13 dec - Mama Song

Om 5u stoppen we met de bus bij het busstation. Als je slaapt in een rijdende bus, voelt het ineens heel anders als je stilstaat, dus werd ik daar wakker van als een van de weinigen. We mogen tot 6u in de bus blijven slapen, maar we hebben om 5.30 met Mama Song afgesproken, omdat ik hoop dat ze niet op ons staat te wachten buiten kan ik daarom niet meer slapen. Als ze me om 5.45 belt, spreken we af dat ze ons om 6u ophaalt bij de bus. Het is een heel klein 38 jaar oud Vietnamees vrouwtje van ongeveer 1.45m, met een roze doek op haar hoofd zoals ze dat hier allemaal dragen. Als Floran vertelt wie haar zus is, wordt ze helemaal blij en begint ze haar te knuffelen. Ze wist van tevoren niet wie ze was omdat ik gebeld heb om de afspraak te maken en ze leeft nu zichtbaar op bij het horen van dit verhaal. Gelijk beginnen de verhalen over haar zus 2 jaar geleden en ze houdt niet meer op met praten tot we bij het ontbijt zijn aangekomen. Ze neem ons mee naar een hotel waar een uitgebreid ontbijtbuffet klaar staat en we ons op mogen uitleven. De eitjes worden voor onze neus gebakken, toastjes uit de roaster, rijst, worstjes, komkommer, vers sap, er komt geen einde aan. Na onze buik vol gegeten te hebben brengt Song ons naar haar jongere zus Lan toe, zij zal ons vandaag rondleiden voor het grootste deel. Song had namelijk afgesproken om een groep chinezen rond te leiden en belooft later met ons verder te lopen (ze zegt dat eerst niet van plan te zijn geweest, maar voor Floran wil ze wel een uitzondering maken). Met Lan lopen we naar een winkeltje waar ze laarzen voor ons huurt, die zullen we in de bergen wel nodig hebben. Onze schoenen neemt ze mee in de mand die ze op haar rug heeft gebonden, we mogen ze niet eens zelf dragen als we dan willen. Eerst is het plan om naar de vallei te lopen, maar na 3 minuten belt Song om te zeggen dat we beter de bergen in kunnen, dus maken we rechtsomkeer en beginnen de klim de bergen in. Het eerste deel lopen we door de mist over de weg, als we van de weg afwijken merken we waarom we laarzen nodig hadden, modder en stenen maken het pad glad en we zouden onze schoenen weg hebben kunnen gooien naderhand, mochten we die nog aangehad hebben. Als we hoge de bergen in komen, beginnen we de zon te zien door de wolk heen wat prachtige plaatjes oplevert. Elke 5 minuten zie ik wel weer een nieuw uitzicht dat een mooiere foto oplevert dan degene daarvoor, mijn geheugen is alweer bijna vol. Honderd foto's en filmpjes later lopen we langzaam uit de wolk, langs waterbuffels, koeien en paarden die grazen op de berghelling. Boven de wolk schijnt de zon en we kunnen nu pas zien hoe groot de vallei is waar we zojuist uit zijn gelopen. De vallei is omringd door bergen, waar een wolk tussenhangt zonder enige uitweg. De weerkaatsing van de zon op de wolk geeft een oogverblindend wit licht, alsof er een dik pak sneeuw tussen de bergen ligt. Een prachtige omgeving die bijna onaangetast lijkt omdat de dorpjes verborgen zijn onder de wolk. Op de berg genieten we van het uitzicht, de temperatuur is in zoverre toegenomen dat we de jassen en vesten uit kunnen doen. De klim omhoog heeft daarnaast ook meegeholpen aan het gevoel van warmte. Na de nodige foto's lopen we over de top van de berg naar beneden, we kunnen haast zien wanneer we weer de wolk in lopen en plotseling is er alleen wit om ons heen. Niks komt ergens vandaan en alles gaat nergens heen, er ontstaat een scooter uit de mist en we staan tussen de mensen. Door de mist dalen we af naar een dorpje waar we lunchen met een reusachtig bord rijst, waar we beiden de helft nog niet van op kunnen eten, zelfs na 3 uur hiken. Alle kosten worden gedekt door Lan, die geld heeft gekregen van Song. We lopen verder naar beneden als Song ons tegemoet rijdt op de moter, wat er best grappig uit ziet met zo'n klein vrouwtje