21 jan - Cambodmisschien

Na het ontbijt vertrekken Adryan en ik om 8.30u naar Cambodja. We worden in een volgepropte minivan naar de boot gebracht, die ons naar Ha Tien brengt. In Ha Tien zit Alicia ook te wachten op de bus, anderhalf uur eerder is ze weg gegaan, maar nu kom ik haar hier weer tegen. Gelukkig maar dat wij die eerdere optie niet gekozen hadden. Bij het cafeetje waar we wachten moeten we onze paspoorten afgeven om je visum te krijgen, we betalen 37 Amerikaanse dollars (of eigenlijk betaalt Adryan mijn visum, ik heb helemaal geen cash geld meer en hij nog wel, nu hoef ik niet meer te pinnen). Naast mijn paspoort moet ik ook mijn gele boekje met vaccinatie informatie afgeven, natuurlijk wist ik precies waar ik die gelaten had, het is de eerste keer dat ik het nodig heb. Het voelt raar en best vervelend om mijn paspoort af te moeten geven, we krijgen ze bij de grens weer terug, maar liever houd ik het ding bij me. Iedereen geeft zijn paspoort af, dus het is wel normaal hier. Alicia is inmiddels al door naar de grens, maar als we er een uur later ook naar toe gaan, zie ik haar daar weer wachten op dezelfde plek als wij moeten wachten. Voor de 5e keer neem ik afscheid van haar, ze gaat dus met een 12-14uur durende bus maar Siem Reap, reist precies de ander kant op, dus waarschijnlijk kom ik haar in het midden weer tegen. Bij de grens wordt er door een paar Belgen druk geyahtzee't (goed galgjewoord?) en wachten we een uurtje voordat we de grens over worden gelaten. De bus naar Shihanokville duurt ongeveer 4uur, dus we hebben nog wel een goede reistijd voor de boeg. Na de grensovergang willen we allemaal graag ons paspoort terug, maar daar moeten we nog even op wachten tot we veilig en wel in de bus zitten. In de bus krijgen we dan eindelijk ons paspoort en zijn we goed en wel onderweg in Cambodja! De natuur is tot nu toe nog erg vergelijkbaar, maar de mensen die hier werken vind ik er al wel anders uitziet; een slagje meer getint en het eerste uur al minder vriendelijk dan de Vietnamezen. We rijden 5 minuten voordat we stoppen en een half uur moeten wachten. Na het half uur rijden we een rondje voor 30 minuten, komen terug op exact dezelfde plek, waar we in een andere bus stappen, 30 minuten rijden, weer overstappen, daarna na 20 minuten een band moeten vervangen, voordat we om 17.30 aankomen bij Monkey Republic hostel. We krijgen onze kamer, waar Adryan ook voor betaalt, zetten onze spullen neer en gaan eerst wat eten. De laatste keer dat we iets gegeten hebben is nadat we van de boot af kwamen 7 uur geleden. We eten gewoon iets bij het hostel, we hebben na zo'n lange dag geen zin om nog de straat op te moeten. Als ik geld uit de muur wil halen, blijkt de fee $5 te zijn, redelijk prijzig dus ik besluit nog wat langer te wachten en te parasiteren op Adryans geld totdat ik een goedkopere pinautomaat vind. Cambodja is veel westerlijker/westerser(?) dan Vietnam. Hier wordt met Amerikaanse dollars betaald en is het eten over het algemeen duurder. We zien veel plekken om pizza te eten, maar het lokale voedsel ontbreekt nog een beetje. Wat we ook voorbij zien komen is advertenties bij de restaurants waar zonder schaamte "happy pizza's" worden aangeboden; pizza's met wiet erin. Blijkbaar is de cultuur ten opzichte van drugs anders dan Vietnam (waar het ook overal op straat werd aangeboden, maar minder open en bloot dan hier je geval is). Na het eten willen we toch wel even gaan kijken bij zo'n happy pizza plek, dus we lopen naar een cinema recht tegenover het hostel, waar een "Happy time" wordt aangeboden. Binnen komen we een hele relaxte man tegen die hier werkt en hele bergen wiet heeft liggen om te verkopen. Je kunt je eigen private bioscoopzaal huren voor $2 per persoon per uur, happy pizza's en ander happy food (waaronder chocola) kopen en ze draaien zo nu en dan in de grote zaal een film. De grote zaal heeft in plaats van normale stoelen, hele zachte brede ligstoelen met genoeg gekleurde kussens om een huismoeder tevreden te maken, gedimd licht en een groot scherm om de films op te bekijken. Dit ziet er uit als een heel relaxt plekje om te zitten. We lopen terug naar het hostel, waar we redelijk dood voor ons uit zitten te staren, de energie is op. Tim (de Groot van geneeskunde) is ook aangekomen in het oosten, in Bangkok en stuurt me een linkje om de klassieker Ajax-Feyenoord te kunnen kijken op mijn telefoon. De klassieker is weer een goede, Ajax gaat met de winst naar huis, en ik met het fluitsignaal naar bed. We slapen morgen uit, want we hebben wel even nodig om onze energievoorraad aan te vullen.