11 dec - Herboren
11 december 2017 - Hanoi, Vietnam
11 dec - Herboren
Twaalfeneenhalf uur heb ik geslapen. Ik werd wakker in het donker, deze kamers in het middel van het gebouw hebben op het licht van de lampen na, natuurlijk geen andere lichtbron. De batterij van mijn telefoon heeft de nacht niet volgehouden en gisteravond kwam ik erachter dat mijn oplader het stopcontact niet in wilde. Ik voel me al best wel goed, uitgerust en klaar om de dag te beginnen, maar omdat het zo donker is, zeg ik tegen mezelf dat het pas een uurtje of 5 is en ik nog even verder moet slapen om weer helemaal beter te worden. Als ik toch even mijn bed uit ga om naar de wc te gasn, vraag ik aan iemand hoe laat het is en krijg al antwoord 9.30. Oké, dat is laat. Voor de zekerheid vraag ik het nog maar een keer en het is echt al half tien. Dus ik neem gelijk mijn handdoek mee naar de badkamer om te douchen, het (gratis) ontbijt is tot 10am. De douche is voor het eerst in tijden heerlijk warm. De meeste douches hebben een maximum warmte die ik meestal wel bereik omdat ik voor mij vaak niet heet genoeg kan, maar bij deze douche kom ik niet eens op de helft van de temperatuurschaal. Onder de heerlijk warme douche begint de zin in eten al toe te nemen en nadat ik mijn haar 2x gewassen heb, heb ik echt trek gekregen. Gisteren heb ik 2 toastjes met jam, 4 Oreo's en in de avond toen ik me al iets beter voelde een kleine sandwich gegeten. Niet vreemd dat ik dan sta te springen om eten. Ik kleed me snel aan, pak de ontbijt-voucher en loop naar de 8e verdieping om bij de bar wat te eten te halen. Boven zie ik drie van de meisjes van de Hideaway tour zitten, waar ik na mijn bestelling bij aansluit. Ondanks dat ze gisteravond zeiden dat ze nog wel de stad in wilden gaan, zijn de meesten wel in het hostel gebleven om bij de komen van de intense nacht en vroege ochtendactiviteiten.
Ik eet mijn toastjes met jam, crêpe met een druppel chocosaus en banaan met groot genoegen. Het eten smaakt goed, blijft binnen en ik heb oog voor meer. De lunchkaart is nog niet open en ik ben net te laat voor second breakfast, dus ik moet wachten tot 11.30. Dat geeft me wat tijd om mijn blog bij deze werken (sinds 5 december heb ik een aantal dagen geschreven en sommige halve dagen, dus nog wel wat werk aan de winkel) dat het nog wel wat werk was merkte ik 4u later toen ik eindelijk alles bijgewerkt heb. Inmiddels alweer een sandwich gegeten die goed bevallen is en een Sprite gedronken. Ik voel me veel beter en klaar om vandaag lekker rustig aan te doen. Echt een dag voor mezelf zonder andere mensen doorbrengen. Dat heb ik nog niet echt gedaan sinds ik weg ben gegaan vanaf Schiphol. Een paar dagen geleden hier in Hanoi voor de helft toen ik naar een tempel ging, maar 's Avonds toch weer het feest opgezocht (ik acht de kans toch wel aanwezig dat ik dat vanavond alsnog doe...). Ik geniet er nu in ieder geval van mijn eigen ding te doen.