op een dergelijk voertuig. Ze zegt de motor weg te brengen en ons dan wel in de halen lopend, wat ik erg knap vind, aangezien we er best een tempo in hebben wat mij betreft. We lopen weer van het pad af, omlaag door de rijstvelden. De weg langs de rijstvelden is behoorlijk glad, er valt bijna niet te lopen, maar uitglijden gaat behoorlijk goed. Zelfs zonder sneeuw weet ik nog onderuit te gaan. Terwijl Floran en ik moeite hebben om overeind te blijven, uitglijden, en traag maar gestaag naar beneden lopen, lijkt Lan nergens last van te hebben en hupppelt steeds naar beneden om ons een steunende hand te bieden op de extra gladde stukken. Na een kwartiertje heeft Song ons ingehaald. Met een moordend tempo is ze afgedaald, en dat zonder te vallen. De locals weten wel raad met de gladheid. Beide gidsen begeleiden ons verder naar beneden, waar we met modder op onze billen aankomen in het volgende stadje en door Song naar onze homestay geleid worden langs/door de rijstvelden, maar niet voordat we met haar een biertje gedronken hebben, water gekocht hebben (ze zegt dat het veel duurder is bij de homestay, dus we verstoppen het in onze rugzak) en krijgen een rol oreo's, iets dat ik heel veel eet hier op reis (heel goedkoop en net zo lekker als in NL). Met het water in onze rugzakken lopen we verder door de rijstvelden, de vallei waar we ons in bevinden wordt omgeven door bergen met rijstvelden op de hellingen als een soort trap. Het water stroomt van bovenop de berg van traptrede naar traptrede naar beneden. De rijstvelden zijn nu niet in gebruik om rijst te verbouwen, dat seizoen is al voorbij. Tijdens het hoogseizoen is het hier vol met toeristen, en op zijn mooist. De velden zien geel van de rijst en groen van het gras tussen de velden in. Nu is het voornamelijk bruin me groene sprieten in het water en nog steeds erg bijzonder, zoeits heb ik nog niet eerder gezien. Onderweg moeten we even wachten omdat een waterbuffel op het weggetje staat, er geen ruimte is om er omheen te lopen en die niet van plan was om voor ons snel aan de kant te gaan. Het lopen door de rijstvelden was een prachtige ervaring. Af en toe bleef ik stilstaan om de omgeving goed in me op te nemen, ik weet niet of ik zoiets ooit nog eens zien zal. Terwijl ik de omgeving bewonder komen we aan bij de homestay waar we vanavond zullen gaan slapen. Een groep van 10 mensen die door een andere mama rond werd geleid en we al eerder in Sapa town gezien hebbeb is er al. Zij zijn wel de vallei in gegaan, hebben niks anders dan mist gezien vandaag en zijn erg jaloers als ik ze de foto's van onze dag laat zien. De homestay is een vierkante ruimte met allen een tafel, een bar en een trap naar de tweede verdieping, welke een open midden heeft en matrassen langs de randen. Tussen de matrassen hangen gordijnen dus zelfs meer privacy dan ik gewend ben van de hostels. We gaan met de groep rond het vuurtje zitten, maken onze eigen springrolls en genieten van de biertjes die we goedkoop bij de supermarkt gehaald hebben. Bij het eten haalt Song er een fles rijstwijn bij. Ik had de term rijstwijn al eerder horen vallen, maar de naam is erg misleidend kwam ik al snel achter. In plaats van wijnglazen kwamen er shotglazen op tafel te staan, die al snel voor iedereen gevuld werden met een helder waterachtige vloeistof. Ze maken het zelf en het zit dan ook in lege flessen water wat erg misleidend is. Het is sterk spul dat elke ronde minder lekker lijkt te worden en er komen een hoop rondes langs. We spelen een spelletje met chopsticks waarbij we een teen knoflook doorgeven, als je hem laat vallen komt Song weer aan met de rijstwijn, gelukkig heb ik veel geoefend de afgelopen anderhalve maand. Na een lange dag lopen en te veel rijstwijn, gaan we ons nest in, morgen weer een dag vol activiteit, de bus gaat om 21u dus we hebben de volle dag nog.