht roodoranje kleuren, die zich 360° over de horizon uitspreiden. Met onze rug naar de eigenlijke zondopkomst zien we misschien wel de mooiste kleuren. Het hele palette komt voorbij, blauwe lucht met overgand naar groen, geel, oranje, rood en daarna weer omgekeerd. We zien de zon steeds meer licht op de krater schijnen en op de vallei erachter is een bergvormige schaduw te zien, die zich nu nog uitstrekt tot de horizon, maar met de minuut dichterbij komt. Santiago en Luis zijn ook uit de tent gekomen en als Peter van de anderr kant aan komt lopen (die was dus al wakker en nog voor mij weg) kijken we met zijn drieën nog even naar het zich uitbreidende licht, waarna we terug naar de tent lopen en ontbijten met banana pancakes. We pakken onze spullen in en beginnen aan onze terugtocht naar beneden. Met 4 jongens, een prachtig uit zicht en een goeie dosis adrenaline, kán het bijna geen rustige afdaling worden. Al bij het eerste stuk beginnen we te rennen. Budhy vindt het prachtig, die is natuurlijk ook extreem getraind en klaar voor een intense afdaeling vergeleken met het stelletje dat hij twee dagen voorbojs begeleidde. Al rennend ontwijken we takken, graspollen, backpackers en glijpartijen, alhoewel we niet geheel zonder dat laatste de jungle bereiken. De glijpartijen komen we zonder kleerscheren door, hoogstens zijn onze kleren nu iets meer zandkleurig en zitten onze monden ook vol zand, maar dat mag de pret niet drukken. Als we onze schoenen hebben uitgeklopt en even op adem zijn gekomen (natte T-shirts zijn alweer present), rennen we weer verder. Al zingend (I don't know but I've been told-chant van Luis) rennen we door het smalle pad, waar we nu takken, lianen en wortels van bomen moeten ontwijken. Het gaat een paar keer bijna fout (met een bijna-struikel), maar dat maakt het natuurlijk juist leuk. Normaal gesproken zouden we halverwege de berg op hetzelfde punt weer lunchen, maar we gaan zo snel dat we besluiten om dat beneden bij de ingang te doen. We zeggen dat we een recordtijd neer willen zetten, maar doen het toch wat rustiger aan als Luis' knieën pijn beginnen te doen en Peter zijn enkel half verzwikt. Toch rennen we door en de klim waar we gisteren 7 uur over gedaan hebben, is nu binnen 2,5 uur afgelegd (10u 's ochtends zijn we er). Luis en ik blijven wat achter (we doen gewoon veel voorzichtiger hoor mams), maar Santiago is helemaal in zijn element. Nat van het zweet, voldaan en zonder botbreuken schrijven we ons uit van de berg. Helaas zijn we uiteindelijk niet de eersten die beneden zijn gekomen. Twee jongens die we rennend inhaalden volgden ons voorbeeld en zijn al om 9u aangekomen. (Maar ze zijn eerder begonnen dan wij dus vinden we het niet helemaal eerlijk.) Beneden lunchen we met mie goreng (fried noodles), elke maaltijd is tot nu toe anders geweest, wat ook wel echt lekker is. Beneden trek ik mijn schoenen uit en zie dst de weg naar beneden toch wel wat blaren veroorzaakt heeft op beide kleine- en grote tenen, tja moet je maar niet met je domme hoofd keihard naar beneden sprinten. Met ietwat pijnlijke tenen trek ik toch mijn schoenen weer aan en loop het laatste stuk naar beneden, waarna ik een fles water koop met mijn laatste geld (ik heb nu nog 2000 over) en met de jongens in de taxi terug naar de haven rijd. De boot naar Bali gaat niet meer vandaag, dus de Mexicanen hebben nu wel een beetje een probleem, want ze vliegen overmorgen naar Myanmar. Morgenochtend gaat de boot wel weer, dus overnachten ze op Gili Air en gaan ze morgen naar Bali, probleem opgelost. Dan is het echt tijd om afscheid te nemen van deze vreemdelingen die in zo'n korte tijd, zulke goede vrienden zijn geworden. Luis heeft al eerder naar mijn petje gevraagd en aangezien ik van hem een fantastisch shirt heb gekregen, we zo'n gezellige tijd hebben gehad samen en het als een bepaalde manier van vrijheid voelt om je spullen weg te geven, zeg ik dat ik vereerd zou zijn als hij vanaf nu op mijn petje zal passen. Voor drze reis heb ik expres mijn uilenpet niet meegenomen en dat komt nu des te beter uit. Met pijn en liefde neem ik afscheid van het petje en met nog meer van dezelfde gevoelens van Luis en Santiago. Als ik nog mensen in het buitenland wil bezoeken zullen Joe en Euan in Edinburgh op de eerste plek staan qua locatie, maar als Emma en ik weer samen vrij kunnen hebben, zou Mexico afsoluut op 1 staan. Ze hebben aangegeven dat we bij hun kunnen slapen en dat we bij wijzen van spreken alleen het ticket hoeven te betalen. Ik geef asn dat dat voor hen net zo geldt, ze zijn van harte welkom in ons kikkerlandje. Dag Luis en Santiago, bedankt voor jullie humor, aanwezigheid en het delen van verhalen over jullie prachtige land.

Bij de overstap van auto op auto bij de haven kom ik Tim weer tegen uit mijn voetbalteam, hoe toevallig. Hij gaat net als ik naar Kuta en zit in dezelfde taxi. Morgen checkt hij in in ons hostel, dus zullen we elkaar dan wel vaker tegenkomen. In de auto wisselen we verhalen uit over backpacken, vooral Vietnam is van ons beiden een favoriet. 
Terug bij het hostel voel ik mijn benen branden en de zin in de douche is groot. Ik check in en kom erachter dat mijn goedkoopste 12p kamer geen wc en douche heeft, maar er wel een algemene douche/wc combinatie is, waar ik de lekkerste koude douche ooit neem, mijn haren was voor het eerst in 2 weken (uhl bah, maar vond het niet nodig met al dat zoute zeewater en het ziet er wel surferachtig uit... toch?), eten bestel en Emma contact over waar zij uithangt. Emma is met vriendinnen (kei sociaal eigenlijk hoor Emma, al zegt ze soms van niet) naar een poolparty, maar omdat ik zo gesloopt ben blijf ik lekker thuis. Emma komt niet veel later ook terug, de poolparty was niet zo speciaal en ze vindt het ook wel gezellig om mij weer te zien (na 2 dagen van afgezonderdheid(?)). Emma heeft toen ik weg was vanalles geregeld, de boottickets voor maandag staan al klaar en ns verblijf is verlengd, top zussie. Ik ontmoet Emma's nieuw gemaakte vrienden, maar ben erg moe en ga toch op tijd naar bed. Emma ook want morgen staat er weer een drukke dag van uitslapen, ontbijten, zonnen en strand op de planning.