Ik voel me een beetje bezwaard om te gaan vragen om een refund, maar ga het toch maar doen. Beneden bij de receptie zit Thai (geloof ik, hele aardige vent in ieder geval) als ik ga zitten en zeg dat ik een probleem heb, weet hij zelfs mijn naam nog, wat een topvent. Ik leg mijn probleem uit en vragen of het mogelijk is een refund te krijgen voor de nacht dat ik niet gebleven ben (41 USD, echt wel de moeite waard). Hij blijkt al gehoord te hebben dat ik eerder terug ben gekomen vanwege ziekte en niet omdat ik het niet leuk heb gehad (waar ik hem nog van verzeker) en wil me wel een refund geven omdat hij het ook wel zuur voor me vindt. Ik had echt niet verwacht dat ik een refund zou krijgen, bij de meeste van dit soort tours staat namelijk expliciet 'non-refundable', maar omdat ik terug ging vanwege ziekte en niet omdat ik het simpelweg niet leuk vond, wil hij me wel helpen. Ook zegt hij dat als ik hulp of medicatie nodig heb, dat ik dat gewoon vragen kan, wat zijn ze hier behulpzaam.
Ik blijf de rest van de dag lekker rustig boven zitten en neem de tijd om bij te komen. Ook vind ik naar buiten gaan hier qua omgeving wel leuk, maar de geur buiten is echt niet lekker, zeker niet als je al misselijk bent. Boven luister ik wat muziek, probeer wat te lezen, maar al snel raak ik toch weer aan de praat met een al redelijk dronken meisje (15u). Eigenlijk raakt zij aan de praat met mij, want ze begint gewoon tegen me aan te praten. Ze is haar paspoort 4 weken geleden verloren in Ho Chi Minh omdat ze die mee nam de stad in (dat is ook niet de slimste actie) vervolgens heeft ze actie ondernomen, daar een nieuw emergency paspoort aangevraagd en gevraagd of ze die in Hanoi af konden leveren, waarvan ik denk dat dat iets te veel vertrouwen is in het Vietnamese systeem. Om 16.30 kan ze die ophalen en omdat ze over 2 dagen weg gaat, heeft ze besloten tot die tijd te blijven drinken. Daar is ze al goed mee bezig zo te zien en ook heeft ze vannacht niet geslapen. Ze gaat dus zometeen met een dronken uitstraling naar immigration om haar emergency paspoort op te halen dan ze over 2 dagen nodig heeft om te mogen vliegen. Voor zoiets belangrijks zou ik het toch anders aanpakken. Ondertussen eet ik weer een sandwich en als ze weg gaat heb ik er naast een nieuwe waardering voor een lucht die niet naar alcohol ruikt, ook een nieuwe volger op Instagram bij. Het idee was om morgen naar Sapa te gaan, dat had ik me Floran afgesproken, een meisje dat ik in Vietnam Backpackers ontmoet had en ook rond deze tijd daarheen wilde. Ik weet zeker dat ik naar Sapa wil, maar niet zeker of ik daar morgen al aan wil beginnen of nog een dag bij wil komen. Als ik haar een bericht stuur via Facebook, zegt ze dat ze het ook prima vindt om een dag later te gaan, dus spreken we dat maar af. 's Avonds geniet ik van een burger (ik heb besloten even geen Vietnamees eten te eten en al helemaal geen streetfood, maar het westers te houden om weer normale ontlasting te krijgen), komt het nog altijd dronken meisjes vanmiddag weer binnen, zonder paspoort. Dat hebben ze blijkbaar toch niet ontvangen bij immigration, dus nu heeft ze een probleem en voor haar een nieuwe reden om nog een biertje te halen. Ze zegt dat ze het nog gaan proberen te regelen, maar dat ze anders nog een poosje blijven moet, terwijl ze eigenlijk graag terug naar haar kat wilt. Om 19u begint de gratis-bier-ronde weer, en aangezien ik met allemaal aardige mensen in gesprrk ben geraakt, besluit ik om toch maar mee te doen. 1 bier wordt 2 biertjes en dat wordt 2 potjes (gewonnen) beerpong. Ik voel mijn maag een beetje protesteren, dus maak het niet te gek vanavond. Denk ik. Een mixdrankje later gaan we naar de PubCrawl. Inmiddels heb ik ook Chris en de meiden weer gevonden in het hostel, zij zijn van plan om vanavond naar een karaokebar te gaan en vragen of ik mee wil. Omdat ik vaak en veelvuldig van mensen hoor dat ik goed kan zingen, lijkt me dit een uitstekend idee. We gaan eerst naar de PubCrawl om daarna rond 24u op zoek te gaan naar de karaokebar. Alle barren zijn al dicht voor nieuwe mensen, de rolluiken gaan om een bepaalde tijd omlaag, waarna je er niet meer in komt (wat dus al het geval is). De vraag is dus of we überhaupt wel binnen komen bij een karaokebar. Na 15min door een shady achterafbuurtje te hebben gelopen, komen we aan bij de karaokebar, die natuurlijk al gesloten is. Omdat we binnen wel geluid horen weten we dat er mensen zijn, dus we besluiten voor de deur te gaan zingen, misschien laten ze ons wel binnen. Achter ons staan een paar Vietnamese jongens te lachen en de deur naast de karaokebar gaat ineens open. De jongens gaan naar binnen en wenken dat we ook komen mogen. Het zal wel een zij-ingang van de karaoke zijn, dus volgen we ze de goudenwenteltrap met spiegels op, waar op elke verdieping 2 VIP-karaokebars zijn, 8 in totaal. Bij nummer 6 gaan ze naar binnen en als we achter ze aan lopen vinden we het toch een beetje vreemd, maar het zal wel, we zijn met zijn 6en. Dan zeggen de jongens (25jaar?) dat Chris en ik weg moeten. Het gaat mooi niet gebeuren dat wij de meisjes met hen achter laten, dus we doen alsof onze neus bloedt en blijven lekker zitten. Vervolgens moeten we van de eigenaar er allemaal uit. Eenmaal op de gang mogen we toch weer naar binnen van de jongens en ze bieden ons biertjes aan (in een glas, met IJSKLONTJES?!). We drinken de biertjes en luisteren maar kijken vooral naar het Vietnamese karaoke schouwspel dat zich afspeelt op in de VIP ruimte op het podiumpje. Op het scherm blijkt dat het een soort romantisch nummer is en de jongen stort zijn hart uit in de muziek. Ze hebben helemaal geen Engelse nummers, dus na het liedje zetten ze een discomix uit het jaar 2003 op en gaan met ons dansen. Een van de jongens komt met me dansen en zegt "You're beautiful, beautiful", waarop hij een selfie met me maakt en via Google translate uitlegt dat hij op mannen valt. Ik besluit daarna liever te kijken naar het dansen dan er aan mee te doen en ben vervolgens erg druk bezig met zoeken naar dat ene Vietnamese liedje op de karaoke set dat ik niet ken. Bij de meisjes verloopt het net zo, de jongens worden iets meer handvriendelijk en als Laura denkt te zien dat iemand iets in een van de glazen stopt, maken we ons klaar om snel weg te gaan van dit vreemde verhaal. De meisjes lopen eerst weg en als Chris en ik ook weg willen houden ze ons een beetje tegen en vragen waarom. We zeggen dat we Engelse liedjes willen zingen. Oké, dat gaat hij wel even voor ons regelen. In de tijd dat hij dat gaat regelen, regelen wij onszelf naar buiten met de volgende smoes dat een van de meisjes zich niet lekker voelt. Buiten blijkt dat 2 meisjes op de wc ook een onprettige ervaring met een van de jongens gehad heeft (niks ernstigs, maar de sfeer voelde niet goed), dus het was precies de tijd om weg te gaan. Toch een mooie karaokeshow gekregen en een gratis ijsklontjesbiertje, dus geen verspilde avond zo te zeggen. We halen nog wat eten, mijn maag kan de geur nog steeds niet aan, en houden een afterparty in hun kamer. Omdat ze met 6 totaal zijn (1 meisje was niet mee), kunnen ze precies een kamer vullen en heeft niemand last van ons "feestje", waarbij iedereen na 30minuten eigenlijk in slaap valt.
Twaalfeneenhalf uur heb ik geslapen. Ik werd wakker in het donker, deze kamers in het middel van het gebouw hebben op het licht van de lampen na, natuurlijk geen andere lichtbron. De batterij van mijn telefoon heeft de nacht niet volgehouden en gisteravond kwam ik erachter dat mijn oplader het stopcontact niet in wilde. Ik voel me al best wel goed, uitgerust en klaar om de dag te beginnen, maar omdat het zo donker is, zeg ik tegen mezelf dat het pas een uurtje of 5 is en ik nog even verder moet slapen om weer helemaal beter te worden. Als ik toch even mijn bed uit ga om naar de wc te gasn, vraag ik aan iemand hoe laat het is en krijg al antwoord 9.30. Oké, dat is laat. Voor de zekerheid vraag ik het nog maar een keer en het is echt al half tien. Dus ik neem gelijk mijn handdoek mee naar de badkamer om te douchen, het (gratis) ontbijt is tot 10am. De douche is voor het eerst in tijden heerlijk warm. De meeste douches hebben een maximum warmte die ik meestal wel bereik omdat ik voor mij vaak niet heet genoeg kan, maar bij deze douche kom ik niet eens op de helft van de temperatuurschaal. Onder de heerlijk warme douche begint de zin in eten al toe te nemen en nadat ik mijn haar 2x gewassen heb, heb ik echt trek gekregen. Gisteren heb ik 2 toastjes met jam, 4 Oreo's en in de avond toen ik me al iets beter voelde een kleine sandwich gegeten. Niet vreemd dat ik dan sta te springen om eten. Ik kleed me snel aan, pak de ontbijt-voucher en loop naar de 8e verdieping om bij de bar wat te eten te halen. Boven zie ik drie van de meisjes van de Hideaway tour zitten, waar ik na mijn bestelling bij aansluit. Ondanks dat ze gisteravond zeiden dat ze nog wel de stad in wilden gaan, zijn de meesten wel in het hostel gebleven om bij de komen van de intense nacht en vroege ochtendactiviteiten.
Ik eet mijn toastjes met jam, crêpe met een druppel chocosaus en banaan met groot genoegen. Het eten smaakt goed, blijft binnen en ik heb oog voor meer. De lunchkaart is nog niet open en ik ben net te laat voor second breakfast, dus ik moet wachten tot 11.30. Dat geeft me wat tijd om mijn blog bij deze werken (sinds 5 december heb ik een aantal dagen geschreven en sommige halve dagen, dus nog wel wat werk aan de winkel) dat het nog wel wat werk was merkte ik 4u later toen ik eindelijk alles bijgewerkt heb. Inmiddels alweer een sandwich gegeten die goed bevallen is en een Sprite gedronken. Ik voel me veel beter en klaar om vandaag lekker rustig aan te doen. Echt een dag voor mezelf zonder andere mensen doorbrengen. Dat heb ik nog niet echt gedaan sinds ik weg ben gegaan vanaf Schiphol. Een paar dagen geleden hier in Hanoi voor de helft toen ik naar een tempel ging, maar 's Avonds toch weer het feest opgezocht (ik acht de kans toch wel aanwezig dat ik dat vanavond alsnog doe...). Ik geniet er nu in ieder geval van mijn eigen ding te doen.
Ik voel me een beetje bezwaard om te gaan vragen om een refund, maar ga het toch maar doen. Beneden bij de receptie zit Thai (geloof ik, hele aardige vent in ieder geval) als ik ga zitten en zeg dat ik een probleem heb, weet hij zelfs mijn naam nog, wat een topvent. Ik leg mijn probleem uit en vragen of het mogelijk is een refund te krijgen voor de nacht dat ik niet gebleven ben (41 USD, echt wel de moeite waard). Hij blijkt al gehoord te hebben dat ik eerder terug ben gekomen vanwege ziekte en niet omdat ik het niet leuk heb gehad (waar ik hem nog van verzeker) en wil me wel een refund geven omdat hij het ook wel zuur voor me vindt. Ik had echt niet verwacht dat ik een refund zou krijgen, bij de meeste van dit soort tours staat namelijk expliciet 'non-refundable', maar omdat ik terug ging vanwege ziekte en niet omdat ik het simpelweg niet leuk vond, wil hij me wel helpen. Ook zegt hij dat als ik hulp of medicatie nodig heb, dat ik dat gewoon vragen kan, wat zijn ze hier behulpzaam.
Ik blijf de rest van de dag lekker rustig boven zitten en neem de tijd om bij te komen. Ook vind ik naar buiten gaan hier qua omgeving wel leuk, maar de geur buiten is echt niet lekker, zeker niet als je al misselijk bent. Boven luister ik wat muziek, probeer wat te lezen, maar al snel raak ik toch weer aan de praat met een al redelijk dronken meisje (15u). Eigenlijk raakt zij aan de praat met mij, want ze begint gewoon tegen me aan te praten. Ze is haar paspoort 4 weken geleden verloren in Ho Chi Minh omdat ze die mee nam de stad in (dat is ook niet de slimste actie) vervolgens heeft ze actie ondernomen, daar een nieuw emergency paspoort aangevraagd en gevraagd of ze die in Hanoi af konden leveren, waarvan ik denk dat dat iets te veel vertrouwen is in het Vietnamese systeem. Om 16.30 kan ze die ophalen en omdat ze over 2 dagen weg gaat, heeft ze besloten tot die tijd te blijven drinken. Daar is ze al goed mee bezig zo te zien en ook heeft ze vannacht niet geslapen. Ze gaat dus zometeen met een dronken uitstraling naar immigration om haar emergency paspoort op te halen dan ze over 2 dagen nodig heeft om te mogen vliegen. Voor zoiets belangrijks zou ik het toch anders aanpakken. Ondertussen eet ik weer een sandwich en als ze weg gaat heb ik er naast een nieuwe waardering voor een lucht die niet naar alcohol ruikt, ook een nieuwe volger op Instagram bij. Het idee was om morgen naar Sapa te gaan, dat had ik me Floran afgesproken, een meisje dat ik in Vietnam Backpackers ontmoet had en ook rond deze tijd daarheen wilde. Ik weet zeker dat ik naar Sapa wil, maar niet zeker of ik daar morgen al aan wil beginnen of nog een dag bij wil komen. Als ik haar een bericht stuur via Facebook, zegt ze dat ze het ook prima vindt om een dag later te gaan, dus spreken we dat maar af. 's Avonds geniet ik van een burger (ik heb besloten even geen Vietnamees eten te eten en al helemaal geen streetfood, maar het westers te houden om weer normale ontlasting te krijgen), komt het nog altijd dronken meisjes vanmiddag weer binnen, zonder paspoort. Dat hebben ze blijkbaar toch niet ontvangen bij immigration, dus nu heeft ze een probleem en voor haar een nieuwe reden om nog een biertje te halen. Ze zegt dat ze het nog gaan proberen te regelen, maar dat ze anders nog een poosje blijven moet, terwijl ze eigenlijk graag terug naar haar kat wilt. Om 19u begint de gratis-bier-ronde weer, en aangezien ik met allemaal aardige mensen in gesprrk ben geraakt, besluit ik om toch maar mee te doen. 1 bier wordt 2 biertjes en dat wordt 2 potjes (gewonnen) beerpong. Ik voel mijn maag een beetje protesteren, dus maak het niet te gek vanavond. Denk ik. Een mixdrankje later gaan we naar de PubCrawl. Inmiddels heb ik ook Chris en de meiden weer gevonden in het hostel, zij zijn van plan om vanavond naar een karaokebar te gaan en vragen of ik mee wil. Omdat ik vaak en veelvuldig van mensen hoor dat ik goed kan zingen, lijkt me dit een uitstekend idee. We gaan eerst naar de PubCrawl om daarna rond 24u op zoek te gaan naar de karaokebar. Alle barren zijn al dicht voor nieuwe mensen, de rolluiken gaan om een bepaalde tijd omlaag, waarna je er niet meer in komt (wat dus al het geval is). De vraag is dus of we überhaupt wel binnen komen bij een karaokebar. Na 15min door een shady achterafbuurtje te hebben gelopen, komen we aan bij de karaokebar, die natuurlijk al gesloten is. Omdat we binnen wel geluid horen weten we dat er mensen zijn, dus we besluiten voor de deur te gaan zingen, misschien laten ze ons wel binnen. Achter ons staan een paar Vietnamese jongens te lachen en de deur naast de karaokebar gaat ineens open. De jongens gaan naar binnen en wenken dat we ook komen mogen. Het zal wel een zij-ingang van de karaoke zijn, dus volgen we ze de goudenwenteltrap met spiegels op, waar op elke verdieping 2 VIP-karaokebars zijn, 8 in totaal. Bij nummer 6 gaan ze naar binnen en als we achter ze aan lopen vinden we het toch een beetje vreemd, maar het zal wel, we zijn met zijn 6en. Dan zeggen de jongens (25jaar?) dat Chris en ik weg moeten. Het gaat mooi niet gebeuren dat wij de meisjes met hen achter laten, dus we doen alsof onze neus bloedt en blijven lekker zitten. Vervolgens moeten we van de eigenaar er allemaal uit. Eenmaal op de gang mogen we toch weer naar binnen van de jongens en ze bieden ons biertjes aan (in een glas, met IJSKLONTJES?!). We drinken de biertjes en luisteren maar kijken vooral naar het Vietnamese karaoke schouwspel dat zich afspeelt op in de VIP ruimte op het podiumpje. Op het scherm blijkt dat het een soort romantisch nummer is en de jongen stort zijn hart uit in de muziek. Ze hebben helemaal geen Engelse nummers, dus na het liedje zetten ze een discomix uit het jaar 2003 op en gaan met ons dansen. Een van de jongens komt met me dansen en zegt "You're beautiful, beautiful", waarop hij een selfie met me maakt en via Google translate uitlegt dat hij op mannen valt. Ik besluit daarna liever te kijken naar het dansen dan er aan mee te doen en ben vervolgens erg druk bezig met zoeken naar dat ene Vietnamese liedje op de karaoke set dat ik niet ken. Bij de meisjes verloopt het net zo, de jongens worden iets meer handvriendelijk en als Laura denkt te zien dat iemand iets in een van de glazen stopt, maken we ons klaar om snel weg te gaan van dit vreemde verhaal. De meisjes lopen eerst weg en als Chris en ik ook weg willen houden ze ons een beetje tegen en vragen waarom. We zeggen dat we Engelse liedjes willen zingen. Oké, dat gaat hij wel even voor ons regelen. In de tijd dat hij dat gaat regelen, regelen wij onszelf naar buiten met de volgende smoes dat een van de meisjes zich niet lekker voelt. Buiten blijkt dat 2 meisjes op de wc ook een onprettige ervaring met een van de jongens gehad heeft (niks ernstigs, maar de sfeer voelde niet goed), dus het was precies de tijd om weg te gaan. Toch een mooie karaokeshow gekregen en een gratis ijsklontjesbiertje, dus geen verspilde avond zo te zeggen. We halen nog wat eten, mijn maag kan de geur nog steeds niet aan, en houden een afterparty in hun kamer. Omdat ze met 6 totaal zijn (1 meisje was niet mee), kunnen ze precies een kamer vullen en heeft niemand last van ons "feestje", waarbij iedereen na 30minuten eigenlijk in slaap valt.